Sygnatura:
6042 Gry losowe i zakłady wzajemne
Hasła tematyczne:

Skarżony organ:
Dyrektor Izby Celnej
Data:
2010-07-08
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Treść wyniku:
*Oddalono skargę
Sędziowie:
Jerzy StrzebinczykMałgorzata Malinowska-GrakowiczTomasz Świetlikowski /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Świetlikowski (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Strzebinczyk, Sędzia WSA Małgorzata Malinowska-Grakowicz, , Protokolant Monika Tarasiewicz, po rozpoznaniu w Wydziale III na rozprawie w dniu 1 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia […] r. nr […] w przedmiocie umorzenie postępowania w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa d. oddala skargę.

Uzasadnienie wyroku

Przystępując do rozstrzygania, Sąd przyjął stan faktyczny i prawny sprawy j/n.Skarżoną decyzją z […] r. nr […] Dyrektor Izby Celnej we W. (dalej: Dyrektor Izby Celnej), po rozpatrzeniu odwołania "A" Sp. z o. o. z siedzibą w W. (dalej: spółka/strona/zainteresowana/ wnioskodawca/skarżąca), nie uwzględnił odwołania i utrzymał w mocy – wydaną przez siebie w pierwszej instancji – decyzję z […] r. nr […], umarzającą postępowanie w sprawie udzielenia zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa d. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia powołał art. 233§ 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U.z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm. – dalej: O.p.) i art. 129 ust. 2 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 – dalej: u.g.h.).Z uzasadnienia decyzji wynika, że […] r. do Dyrektora Izby Skarbowej we W. (dalej: Dyrektor Izby Skarbowej) wpłynął wniosek spółki o wydanie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa d. W/w organ prowadził postępowanie wyjaśniające, w ramach którego wystosował do zainteresowanej spółki dwa pisma (z […] r. i z […] r.), w których wezwał do uzupełnienia braków wniosku, jak również wskazał kwestie wymagające wyjaśnienia.W związku z wejściem w życie – z dniem 31 października 2009 r. – ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o Służbie Celnej (Dz. U. Nr 168, poz. 1323), która przenosi dotychczasowe zadania organów podatkowych – wynikające z ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2004 r., Nr 4, poz. 27 ze zm. – dalej: u.g.z.w.) – na organy celne, przedmiotowy wniosek wraz z załącznikami został przekazany w dniu […] r. do Dyrektora Izby Celnej.Z uwagi na podjęte przez Dyrektora Izby Skarbowej i kontynuowane przez Dyrektora Izby Celnej czynności wyjaśniające, mając na uwadze fakt, że wnioskodawca nie uczynił w całości zadość w/w wezwaniom, postanowieniami z […] r.i […] r., organ celny przedłużył termin załatwienia sprawy do dnia […] r.Datowaną na dzień […] r. decyzją nr […] Dyrektor Izby Celnej – działając, jako organ pierwszej instancji – umorzył postępowanie w sprawie. Podstawę prawną podjętego przez organ rozstrzygnięcia stanowił art. 8, art. 118 i art. 129 ust. 2 u.g.h.W odwołaniu, strona wniosła o uchylenie w/w decyzji w całości i wydanie spółce spornego w sprawie zezwolenia. Zarzuciła, iż zaskarżona odwołaniem decyzja została wydana z – mającym wpływ na wynik sprawy – naruszeniem przepisów postępowaniaoraz przepisów prawa materialnego. Stwierdziła, że – stanowiące podstawę podjętegorozstrzygnięcia – przepisy art. 118 i art. 129 ust. 2 u.g.h. są sprzeczne z zasadami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm. – dalej: Konstytucja RP), tj. zasadą demokratycznego państwa prawnego, zasadą poprawnej legislacji, zasadą ochrony interesów w toku oraz zasadą swobodyi wolności gospodarczej. Wyraziła pogląd, iż zapadłe w sprawie rozstrzygnięcie stoi również w kolizji z zasadami wynikającymi z ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2007 r., Nr 155, poz. 1095 ze zm. – dalej: u.s.d.g.). Autorka odwołania zarzuciła także naruszenie art. 2, 20 i 22 Konstytucji RP, art. 6, 7, 8, 12 i 35 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn.: Dz. U. z 2000, Nr 98, poz. 1071 ze zm. – dalej: KPA),art. 120 i 121 O.p. oraz art. 24, 32, 34 i 36 u.g.z.w.Decyzją z […] r. nr […], po rozpatrzeniu sprawy w trybie instancyjnym – działając, jako organ drugiej instancji – Dyrektor Izby Celnej nie uwzględnił odwołania i wydaną w pierwszej instancji decyzję utrzymał w mocy. W uzasadnieniu wskazał, że z dniem 1 stycznia 2010 r. weszła w życie u.g.h. a utraciła moc u.g.z.w. Podniósł, iż u.g.h. nie przewiduje (jak to czyniła obowiązująca uprzednio u.g.z.w.) możliwości wydawania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych. Zaakcentował, że zgodnie z art. 129 ust. 2 u.g.h. postępowania w sprawie wydania przedmiotowych