Sygnatura:
6115 Podatki od nieruchomości
Hasła tematyczne:
Podatek od nieruchomości
Skarżony organ:
Samorządowe Kolegium Odwoławcze
Data:
2010-04-13
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Alojzy Skrodzki /sprawozdawca/Bożena DziełakMałgorzata Długosz-Szyjko /przewodniczący/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędzia WSA Alojzy Skrodzki (sprawozdawca), Protokolant Iwona Mazek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 listopada 2010 r. sprawy ze skargi D. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia […] lutego 2010 r. nr […] w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2009 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. na rzecz D. K. kwotę 100 zł (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie wyroku
Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. (dalej SKO), zaskarżoną decyzją, wydaną na podstawie na podstawie art. 233 § 1 pkt 1) Ordynacji podatkowej (t.j. Dz.U. nr 8 z 2005 r., poz. 60 ze zm., dalej jako Ordynacja), utrzymało w mocy decyzję Burmistrza W. z […] czerwca 2009 w sprawie wymiaru łącznego zobowiązania pieniężnego za rok 2009 r.Burmistrz W., decyzją z dnia […] czerwca 2009 r. wydaną na podstawie art. 207, art. 2 do art. 6 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t.j. Dz.U. nr 121 z 2006 r., poz. 844 ze zm., dalej jako upl), art. 3 ust. 1, art. 6, art. 6a ust. 1 i 6 ustawy z dnia 15 listopada” 1984 r. o podatku rolnym (t.j. Dz.U. z 2006 r. nr 136, poz. 969 ze zm., dalej jako upr) oraz Uchwały Rady Miejskiej w W. z dnia 30 października 2007 r. Nr XIII/173/2007 w sprawie ustalenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (Dz.Urz.Woj.Maz. nr 250 z dnia 4 grudnia 2007 r.), ustalił D. K., H. R., M. B., A. A. – wymiar łącznego zobowiązania pieniężnego za rok 2009 od nieruchomości położonej we wsi C. Organ I instancji wyjaśnił, że wysokość podatku ustalono po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, a informacje w sprawie podatku od nieruchomości za rok 2009 złożone zostały do organu podatkowego dnia 25 marca 2009 r. przez H. R. i 30 marca – przez Pana A. A. Natomiast D. K. odmówiła złożenia informacji podatkowej.D. K., w odwołaniu z […] czerwca 2009 r., wskazała na sprzeczność między ustaleniami decyzji a stanem faktycznym dotyczącym naliczenia powierzchni budynku związanego z działalnością gospodarczą od budynku 41,13 m w sytuacji, gdy na dzień wydania decyzji w budynku tym przeprowadzany jest remont, co potwierdziła załączonym do odwołania protokołem Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia […] czerwca 2009 r. Nadto H. R. nie przedłożyła decyzji o zmianie przeznaczenia tego budynku (obory) na magazyn i biuro a także nie uzyskała zgody współwłaścicieli na zmianę przeznaczenia tego budynku.SKO rozpoznając odwołanie wskazało, że na podstawie art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz.U. nr 30, poz. 163 ze zm, dalej jako pgk), przy ustalaniu podatku wiążą aktualne dane wynikające z ewidencji gruntów, ponieważ ewidencja gruntów i budynków jest urzędowym źródłem informacji faktycznych wykorzystywanych w postępowaniu administracyjnym, w tym również podatkowym. Zmiana w ewidencji gruntów i budynków obliguje organ podatkowy do zmiany w trybie art. 254 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa decyzji ostatecznej ustalającej łączne zobowiązanie pieniężne za ten rok w którym zmiany te zostały wprowadzone.Zdaniem SKO, organ podatkowy ustalił wymiar łącznego zobowiązania pieniężnego na rok 2009 od nieruchomości położonej we wsi C., przyjmując jako podstawę do naliczenia zobowiązania podatkowego informację z rejestru gruntów z dnia 30 marca 2009 r. Informacja zawiera wykaz gruntów z oznaczeniem użytków i klas gleboznawczych oraz wskazanie współwłaścicieli przedmiotowej nieruchomości. Podstawą ustalenia łącznego zobowiązania pieniężnego były również złożone do organu podatkowego dnia 25 marca 2009 r. przez Panią H. R. z dnia 30 marca 2009 przez Pana A. A. informacje w sprawie