Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług6560
Hasła tematyczne:
Interpretacje podatkowe
Skarżony organ:
Minister Finansów
Data:
2010-09-08
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Alojzy SkrodzkiJerzy Płusa /przewodniczący/Jolanta Sokołowska /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jerzy Płusa, Sędziowie Sędzia WSA Alojzy Skrodzki, Sędzia WSA Jolanta Sokołowska (sprawozdawca), Protokolant st. sekr. sąd. Alicja Bogusz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 listopada 2010 r. sprawy ze skargi S. Sp. z o.o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia […] października 2008 r. nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług oddala skargę

Uzasadnienie wyroku

Wnioskiem z dnia […] lipca 2008 r. S. sp. z o.o. z siedzibą w W. (dalej jako "Skarżąca" lub "Spółka") zwróciła się do Ministra Finansów o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.Przedstawiając stan faktyczny Spółka wskazała, że zatrudnia pracowników i ponosi koszty związane z zakupem wody, kawy, herbaty i innych napojów (soki, mleko). Kupuje ponadto śmietankę do kawy, cukier, ciasteczka itp. Wszystkie zakupione produkty Spółka nieodpłatnie udostępnia w wyznaczonym i ogólnodostępnym miejscu w siedzibie firmy. Pracownicy korzystają z zakupionych towarów w godzinach swojej pracy na zasadzie dobrowolności.W oparciu o tak przedstawiony stan faktyczny Spółka zadała następujące pytania:1. czy udostępniając pracownikom artykuły spożywcze i napoje w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych dokonuje czynności podlegającej opodatkowaniu VAT, innymi słowy, czy takie udostępnienie artykułów spożywczych i napojów należy traktować jak "nieodpłatne wydanie towarów na cele osobiste pracowników"?2. czy Spółka ma prawo obniżać VAT należny o VAT naliczony przy nabyciu artykułów spożywczych i napojów udostępnianych pracownikom w czasie wykonywania przez nich obowiązków służbowych?Przedstawiając własne stanowisko Spółka podniosła, że pracownicy korzystają z zapewnionych im produktów na zasadzie dobrowolności. Poza tym mają oni możliwość korzystania z produktów wyłącznie w czasie wykonywania obowiązków służbowych. Zapewnienie pracownikom kawy, herbaty, czy innych napojów lub ciastek przyczynia się do zwiększenia efektywności i wydajności pracy. Pracownicy mając możliwość skorzystania z kawy, czy herbaty w miejscu pracy, nie muszą w czasie przerwy w pracy wychodzić poza teren zakładu pracy. Udostępnianie pracownikom napojów, czy słodyczy jest powszechnie stosowaną praktyką, która przyczynia się do wzrostu zadowolenia pracowników z pracy i wpływa na lepszą atmosferę w pracy.W związku z powyższym, Skarżąca uważa, że zapewnienie pracownikom herbaty, kawy, wody, itp. nie oznacza, że dochodzi do przekazania towarów na cele "osobiste" pracownika. Dlatego, w ocenie Spółki, udostępnienie pracownikom artykułów spożywczych w godzinach pracy nie jest czynnością podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Spółka nie ma obowiązku naliczania VAT należnego z tytułu "nieodpłatnego przekazania towarów na cele osobiste pracowników", bo do takiej czynności – w opisanym przez Spółkę stanie faktycznym – nie dochodzi. Ponoszone wydatki mają związek ze sprzedażą opodatkowaną Spółki, ponieważ pracownicy wykonują obowiązki służbowe ściśle związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą. W konsekwencji, Spółka ma prawo do obniżenia VAT należnego o VAT naliczony przy nabyciu artykułów spożywczych zapewnianych pracownikom.Minister Finansów w indywidualnej interpretacji z dnia […] października 2008 r. stwierdził, że stanowisko Spółki jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu stwierdził, że nieodpłatne udostępnianie pracownikom artykułów spożywczych, tzn. kawy, herbaty, wody i innych napojów oraz drobnych słodyczy stanowi nieodpłatne przekazanie towarów na cele osobiste pracowników podlegające opodatkowaniu VAT na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 ze zm. – powoływanej dalej jako "ustawa o VAT").Organ wskazał, że ustawa o VAT nie definiuje pojęcia "potrzeby osobiste pracowników", dlatego przyjął jego rozumienie jako realizację potrzeb niezwiązanych ze stosunkiem pracy; potrzeby, których pracodawca nie ma obowiązku zaspokajać. Natomiast potrzebami pracowniczymi są te, do których zaspokojenia pracodawca jest zobowiązany. Minister Finansów powołał się przy tym na art. 232 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003r., Nr 169, poz. 1650).Minister Finansów uznał, że jeśli obowiązek zapewnienia pracownikom artykułów spożywczych lub napojów wynika z odrębnych przepisów, wówczas przekazanie takich artykułów spożywczych lub napojów przez Spółkę na rzecz jej pracowników nie podlega opodatkowaniu VAT (nie jest to wydanie na potrzeby osobiste pracowników). W każdej innej sytuacji, tj. jeśli Spółka zapewnia pracownikom napoje lub posiłki dobrowolnie, dochodzi do opodatkowanego VAT wydania towarów na cele osobiste pracowników.Spółka udostępniając swoim pracownikom artykuły spożywcze i napoje na zasadach opisanych we wniosku o interpretację indywidualną, nie działa celem wykonania obowiązków nałożonych na pracodawcę w przepisach odrębnych, a to oznacza, że nieodpłatne udostępnienie artykułów spożywczych pracownikom stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT.Dalej Minister Finansów stwierdził, że jeżeli zakup ww. towarów jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT, to mimo, iż zakupy te zostały przekazane pracownikom w ramach czynności niepodlegających opodatkowaniu, tj. na podstawie odrębnych przepisów, podatnikowi będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. W przypadku zakupu dla pracowników artykułów spożywczych, Spółce przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego związanego z ich zakupem, jeśli istnieje związek pomiędzy tym zakupem a wykonywanymi przez Spółkę czynnościami opodatkowanymi i nie występują określone w art. 88 ustawy o VAT przesłanki wykluczające to prawo.W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany ww. interpretacji indywidualnej.W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia[…] grudnia 2008 r. na interpretację indywidualną z dnia […] października 2008 r. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT poprzez uznanie, że udostępnianie pracownikom w godzinach pracy i na terenie zakładu pracy drobnego poczęstunku w postaci kawy, herbaty i innych napojów, śmietanki do kawy, cukru, ciasteczek stanowi nieodpłatne przekazanie towarów na cele osobiste pracowników i w związku z tym podlega opodatkowaniu VAT.Skarżąca utrzymywała, że ponieważ ustawa o VAT nie definiuje pojęcia "potrzeby osobiste pracowników", to należy mu przypisać takie znaczenie jakie ma ono w języku powszechnym. Odwołując się do Słownika Języka Polskiego wywodziła, że potrzebami osobistymi (prywatnymi) pracownika są wyłącznie te potrzeby, których realizacja nie jest związana ze stosunkiem pracy łączącym przekazującego (pracodawcę) i osobę otrzymującą towar (pracownika). Chodzi tu zatem o potrzeby, które nie są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, statusem pracownika, pełnioną funkcją, itd. Stąd nieodpłatnej dostawy towarów nie stanowi czynność przekazania, bądź zużycia towarów na cele inne niż prywatne pracowników. W związku z tym, nie podlega opodatkowaniu taka czynność, która następuje w celu realizacji potrzeb pracownika w czasie świadczenia przez niego pracy, np. udostępnianie materiałów biurowych, wyposażenia, drobnego poczęstunku, itd.Zdaniem Spółki, dobrowolność pracodawcy w zapewnieniu możliwości skorzystania przez pracowników z udostępnianych artykułów spożywczych, a więc nie wynikająca z przepisów prawa, jest wyrazem dbałości o swoich pracowników, która następnie przekłada się na efekty wykonywanej przez nich pracy. Sam fakt niewskazania takich czynności świadczonych przez pracodawcę w aktach prawnych nie świadczy o uznaniu ich za czynności dokonywane na cele osobiste pracowników. Natomiast przyjęte przez organ podatkowy stanowisko prowadzi do rozszerzenia pojęcia "celu osobistego", a w konsekwencji do rozszerzenia zakresu opodatkowania VAT.Według Skarżącej, nawet