zezwoleń, wszczęte i niezakończone przed dniem wejścia w życie ustawy (u.g.h.), umarza się. Podkreślił, iż stosownie do art. 118 u.g.h., do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed 1 stycznia 2010 r., stosuje się przepisy u.g.h., o ile ustawa ta nie stanowi inaczej.Organ drugiej instancji dowodził, że w sprawie – zainicjowane wnioskiem stronyz […] r., czyli wnioskiem złożonym jeszcze w czasie obowiązywania u.g.z.w. – postępowanie nie mogło być zakończone przed wejściem w życie u.g.h., tzn. przed 1 stycznia 2010 r., z uwagi na prowadzenie czynności wyjaśniających i zbieranie – niezbędnego dla wydania żądanego przez spółkę zezwolenia – materiału dowodowego, a także wskutek konieczności zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu.Reasumując, organ uznał, iż przepis art. 129 ust. 2 u.g.h. – stosowany w związku z art. 118 u.g.h. – uniemożliwiał merytoryczne załatwienie wniosku i ewentualne wydanie stronie żądanego zezwolenia, nakazując umorzyć postępowanie w sprawie.Dyrektor Izby Celnej nie dopatrzył się w sprawie naruszeń zasad Konstytucji RP a także naruszeń przepisów postępowania, zawartych w KPA i O.p. Zauważył, iż- będące postawą podjętego w sprawie rozstrzygnięcia – przepisy u.g.h. nie zostały zakwestionowane, co do ich zgodności z Konstytucją RP, przez Trybunał Konstytucyjny (dalej: TK), czyli organ, który – jako jedyny – ma w swojej kompetencji uprawnienie do badania zgodności przepisów ustawy z Konstytucją (art. 188 Konstytucji RP). Stwierdził, iż to właśnie z Konstytucji RP wynika nakaz działania przez organy władzy publicznej na podstawie i w granicach prawa. Dodał, że stosując w sprawie obowiązujące w dacie wydania decyzji powszechnie obowiązujące, niezakwestionowane przez TK, przepisy u.g.h. uczyniono zadość postanowieniom Konstytucji RP. Zaakcentował, iż zgodnieze stanowiskiem TK obowiązek poszanowania, przestrzegania i egzekwowania prawa powszechnie obowiązującego ciąży na organach państwa i obywatelach tak długo, jak długo prawo to nie utraci mocy obowiązującej. Wyraził pogląd, że nie można odmówić przestrzegania przepisu prawa tylko ze względu na powzięcie wątpliwości, co do jego konstytucyjności.Organ odwoławczy nie stwierdził ponadto, aby w sprawie dopuszczono się naruszenia zasad chroniących własność prywatną, wolność gospodarczą i interesyw toku. Zauważył, iż działalność gospodarcza w zakresie urządzania i prowadzenia gier hazardowych, ze względu na specyficzny charakter takiej działalności, podlega szczególnym regulacjom a uzasadniony interes państwa w monitorowaniu i regulowaniu rynku tychże gier wynika m. in. z zagrożenia występowania negatywnych zjawisk społecznych. Z tego względu niezbędnym jest – zdaniem organu – regulowanie zagadnień związanych z oferowaniem gier hazardowych, w tym również wprowadzanie zakazu prowadzenia niektórych rodzajów gier. W opinii organu, ograniczenie wolności działalności gospodarczej w tej dziedzinie jest uzasadnione interesem społecznym. Dyrektor Izby Celnej podkreślił również, że Europejski Trybunał Sprawiedliwości (dalej: ETS) wypowiedział się pozytywnie w kwestii wprowadzania przez niektóre państwa UE ograniczeń w stosunku do podmiotów prowadzących działalność gospodarcząw zakresie gier hazardowych, tj. ograniczeń będących następstwem obowiązującychw danym państwie wartości moralnych, społecznych, religijnych i kulturowych.Odpowiadając na zarzut – skutkującej pogorszeniem sytuacji strony – rażącej przewlekłości postępowania w sprawie, uznając ten zarzut za niezasadny, organ drugiej instancji zauważył, że wydłużenie terminu załatwienia sprawy wynikało z ustawowej zmiany właściwości organów powołanych do rozpoznawania wniosków o wydanie spornych zezwoleń, konieczności zebrania materiału dowodowego, obowiązku wnikliwej analizy całokształtu licznych wymogów formalnych związanych z wydaniem zezwolenia, niewyjaśnienia przez spółkę wszystkich występujących w sprawie wątpliwości orazz niekompletności wniosku. Dodał, iż powyższe okoliczności uniemożliwiły zakończenie postępowania w dacie, kiedy obowiązywała jeszcze u.g.z.w., która przewidywała wydawanie zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatacho niskich wygranych.Odnosząc się do pozostałych zarzutów organ odwoławczy uznał, że w sprawie uczyniono zadość zasadom postępowania, wynikającym z KPA oraz O.p.W skardze, spółka zaskarżyła w całości wydaną w drugiej instancji decyzję Dyrektora Izby Celnej. Skarżonej decyzji zarzuciła – mające wpływ na wynik sprawy – naruszenie prawa oraz jej interesu prawnego poprzez:1. zastosowanie w sprawie art. 129 ust. 2 w związku z art. 118 u.g.h., który to przepis jest sprzeczny z Konstytucją RP (m. in. z zasadą