podatku od nieruchomości za rok 2009 ze wskazaniem powierzchni gruntów i powierzchni użytkowej budynków lub ich części.Organ II instancji wskazał, że nie jest uprawniony do badania prawidłowości dokonywanej zmiany przeznaczenia, lecz zobowiązany jest do dokonywania wymiaru podatku stosując stawki odpowiednie dla faktycznie wykorzystywanej nieruchomości lub jej części, wskazanej przez podatnika w informacji w sprawie podatku od nieruchomości za dany rok oraz danych wskazanych w informacji z rejestru gruntów i budynków. Nadto zwrócił uwagę na to, że wnosząca odwołanie nie złożyła informacji w sprawie podatku od nieruchomości za rok 2009. Zdaniem Kolegium, prowadzenie remontu budynku lub inne powody niewykorzystywania nieruchomości przez składającego informację dla organu podatkowego pozostają bez znaczenia. Nadto SKO zwróciło uwagę na fakt, że współwłaściciele nie są zgodni co do wykorzystywania przedmiotowej nieruchomości, jednakże organ podatkowy nie jest uprawniony do rozpoznawania sporu ze stosunku cywilnoprawnego. Dlatego argument braku zgody współwłaścicieli na prowadzenie działalności gospodarczej na przedmiotowej nieruchomości przez pozostałych współwłaścicieli nie ma wpływu na ustalenie zobowiązania podatkowego od budynków i gruntów związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą i opodatkowania wszystkich właścicieli solidarnie, jako że do czasu zniesienia współwłasności, której może żądać każdy ze współwłaścicieli w postępowaniu cywilnoprawnym, nie jest dopuszczalne odstąpienie od ustaleń zawartych w powołanym przepisie art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.D. K., w skardze do Sądu z 10 marca 2010 r., wniosła o uchylenie decyzji SKO i rozpatrzenie sprawy zgodnie z prawem. W uzasadnieniu skargi zarzuciła dowolność działania organów podatkowych. Zdaniem skarżącej organy podatkowe oparły się jedynie na zeznaniu H. R. Nadto przedstawiła swój pogląd na temat stanu faktycznego sprawy, w szczególności na temat stosunków własnościowych.SKO, w odpowiedzi na skargę, wniosło o oddalenie skargi.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje;Skarga zasługuje na uwzględnienie.W pierwszej kolejności należy wskazać, że w myśl art. 2 ust. 2 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i budynków jako użytki rolne, grunty zadrzewione i zakrzewione na użytkach rolnych lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej. Organy w odniesieniu do w.w. przepisu zauważyły, że wskazanie wprost na dane w tej ewidencji koresponduje z regulacjami zawartymi w ustawie z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. Nr 30, poz. 163 ze zm. dalej "P.g.k."), która w art. 21 stanowi, że podstawę m.in. wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. Należy podzielić pogląd, że przepis art. 2 ust. 2 u.p.o.l. nie pozostawia wątpliwości, iż wiążąca dla organów podatkowych jest klasyfikacja gruntów wynikająca z wyżej wskazanej ewidencji. Ponadto podkreślić należy, iż dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków mają walor dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 O.p. i stanowią dowód tego co zostało w nich stwierdzone. Co prawda, jak się podkreśla w doktrynie, pojęcie dokumentu urzędowego nie zostało jednoznacznie zdefiniowane, niemniej z art. 194 § 1 O.p. można wyprowadzić wniosek, że dokumentem urzędowym jest dokument spełniający łącznie następujące przesłanki: został sporządzony w formie określonej przepisami prawa oraz sporządziły go powołane do tego organy władzy publicznej.Nie ulega wątpliwości, że dokumentem urzędowym w rozumieniu komentowanego przepisu są ewidencje gruntów i budynków. Natomiast szczegółowe zasady prowadzenia ewidencji gruntów i budynków uregulowane zostały w rozporządzeniu z dnia 29 marca 2001 r., które wydane zostało na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 26 ust. 2 P.g.k. Otóż, w myśl § 52 ust. 1 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r., komputerowe wydruki i wyrysy (…) uwierzytelnia starosta przez