jeśliby uznać, że w przedmiotowej sprawie dochodzi do przekazania artykułów spożywczych "na cele osobiste" pracowników to mimo to nie należy opodatkowywać takiej czynności, gdyż ma ona związek z prowadzoną przez Spółkę działalnością.Skarżąca podniosła, że kwestia nieodpłatnego świadczenia usług przez pracodawcę na rzecz pracowników (nieodpłatny dowóz ich do pracy) rozpatrywał Europejski Trybunał Sprawiedliwości, który w orzeczeniu z dnia 16 października 1997 r w sprawie C-258/95 stwierdził, iż dla prawidłowego ustalenia opodatkowania nieodpłatnej usługi ma znaczenie, kto uzyskuje dominującą korzyść z tego tytułu – jeśli dominującą korzyść uzyskuje pracodawca, to świadczenie takie nie podlega opodatkowaniu. Skarżąca powołała się też na wyrok ETS z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie C-412/03, gdzie stwierdzono, że istnieje zakaz uznawania za czynność przekazania towarów lub świadczenia usług na cele prywatne pracowników, z tytułu których uzyskano świadczenie wzajemne, nawet jeśli wartość tego świadczenia jest niższa od kosztów produkcji towaru lub usługi.W odpowiedzi na skargę Minister Finansów, w całości podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej interpretacji oraz wniósł o oddalenie skargi.W piśmie procesowym z dnia […] lutego 2009 r. stanowiącym uzupełnienie skargi Spółka zarzuciła naruszenie art. 14d § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) – dalej "O.p." z uwagi na przekroczenie terminu przysługującego organowi podatkowemu na wydanie interpretacji.Wyrokiem z 31 marca 2009 roku w sprawie o sygn. akt. III SA/Wa 5/09 tutejszy Sąd uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną z uwagi na naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 14d O.p. Wyrok ten zaskarżony skargą kasacyjną przez Ministra Finansów został uchylony wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 22 czerwca 2010 roku sygn. akt. I FSK 1091/09 z uwagi na stanowisko wyrażone w tezie uchwały Izby Finansowej Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 grudnia 2009 roku, sygn. akt II FPS 7/09.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W niniejszej sprawie u podstaw sporu legło stanowisko Ministra Finansów, iż w myśl postanowień art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT udostępnianie pracownikom w godzinach pracy, na terenie zakładu pracy drobnego poczęstunku w postaci kawy, herbaty i innych napojów, śmietanki do kawy, cukru, ciasteczek stanowi w realiach tej sprawy nieodpłatne przekazanie towarów na cele osobiste pracowników i w związku z tym podlega opodatkowaniu VAT.Zgodnie z art. 7 ust. 2 przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności:1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.Z przytoczonego przepisu wynika, że uzależnia on obowiązek opodatkowania wskazanych w nim czynności od celu ich przekazania. Opodatkowaniu podlegają tylko te przekazania lub zużycie towarów, których celem jest inny zamiar niż związany z prowadzonym przedsiębiorstwem. W szczególności za takie są uważane przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste pracownika. Z regulacji tej wynika także (a contrario), że w sytuacji gdy przekazanie lub zużycie przez podatnika towarów na potrzeby zatrudnionych przez niego pracowników jest związane z prowadzeniem przez podatnika przedsiębiorstwa – nie podlega opodatkowaniu VAT, pomimo, iż podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu przekazywanych towarów.W sprawie, jak wynika to z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, zapytanie dotyczyło opodatkowania przekazanych przez Spółkę artykułów spożywczych jej pracownikom z przeznaczeniem do ich spożycia w czasie i miejscu pracy. Z przedstawionego stanu faktycznego nie wynikało, aby Spółka do przekazywania żywności była zobowiązana czy to przez przepisy prawa pracy czy też umowy branżowe. Taki stan faktyczny nie pozwalał zatem uznać, aby przekazywane towary na potrzeby pracowników pozostawały w związku z prowadzonym przedsiębiorstwem i nie były wyrazem realizacji osobistego celu pracowników Spółki. Zgodzić