demokratycznego państwa prawnego, zasadą legalizmu, wyprowadzaną z nich zasadą poprawnej legislacji, ochrony interesu w toku oraz swobody i wolności działalności gospodarczej), a także z zasadami wynikającymi z u.s.d.g.;2. naruszenie art. 2 Konstytucji RP, wskutek naruszenia unormowań KPA, O.p., u.g.z.w. i przepisów rozporządzenia wykonawczego do tej ustawy;3. naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, tzn. art. 6, 7, 8, 12 i 35 KPA, w wyniku sprzecznego z prawem prowadzenia postępowania (w sposób rażąco przewlekły i powodujący pogorszenie sytuacji prawnej strony);4. naruszenie przepisów postępowania podatkowego, tj. art. 120, 121 i 233 § 1 pkt 1 O.p., objawiające się wydaniem decyzji sankcjonującej naruszenie wskazanych w skardze przepisów prawa;5. naruszenie art. 2, 7, 20 i art. 22 Konstytucji RP, w konsekwencji zastosowania przepisu art. 129 ust. 2 w związku z art. 118 u.g.h. i umorzenie postępowaniaw sprawie, który to przepis jest sprzeczny z Konstytucją RP;6. naruszenie art. 3, 7, 24, 32, 34, 35 i 36 u.g.z.w., przejawiające się przekroczeniem terminów i zasad wydania decyzji w sprawie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych;7. naruszenie art. 7, 10 i 77 Kodeksu postępowania cywilnego (dalej: KPC) poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, niezapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu (w każdym jego stadium) oraz niewyczerpujące rozpatrzenie całego materiału dowodowego;8. naruszenie art. 107 KPA, wskutek niewskazania w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł i przyczyn, dla których innym dowodom odmówił mocy dowodowej oraz w wyniku niewyjaśnienia, dlaczego sprawa nie została załatwiona w ustawowym terminie;9. niewłaściwe zastosowanie art. 138 § 1 pkt 1 KPA przez utrzymanie w całości wydanej w pierwszej instancji decyzji, pomimo że ta narusza – w sposób rzutujący do końcowy wynik sprawy – prawo procesowe oraz opiera się na błędnej wykładni prawa materialnego;10. naruszenie przy tworzeniu aktu prawnego, tj. u.g.h., przepisów unijnych dotyczących m. in. notyfikacji.Mając na uwadze tak sformułowane zarzuty strona wniosła – alternatywnie – o: uchylenie skarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bądź stwierdzenie nieważności tej decyzji, z uwagi na zaistnienie przesłanek z art. 156 KPA. Skarżąca poddała pod rozwagę Sądu zadanie TK pytania prawnego: "Czy przepis art. 129 ust. 2 u.g.h., stosowany w związku z art. 118 tej ustawy, jest zgodnyz Konstytucją RP, w szczególności z jej przepisami art. 2, 20 i 22 (zasadą demokratycznego państwa prawnego i wyprowadzanymi z niej bardziej szczegółowymi zasadami, tj. zasadami: poprawnej legislacji, ochrony interesu w toku, swobodyi wolności działalności gospodarczej) oraz z zasadami wynikającymi z u.s.d.g." Spółka wniosła ponadto o przeprowadzenie dowodu z akt postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje. Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do brzmienia art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawoo ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269), właściwość sądów administracyjnych obejmuje sprawowanie kontroli decyzji i innych rozstrzygnięć administracyjnych w oparciu o kryterium ich zgodności z prawem. Uchylenie przez sąd zaskarżonego aktu następuje w razie zaistnienia istotnych wad w przeprowadzonym postępowaniu lub w wyniku naruszenia przepisów prawa materialnego, mogących mieć istotny wpływ (mających wpływ) na wynik sprawy – art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. – dalej: p.p.s.a.). Zgodnie z treścią art. 134 § 1 p.p.s.a., Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.Po dokonaniu kontroli zaskarżonej decyzji, mając na uwadze stan faktycznyi prawny sprawy, sformułowane w skardze zarzuty oraz wspierające je argumenty, Sąd stwierdza, że brak jest podstaw do zakwestionowania wyrażonego w tej decyzji stanowiska Dyrektora Izby Celnej. Decyzja ta znajduje bowiem dostateczne podstawyw prawie materialnym, jej wydanie zaś poprzedziło postępowanie, w którym nie uchybiono regułom procesowym.Szczegółową ocenę objętej skargą decyzji należy poprzedzić wyjaśnieniem, iż do prowadzonego w sprawie postępowania miały zastosowanie zarówno przepisy KPA(w czasie obowiązywania u.g.z.w., tj. do 31 grudnia 2009 r.), jak i przepisy O.p. (od momentu wejścia w życie u.g.h., tj. od 1 stycznia 2010 r.). Dokonując weryfikacji skarżonej decyzji Sąd – w miarę potrzeby – oceni zatem poprzedzające jej wydanie postępowanie w kontekście obu w/w ustaw procesowych.W sprawie przedmiot sporu dotyczy zasadniczo kwestii, czy w stanie faktycznym sprawy prawidłowo zastosowano art. 129 ust. 2 u.g.h., który stanowi, że postępowania