opatrzenie odpowiednią klauzulą, natomiast według § 52 ust. 2 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 r. treść i formę wypisów oraz wyrysów, a także treść zamieszczanych na nich klauzul określa załącznik nr 5 do rozporządzenia określający treść i formę wypisu oraz wyrysu z operatu ewidencyjnego oraz klauzul związanych z ich uwierzytelnieniem (dalej: załącznik nr 5). Stosownie zaś do ust. 1 pkt 18, 19 i 20 załącznika nr 5, treść wypisu z rejestru gruntów stanowią m.in. nazwisko i imię osoby, która wykonała dokument, oraz jej podpis, pieczęć urzędową organu, a także podpis osoby reprezentującej organ lub osoby upoważnionej przez ten organ oraz datę złożenia podpisu.Przenosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy, należy stwierdzić, że znajdująca się w aktach administracyjnych kopia wypisu z rejestru gruntów z dnia 30 marca 2009 r., wyżej przedstawionych wymagań dla dokumentu urzędowego nie spełnia. Otóż ww. wypis nie zawiera imienia i nazwiska osoby, która go sporządziła, wbrew ust. 1 pkt 18 załącznika nr 5 brakuje podpisu także osoby sporządzającej, brak jest pieczęci urzędowej organu (ust. 1 pkt 19 załącznika nr 5) oraz podpisu osoby reprezentującej organ lub osoby upoważnionej przez ten organ oraz daty złożenia podpisu (ust. 1 pkt 20 załącznika nr 5). A zatem nie można uznać, że znajdujący się w aktach sprawy wypis z rejestru gruntów stanowi dokument urzędowy w świetle art. 194 O.p.W związku z powyższym podkreślenia wymaga, że wypis z rejestru gruntów nie stanowi dokumentu urzędowego, o którym mowa w art. 194 § 1 O.p., ponieważ nie spełnia wymagań określonych dla tego rodzaju dokumentów w § 52 ust. 1 i 2 rozporządzenia z dnia 29 marca 2001 oraz wymagań ust. 1 pkt 18, 19, 20 załącznika nr 5.Ponadto, Sąd zauważa, iż istnieją rozbieżności pomiędzy złożonymi deklaracjami odnośnie powierzchni nieruchomości budynkowych a protokołem z oględzin sporządzonym w dniu […] czerwca 2008 r. Powierzchnia budynków gospodarczych w obu dokumentach różni się. Zatem, w ocenie Sądu, organy podatkowe nie ustaliły w niniejszej sprawie, w sposób niebudzący wątpliwości, kwestii kluczowej a mianowicie jaka jest podstawa opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynków związanych z działalnością gospodarczą. Stanowiło to naruszenie art. 122 Ordynacji. Co prawda, co do zasady organ ustala podatek na podstawie danych zawartych w deklaracji podatkowej odnośnie posiadanych budynków i ich przeznaczenia, nie mniej jednak, w przypadku wątpliwości, zobowiązany jest przeprowadzić postępowanie dowodowe w celu ustalenia powierzchni przedmiotu opodatkowania. Tym bardziej zasadne jest przeprowadzenie takiego postępowania, jeżeli istnieje konflikt pomiędzy współwłaścicielami uniemożliwiający niektórym z nich podanie danych niezbędnych do wyliczenia podatku. Nie należy bowiem zapominać, iż na współwłaścicielach nieruchomości ciąży solidarna odpowiedzialność za podatki związane ze współwłasnością nieruchomości budynkowych czy też gruntowych. Organ może żądać od każdego współwłaściciela zapłaty podatku. Zapłata przez jednego współwłaściciela całego podatku rodzi po jego stronie prawo ubiegania się od pozostałych współwłaścicieli zwrotu zapłaconej części podatku związanej z ich współwłasnością nieruchomości.Poza tym, ma rację organ podatkowy twierdząc, że istniejący konflikt pomiędzy współwłaścicielami odnośnie posiadanych nieruchomości powinien być rozstrzygnięty na płaszczyźnie cywilnoprawnej w drodze powództwa do sądu powszechnego. Kwestie cywilnoprawne nie mogą być rozstrzygane w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Konflikt pomiędzy współwłaścicielami nie ma też wpływu na wymiar podatku od nieruchomości, pod warunkiem że organ ustali w sposób prawidłowy niezbędne dane do wyliczenia podatku.Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit a) i c) oraz art. 152 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.), orzeczono jak w sentencji. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 ww. ustawy.