się trzeba ze Skarżącą, że ustawa o VAT nie wiąże sposobu opodatkowania towarów przekazanych pracownikom z faktem, czy przekazanie tych towarów jest dla podatnika obligatoryjne na podstawie przepisów prawa pracy. Niemniej jednak należy zauważyć, że art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT wyraźnie stanowi o tym, iż przekazanie towarów na cele osobiste pracownika jest zrównane z dostawą towarów, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Odwołanie się do przepisów prawa pracy, jak to uczynił Minister Finansów było prawidłowe i pozostaje w zgodzie z ugruntowanym w tej kwestii orzecznictwem sądowoadministracyjnym (np. wyrok WSA w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2004 roku, sygn. akt III SA 3008/02, wyrok WSA w Opolu z dnia 27 kwietnia 2006 roku, sygn. akt I SA/Op 62/06, wyrok WSA w Łodzi z 2 października 2008 r., sygn. akt SA/Łd 234/08, wyrok NSA z dnia 19 lutego 2010 r. sygn. akt I FSK 55/09).Nie należy zapominać, że prawo podatkowe stanowi fragment obowiązującego porządku prawnego, rozumianego jako pewien stan wyznaczony przez normy systemu prawa – uporządkowany zbiór norm prawnych. System prawa powinien być zaś spójny i zupełny (por. Ryszard Mastalski, Autonomia prawa podatkowego a spójność i zupełność systemu prawa, PP z 2003 /10/12). Odniesienie się więc przez organ podatkowy do przepisów prawa pracy uwzględniało wspomnianą zupełność i spójności systemu prawa. Tym samym pozwoliło to na uwypuklenie sytuacji, w których potrzeby pracownika, z racji na obowiązujące przepisy prawa, nie są potrzebami osobistymi. Przecież to zakres praw pracowniczych i odpowiadających im obowiązków pracodawcy rozgranicza potrzeby pracownicze, na te które pracodawca obowiązany jest zaspokoić oraz potrzeby osobiste pracowników. Podobnie wywiedziono to w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 maja 2000 r., sygn. akt I SA/Lu 176/99, gdzie stwierdzono, że potrzeby osobiste to takie, których pracodawca nie jest obowiązany zaspokoić, natomiast potrzeby pracownicze to te, do zaspokojenia których pracodawca jest zobowiązany.W tym stanie rzeczy prawidłowe było przyjęcie, że w przedstawionym przez Spółkę stanie faktycznym dochodzi do czynności zrównanej z odpłatną dostawą towarów. Minister Finansów nie dokonał błędnej wykładni art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT uznając, że dostarczanie pracownikom produktów spożywczych w sytuacji, gdy obowiązek tego rodzaju świadczeń nie wynika dla podatnika z przepisów prawa, jest przekazaniem towarów na osobiste potrzeby pracowników podlegającym opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. W ocenie Sądu ww. przepis jest przepisem jasnym. Wynika z niego wprost, w jakich sytuacjach przekazanie przez podatnika towarów zrównane zostało z odpłatną dostawą towarów, a tym samym podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Wykładnia językowa nie pozostawia wątpliwości, że przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczególności: przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników […], jest zrównane z dostawą towarów o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.W świetle powyższego nie może obronić się stanowisko Skarżącej, według którego nawet przy przyjęciu, iż w niniejszej sprawie ma miejsce przekazanie artykułów spożywczych na cele osobiste pracowników, to i tak nie należy opodatkowywać tej czynności, ponieważ pozostaje ona w związku z prowadzoną przez Skarżącą działalnością gospodarczą. Taką możliwość wyklucza bowiem zrównanie przez ustawodawcę przekazania towarów na cele inne niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem z przekazaniem towarów na cele osobiste jego pracowników.W zgodzie ze stanowiskiem Ministra Finansów pozostaje teza postawiona w przywołanym przez Skarżącą wyroku ETS z dnia 16 października 1997 r. w sprawie C-285/95, zgodnie z którą "Artykuł 6(2) VI Dyrektywy należy interpretować w taki sposób, aby usługi przewozu świadczone nieodpłatnie na rzecz pracowników przez pracodawcę na odcinku od miejsca zamieszkania do miejsca pracy z