w sprawie wydania zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych (…), wszczęte i niezakończone przed dniem wejściaw życie ustawy, umarza się. Oparcie podjętego w niniejszej sprawie rozstrzygnięciao w/w przepis należy ocenić przez pryzmat art. 118 u.g.h, w myśl którego, do postępowań wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie u.g.h. stosuje się przepisy tej ustawy, o ile ustawa nie stanowi inaczej.Sąd stwierdza, iż w rozpoznawanej sprawie powołane regulacje zastosowano prawidłowo.Zgodnie z zasadą praworządności, ustanowioną w art. 7 Konstytucji RP, jak również w art. 6 KPA i art. 120 O.p., organy administracji publicznej (w tym organy podatkowe) działają na podstawie i w granicach prawa. Działanie na podstawie prawa to działanie w oparciu o przepisy prawa obowiązujące w dniu wydawania decyzji administracyjnej. Zasada praworządności nakłada zatem na organy orzekające obowiązek ustalenia mocy wiążącej przepisu prawa w dacie wydania decyzji. Po ustaleniu mocy obowiązującej przepisu prawa, organy administracji powinny podjąć czynności w celu wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, do którego zastosowany zostanie przepis obowiązujący w dniu orzekania. Od tej reguły mogą zostać wprowadzone odstępstwa przepisami przejściowymi.Uwzględniając powyższe należy zauważyć, iż wniosek spółki o udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych został złożony na gruncie u.g.z.w. Natomiast zaskarżone rozstrzygnięcie, jak i poprzedzające je rozstrzygnięcie wydane przez organ w pierwszej instancji, zapadło już w czasie obowiązywania u.g.h., która weszła w życie w dniu 1 stycznia 2010 r., uchylając zarazem u.g.z.w.Podstawę materialno – prawną kontrolowanego rozstrzygnięcia stanowił cytowany wcześniej art. 129 ust. 2 u.g.h. Zaznaczyć trzeba, iż Dyrektor Izby Celnej zasadnie wydał – w obu instancjach – decyzje w oparciu o w/w przepis nowej ustawy (u.g.h.). Przepis art. 118 u.g.h. przesądza bowiem, że do postępowań wszczętychi niezakończonych przed dniem wejścia w życie u.g.h. stosuje się przepisy tej ustawy,o ile brak jest innych regulacji prawnych w tym zakresie. Skoro więc postępowaniew sprawie nie zostało zakończone przed dniem wejścia w życie u.g.h., organ właściwie podejmował rozstrzygnięcie na gruncie nowej ustawy (art. 129 ust. 2 u.g.h.). W takiej sytuacji, gdzie przepisy intertemporalne przesądziły o zastosowaniu w sprawie u.g.h., organ miał obowiązek zastosować ten akt prawny, realizując zasadę praworządności. Jedynie w przypadku braku przepisów intertemporalnych organ musiałby rozważyći ocenić, jaką ustawę zastosować w danej sprawie (patrz także: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego /WSA/ we Wrocławiu z 29 września 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 441/10, publ.: orzeczenia.nsa.gov.pl).Dalej Sąd zauważa, iż zasada demokratycznego państwa prawnego, wyrażonaw art. 2 Konstytucji RP, oraz wywodzona na jej podstawie zasada ochrony zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa oraz zasada ochrony praw nabytych i interesów w toku, nie wyklucza stanowienia regulacji ograniczających lub znoszących prawa podmiotowe, a jedynie nakazuje, aby legislacja została przeprowadzona z uwzględnieniem ustanowionego zakazu wstecznego działania prawa oraz nakazu przestrzegania reguł przyzwoitej legislacji, w tym przestrzegania zasady dostatecznej określoności przepisów prawa, a także ustanawiania odpowiedniej vacatio legis (patrz: powołany wyżej wyrok z 29 września 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 441/10). Uzasadnieniem naruszenia zasady ochrony praw nabytych może być bowiem potrzeba zapewnienia realizacji innej wartości istotnej dla systemu prawnego, chociażby nie była ona wprost wyrażona w tekście przepisów konstytucyjnych. Nadto ustawodawca ma prawo dokonywać zmiany przepisów zgodnie z oczekiwaniami społecznymi. Ingerując w prawa nabyte prawodawca powinien jedynie umożliwić zainteresowanym dostosowanie się do nowej sytuacji i dokończenie przedsięwzięć podjętych na podstawie wcześniejszych regulacji, co winno znaleźć wyraz w przepisach przejściowych, dostosowawczych i końcowych nowego aktu prawnego.Odnosząc się do zarzutu niekonstytucyjności art. 129 ust. 2 w związku z art. 118 u.g.h., tj. niezgodności tych przepisów z art. 2, 7, 20 i 22 Konstytucji RP oraz przepisami u.s.d.g. należy stwierdzić, że jest on niezasadny. Zauważenia wymaga, iż prowadzenie działalności w objętym wnioskiem spółki zakresie wymagało uzyskania zezwolenia,o które strona wystąpiła, lecz którego jeszcze nie uzyskała. Tym samym nie może ona skutecznie wywodzić, że naruszono jej prawa nabyte, interesy w toku, zasadę swobody i wolności gospodarczej, czy też zasadę zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Skarżąca nie nabyła bowiem żadnych praw. Nie uzyskała ona także prawa do rozpoznania jej wniosku w oparciu o u.g.z.w.Zaakcentowania wymaga, iż w art. 117 ust. 1 u.g.h. ustawodawca – realizując zasadę ochrony praw nabytych – przewidział zachowanie ważności dotychczasowych zezwoleń na urządzanie oraz prowadzenie gier i zakładów wzajemnych, uzupełniając tę zasadę stwierdzeniem, zgodnie z którym między innymi również działalność w zakresie gier na automatach o niskich wygranych może być nadal prowadzona na podstawie wcześniej udzielonych zezwoleń do ich wygaśnięcia (art. 129 ust. 1 u.g.h.).W konsekwencji powyższego Sąd nie znalazł podstaw do zwrócenia się, w trybie art. 193 Konstytucji RP, do TK z pytaniem prawnym, co do zgodności przepisu art. 129 ust. 2 u.g.h. z art. 2, 20 i 22 Konstytucji RP (także z przepisami u.s.d.g.). Zgodnie bowiem z art. 193 Konstytucji RP każdy sąd może przedstawić TK pytanie prawne co do zgodności aktu normatywnego z Konstytucją, ratyfikowanymi umowami międzynarodowymi lub ustawą, jeżeli od odpowiedzi na pytanie prawne zależy rozstrzygnięcie sprawy toczącej się przed sądem.Reasumując Sąd stwierdza, iż podjęte w sprawie rozstrzygnięcie znajduje oparcie w powszechnie obowiązujących i niezakwestionowanych przez TK przepisach prawa (przepisach ustawowych).Wywody w odniesieniu do zarzutu przewlekłości prowadzonego w sprawie postępowania administracyjnego (naruszenia art. 12 i 35 KPA/125 O.p.) i związanychz tym negatywnych konsekwencji dla strony skarżącej wypada rozpocząć od konstatacji, że rzekoma bezczynność organów nie mieści się zasadniczo w granicach niniejszej sprawy, co tutejszy Sąd wielokrotnie podkreślał rozpoznając tożsamy co analizowany obecnie zarzut w sprawach dotyczących umorzenia postępowaniao udzielenie zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatacho niskich wygranych (por. wyrok z dnia 3 września 2010 r., sygn. akt III SA/Wr 350/10, publ.: orzeczenia.nsa.gov.pl). Zauważyć bowiem trzeba, iż bezczynność organów administracji stanowi osobny przedmiot zaskarżenia do sądów administracyjnych (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.). Tymczasem w rozpoznawanym przypadku kontroli Sądu poddano określone akty (decyzje) załatwiające wniosek strony, choć nie po jej myśli. W niniejszej sprawie sądowa weryfikacja dotyczyła zatem skutków działania organów celnych, a nie ich bezczynności.Sąd wskazuje, że ustawodawca przewidział specyficzne środki ochrony stronw sytuacjach niezachowywania przez organy ustawowych terminów załatwiania spraw. Chodzi przede wszystkim o instytucję zażalenia, ukonstytuowaną przepisami art. 37 KPA lub ponaglenia, o którym mowa w art. 141 O.p. Z dokumentacji sprawy nie wynika jednak, aby spółka skorzystała ze wspomnianych środków, których skuteczne uruchomienie pozwoliłoby na wyeliminowanie negatywnych konsekwencji ewentualnej bezczynności organu (pierwotnie Dyrektora Izby Skarbowej a następnie Dyrektora Izby Celnej), stwierdzonej we właściwym postępowaniu, przejawiających się koniecznością ograniczenia działalności gospodarczej wskutek nieuzyskania – z powodu bezczynności organów – żądanego zezwolenia.Na marginesie tylko Sąd zauważa, iż z materiałów zgromadzonych w sprawie wynika, że rozstrzygnięcie organu uzależnione było od zakończenia postępowania wyjaśniającego w zakresie złożonego przez skarżącą spółkę wniosku (w toku postępowania strona uzupełniała złożony wniosek o udzielenie zezwolenia) oraz zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu, przede wszystkim prawa do zapoznania się przed wydaniem decyzji ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym. Również ustawowa zmiana właściwości organów w trakcie rozpatrywania wniosku niewątpliwie wpłynęła w obiektywny sposób na przedłużenie postępowaniaw sprawie wydania dla spółki spornego zezwolenia.W związku z jednoznacznym w swej treści, stanowiącym podstawę podjętegow sprawie rozstrzygnięcia, obowiązującym w dacie wydawania kończącej sprawę decyzji, przepisem art. 129 ust. 2 u.g.h., który – stosowany w związku z art. 118 u.g.h. – nakazywał umorzyć postępowanie w sprawie o wydanie zezwoleń na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych oraz gier na automatach urządzanych w salonach gier, czyli zakończyć sprawę formalnie, niezasadny jest zarzut naruszenia przepisów art. 3, 7, 24, 32, 34, 35 i 36 u.g.z.w., dotyczących zasad i terminów wydawania przedmiotowych zezwoleń. W/w przepisy, już nieobowiązujące w momencie wydawania decyzji kończącej postępowanie w sprawie, stanowiłyby podstawę oceny merytorycznej wniosku, w przypadku, gdyby