wykorzystaniem samochodu służbowego traktowane były jako wykonywane zasadniczo na osobiste potrzeby pracowników, a zatem do celów innych niż cele prowadzonej działalności (podkreśl. Sądu). Przepisu tego jednak nie stosuje się w określonej sytuacji, np. w przypadku wystąpienia trudności w zapewnieniu innych odpowiednich środków transportu przy zmianie miejsca wykonywania pracy, lub gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie transportu dla pracowników. W tym przypadku usługi przewozu nie są wykonywane na potrzeby inne niż związane z prowadzoną działalnością. Nie ma w tej sytuacji znaczenia fakt, iż pracodawca nie przewozi pracownika własnym pojazdem, lecz zleca innemu pracownikowi świadczenie usług przewozu jego własnym samochodem."ETS stanął więc na stanowisku, że tylko w sytuacji, gdy charakter prowadzonej działalności wymusza na pracodawcy zapewnienie nieodpłatnego transportu dla pracowników, usługa przewozu może być traktowana jako związana z prowadzoną działalnością. Dobrowolność tej usługi wyklucza takie traktowanie tej usługi i wówczas powinna być ona traktowana jako wykonana na osobiste potrzeby pracowników, czyli do celów innych niż cele prowadzonej działalności.W niniejszej sprawie Skarżąca dobrowolnie udostępnia artykuły spożywcze na rzecz swoich pracowników, nie wynika to z obowiązków na nią nałożonych np. przepisami prawa. Przywołany w skardze ww. wyrok ETS nie potwierdza więc forsowanej przez Skarżącą tezy.Nieprzydatny w niniejszej sprawie jest drugi z przywołanych przez Skarżącą wyroków ETS, tj. wyrok z dnia 20 stycznia 2005 r. w sprawie C-412/03. Przede wszystkim zapadł on w innym stanie faktycznym niż występujący w rozpoznanej sprawie. W sprawie C-412/03 chodziło o opodatkowanie transakcji wzajemnej polegającej na dostarczaniu przez firmę prowadzącą działalność w zakresie usług hotelarskich i gastronomicznych jej pracownikom posiłków w cenie niższej niż koszt tego posiłku poniesiony przez pracodawcę. Chodziło zatem o czynność wykonywaną odpłatnie. W związku z tym ETS stwierdził, że w przypadku, gdy transakcja jest dokonywana odpłatnie, art. 5 ust. 6 oraz art. 6 ust. 2 lit. b) VI Dyrektywy nie mogą mieć zastosowania, ponieważ dotyczą one wyłącznie transakcji dokonywanych nieodpłatnie. Zauważenia wymaga przy tym, iż w nawiązaniu do podniesionych przez rząd szwedzki wątpliwości co do możliwości zapłaty przez pracowników za dostarczane im posiłki ceny symbolicznej, ETS wskazał, że ryzyko, o którym mówi rząd szwedzki, mogłoby być podstawą do złożenia w trybie art. 27 tej Dyrektywy wniosku dotyczącego wprowadzenia przez Państwo Członkowskie środków stanowiących odstępstwo od niej w celu zapobieżenia niektórym rodzajom oszustw podatkowych lub omijania opodatkowania.W niniejszej sprawie Skarżąca wskazała, że artykuły spożywcze udostępnia swoim pracownikom nieodpłatnie, a w zamian oczekuje zwiększonej wydajności i lepszego wykonywania obowiązków przez jej pracowników. Taka relacja nie może być traktowana jako transakcja odpłatna o jakiej mowa w ww. wyroku ETS. Świadczenie pracy w sposób wydajny stanowi wszak obowiązek pracownika, a spożycie napojów lub ciasteczek na terenie zakładu pracy, a nie poza nim w czasie przerwy, nie jest obiektywnym miernikiem poziomu ich zadowolenia, który przekłada się na efektywność wykonywania pracy.Z powyższych względów zarzuty skargi należy uznać za niezasługujące na uwzględnienie. Dodać trzeba, że przez wzgląd na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 22 czerwca 2010 r. sygn. akt I FSK 1091/09 uznać należy, iż zaskarżona interpretacja została wydana z dochowaniem terminu, o którym mowa w art. 14d O.p. NSA stanął na stanowisku, iż datą wydania interpretacji jest data zamieszczona na interpretacji, a nie data jej doręczenia. Wniosek Skarżącej o wydanie interpretacji wpłynął do organu podatkowego w dniu 10 lipca 2008 r., zaś interpretacja została wydana w dniu […] października 2008 r., zatem trzymiesięczny termin przewidziany w art. 14d O.p. został dochowany.W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), postanowiono jak w sentencji.