kończąca sprawę decyzja wydana została jeszcze w czasie obowiązywania u.g.z.w., cow niniejszej sprawie nie miało miejsca.Oczywiście niezasadny jest zarzut skargi traktujący o naruszeniu regulacji KPC,z tej oto przyczyny, że w sprawie przepisy procedury cywilnej nie miały zastosowania. Wnioskując z uzasadnienia dotyczącego naruszenia tychże przepisów oraz oceniając podjęte w sprawie rozstrzygnięcie w kontekście odpowiednich przepisów KPA i O.p. Sąd nie stwierdził, aby w sprawie naruszono zasadę prawdy obiektywnej, zobowiązującą organy administracji (podatkowe) do podejmowania wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia i załatwienia sprawy (art. 7 KPA/art. 122 O.p.). Zdaniem Sądu, stan faktyczny sprawy, w której organy zobligowane były przez przepisy prawa umorzyć postępowanie, był bezsporny dla podjęcia tego rozstrzygnięcia. W sprawie także zebrano i rozpatrzono cały – niezbędny do wydania końcowego rozstrzygnięcia – materiał dowodowy, postępując stosownie do art. 77 KPAi art. 187 O.p. Wbrew temu, co zarzuca skarżąca, prowadząc postępowanie – w obu instancjach administracyjnych – Dyrektor Izby Celnej zapewnił stronie czynny udziałw każdym stadium postępowania, przed wydaniem decyzji wyznaczając za każdym razem termin do zapoznania i wypowiedzenia się odnośnie zabranego w sprawie materiału dowodowego. Powyższe stanowi o realizacji przez orzekający w sprawie organ zasady zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu, wynikającej z art. 10 KPA i art. 123 O.p.Według Sądu, uzasadnienia wydanych w sprawie decyzji niewątpliwie wyjaśniają przyczyny takiego a nie innego załatwienia sprawy. Treść uzasadnień zawiera zarówno prawną, jak i faktyczną podstawę rozstrzygnięcia w zakresie umorzenia postępowania. W uzasadnieniu – pomimo iż nie miało to wpływu na końcowy wynik sprawy, o czym była mowa wyżej – wskazano także przyczyny przedłużenia, w stosunku do przewidzianego w u.g.z.w., terminu załatwienia sprawy (rozpatrzenia wniosku). Tym samym za pozbawiony podstaw trzeba uznać zarzut naruszenia art. 107 KPA (odpowiednio art. 210 O.p.).Mając na uwadze fakt, że wydana w sprawie – w pierwszej instancji – decyzja znajdowała podstawy m. in. w – obowiązujących w momencie jej wydania – przepisach art. 118 i 129 ust. 2 u.g.h. oraz nie naruszała przepisów proceduralnych, niezasadny jest zarzut niewłaściwego zastosowania przepisów prawa wskutek utrzymania w mocy tej decyzji przez organ administracji w drugiej instancji. Powyższe – podjęte w drugiej instancji – rozstrzygnięcie znajduje podstawy w art. 233 § 1 pkt 1 O.p. (działającw drugiej instancji Dyrektor Izby Celnej nie orzekał w oparciu o KPA, przy czym odpowiednikiem art. 233 § 1 pkt 1 O.p. jest art. 138 § 1 pkt 1 KPA).W sprawie znalazła poza tym pełne odzwierciedlenie zasada przekonywania, ukształtowana w art. 11 KPA/art. 124 O.p. Orzekający w sprawie organ wyjaśnił bowiem stronie przesłanki, które stały u podstaw takiego, a nie innego rozstrzygnięcia.Z uzasadnienia decyzji wynika w sposób przekonywujący, iż sprawa nie mogła być załatwiona inaczej.Aktywność organu w żadnym wypadku nie naruszyła także zasady pogłębiania zaufania do organów podatkowych (art. 8 KPA/art. 121 § 1 O.p.). Skład orzekającyw sprawie nie stwierdził bowiem, wbrew zarzutom skargi, aby Dyrektor Izby Celnej dopuścił się uchybień powodując w ten sposób ujemne dla spółki następstwa. Naruszenia w/w zasady nie stanowi natomiast sama tylko okoliczność podjęcia rozstrzygnięcia zgodnego ze stanem faktycznym i obowiązującymi przepisami, wyczerpująco uzasadnionego w decyzji, lecz sprzecznego z oczekiwaniami strony.Rozpoznając sprawę Sąd nie dopatrzył się naruszeń regulacji wspólnotowychw zakresie notyfikacji norm i aktów prawnych, z uwagi na to, iż będących podstawą podjętych w sprawie rozstrzygnięć przepisów procedura notyfikacji nie obejmowała. Rozstrzygając powyższą kwestię skład orzekający w sprawie podzielił stanowisko wyrażone przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi w wyroku z 27 października 2010 r. (sygn. akt III SA/Łd 403/10, publ.: orzeczenia.nsa.gov.pl).Odpowiadając na zarzut dotyczący niezgodności przepisów u.g.h. z przepisami prawa wspólnotowego, Sąd ograniczył się w analizie tylko do zakresu, jaki dotyczy rozpoznawanej sprawy. Sąd orzekający w konkretnej sprawie nie jest bowiem uprawniony do oceny zgodności z przepisami prawa wspólnotowego całej ustawy. Podobnie, w odniesieniu do podniesionego w skardze zarzutu naruszenia obowiązku notyfikacji, Sąd mógłby odmówić zastosowania tylko tych przepisów ustawy, które stanowiły podstawę do wydania zaskarżonej decyzji, nie ma zaś uprawnień do derogacji z porządku prawnego całej u.g.h.Sąd nie podzielił zastrzeżeń spółki dotyczących obowiązku notyfikacji u.g.h. Należy podnieść, że zgodnie z trybem przewidzianym w przepisach dotyczących sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych, to na autorze projektu ustawy, czyli na Ministrze Finansów, ciążył obowiązek ustalenia, czy dany projekt aktu normatywnego podlega notyfikacji. Stosownie bowiem do art. 38a ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji rządowej (tekst jedn.: Dz. U.z 2007 r., Nr 65, poz. 437 ze zm.) minister kierujący określonym działem uczestniczyw krajowym systemie notyfikacji norm i aktów prawnych, a w szczególności jest obowiązany do niezwłocznego przekazania aktów prawnych i projektów aktów prawnych objętych tym systemem do koordynatora krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych w celu dokonania ich notyfikacji Komisji Europejskiej oraz do odnoszenia się podczas prac nad notyfikowanymi projektami aktów prawnych do stanowisk zgłoszonych przez Komisję Europejską lub państwa członkowskie Unii Europejskiej, a także do opracowywania stanowisk do projektów aktów prawnych notyfikowanych przez państwa członkowskie Unii Europejskiej. Tak więc fakt, iż inicjatywa w sprawie notyfikacji należała do Ministra Finansów oraz to, że u.g.h. nie została dopuszczona do procesu notyfikacji daje podstawę do przyjęcia, iż właściwe organy odpowiedzialne za ten proces stwierdziły brak zapisów technicznychw przedmiotowym akcie prawnym. Potwierdzone to zostało zresztą oficjalniew komunikacie Ministerstwa Finansów, w którym stwierdzono, że przepisy u.g.h. nie wymagają notyfikacji Komisji Europejskiej, gdyż nie zawierają przepisów technicznych. Przez przepisy techniczne należy bowiem rozumieć m. in. specyfikacje technicznei inne wymagania bądź zasady dotyczące usług, których przestrzeganie jest obowiązkowe w przypadku np. świadczenia jakiś usług. Stwierdzono, iż regulacje techniczne zostały celowo wyłączone z u.g.h. do projektu jej nowelizacji, który zostanie przedstawiony Komisji Europejskiej do zatwierdzenia.Pojęcie przepisu technicznego – według postanowień art. 1.11 Dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz.U.UE.L.98.204.37; Dz.U.UE-sp.13-20-337) oraz § 2 pkt 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie sposobu funkcjonowania krajowego systemu notyfikacji norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239, poz. 2039 ze zm.) – ma bardzo szerokie znaczenie, obejmujące swym zakresem: specyfikacje techniczne, inne wymagania, przepisy dotyczące usług, regulacje wprowadzające zakazy oraz regulacje pośrednio ograniczające. Niemniej jednak, aby dany przepis mógł być uznany za przepis techniczny musi on dodatkowo odróżniać się od pozostałych przepisów pewnymi elementami. Przede wszystkim musi wystąpić element obligatoryjności, w postaci obowiązku, jako nieodłącznej właściwości przepisu technicznego, która odróżnia ten przepis od normy, z którą zgodność nie jest obowiązkowa. Istotne jest także to, jaki ma on wpływ na sprzedaż lub usługę produktu przemysłowego i rolniczego na terenie państwa członkowskiego lub jego zasadniczej części. Zatem nie każda norma dotycząca produktu lub usługi będzie podlegała procedurze notyfikacyjnej, a jedynie ta, która odpowiada wymogom stawianym przez Dyrektywę 98/34/WE.Z definicji przepisu technicznego w zakresie usług wynika, że procedurze notyfikacji podlegają wyłącznie normy regulujące usługi społeczeństwa informacyjnego. Zgodnie z art. 1.2 Dyrektywy 98/34/WE oraz § 2 pkt 1 w/w rozporządzenia, za usługęw ramach społeczeństwa informacyjnego, uważa się usługę, która spełnia łącznie następujące warunki: jest świadczona za wynagrodzeniem, na odległość, drogą elektroniczną oraz na indywidualne żądanie odbiorcy usługi. Przy czym "na odległość", w rozumieniu powołanych przepisów, oznacza usługę świadczoną bez równoczesnej obecności stron, "drogą elektroniczną" oznacza, iż usługa jest przesyłana pierwotniei otrzymywana w miejscu przeznaczenia za pomocą sprzętu elektronicznego do przetwarzania (włącznie z kompresją cyfrową) oraz przechowywania danych i która jest całkowicie przesyłana, kierowana i otrzymywana za pomocą kabla, odbiornika radiowego, środków optycznych lub innych środków elektromagnetycznych, natomiast "na indywidualne żądanie odbiorcy usług" oznacza, że usługa świadczona jest poprzez przesyłanie danych na indywidualne żądanie. W tym znaczeniu gra na automatacho niskich wygranych nie spełnia dwóch z czterech podanych warunków, gdyż nie jest świadczona na odległość i nie jest świadczona drogą elektroniczną, a tym samym nie ma podstaw do stosowania do uregulowań z nią związanych procedury notyfikacyjnej, przewidzianej w powołanej Dyrektywie. Potwierdza to także treść załącznika nr V pkt 1 lit. d) Dyrektywy 98/34/WE, w myśl którego udostępnienie gier elektronicznychw salonie przy fizycznej obecności użytkownika nie jest objęte przepisami art. 2 pkt 2 akapit drugi Dyrektywy 98/34/WE.Reasumując Sąd stwierdza, iż mające zastosowanie w sprawie przepisy u.g.h. nie wymagała notyfikacji.Wart odnotowania jest również, powołany zresztą przez Dyrektora Izby Celnej, wyrok ETS (zapadły w sprawie C-65/05 Komisja Wspólnot Europejskich przeciwko Republice Greckiej), w którym Trybunał jednoznacznie wskazał, powołując się na swoje wcześniejsze orzecznictwo, że w odniesieniu do gier hazardowych ochrona adresatów usług (konsumentów) oraz ochrona porządku publicznego, należą do celów, które mogą zostać uznane za nadrzędne względy interesu ogólnego i mogą uzasadniać ograniczenia polegające nawet na zakazie loterii i innych gier pieniężnych na terytorium państwa członkowskiego. Ponadto, w tym samym wyroku ETS stwierdził, iż przepisy krajowe, które utrudniają swobodny przepływ towarów nie muszą koniecznie pozostawać w sprzeczności z prawem wspólnotowym, jeżeli uzasadniają to względy interesu ogólnego, określonego przepisami traktatowymi lub wymogami nadrzędnymi wskazanymi w orzecznictwie Trybunału. ETS uznał przy tym prawo państwa członkowskiego do ograniczenia zasady swobody przepływu towarów i usługw odniesieniu do gier hazardowych.Kwestionowanych przez skarżącą spółkę przepisów u.g.h. nie można zatem postrzegać, jako ograniczających swobodę zakładania przedsiębiorstw czy swobodę przepływu usług społeczeństwa informacyjnego (art. 43 i art. 49 TWE), czy też jako środek o skutku równoważnym do ograniczeń ilościowych, w rozumieniu art. 28 TWE.W kontekście powyższego, za nieuzasadnione należy uznać zarzuty odnośnie naruszenia przepisów wspólnotowych.Oddalając wniosek o przeprowadzenie dowodu z akt administracyjnych sprawy, tj. akt, w oparciu o które wydano sporne w sprawie rozstrzygnięcie, zawartew skarżonych decyzjach, Sąd działał na podstawie art. 106 § 3 p.p.s.a., który to przepis decyzji Sądu pozostawia przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z dokumentów. Ponadto Sąd zauważa, iż zgodnie z art. 54 § 2 p.p.s.a. organ, którego działania są przedmiotem skargi i za pośrednictwem którego wnosi się skargę do Sądu Administracyjnego, przekazuje Sądowi skargę wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia. Sąd stwierdza, że w niniejszej sprawie Dyrektor Izby Celnej uczynił zadość powyższemu. Tym samym, w sprawie Sąd wyrokował na podstawie akt sprawy, tj. stosownie do art. 133 § 1 zd. 1 p.p.s.a.Odnośnie wniesionego na rozprawie – z ostrożności procesowej i mającego zastosowanie w przypadku oddalenia skargi – przez pełnomocnika strony skarżącej wniosku o określenie wpisu od skargi na poziomie 500 zł (na poparcie zasadności wniosku pełnomocnik przedłożył zarządzenie WSA w Lublinie z 2 listopada 2010 r., sygn. akt III SA/Lu 306/10) Sąd uznaje bezzasadność przedmiotowego wniosku. Zauważa się bowiem, iż w sprawie wpis od skargi w wysokości 8.000 zł został wyznaczony znajdującym się w aktach sądowych, datowanym na […] r., zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału III WSA we Wrocławiu. Skarżąca spółka, pomimo pouczenia jej przez Sąd o możliwości, trybie i terminie wniesienia zażalenia na to zarządzenie nie skorzystała z prawa do jego zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Powyższe skutkowało uzyskaniem przez w/w zarządzenie statusu prawomocnego (ostatecznego). `Abstrahując od powyższego, na marginesie tylko Sąd wskazuje, iż wyznaczona powołanym zarządzeniem wysokość wpisu znajduje oparcie w zapisie § 2 ust. 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokościi szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.), zgodnie z którym wpis stały wynosi w sprawach skarg dotyczących koncesji, zezwoleń lub pozwoleń na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie innych – niż kasyn gry (wstawienie Sądu) – gier losowych i zakładów wzajemnych 8.000 zł. Sąd nie podziela tym samym poglądu strony (także stanowiska wyrażonego w przedłożonym na rozprawie zarządzeniu WSA w Lublinie), iż w niniejszej sprawie wpis od skargi winien być wyznaczony w wysokości 500 zł. W sprawie Sąd nie znalazł zatem podstaw dla zastosowania art. 165 w związku z art. 167 p.p.s.a. i uchylenia bądź zmiany zarządzenia w sprawie wyznaczenia wpisu od skargi w wysokości 8.000 zł.Reasumując, w związku z wykazanym wyżej brakiem naruszeń regulacji procesowych, jak i przepisów prawa materialnego, Sąd stwierdza, że w sprawie uczyniono zadość wyrażonej w art. 6 KPA/art. 120 O.p. zasadzie legalizmu (praworządności), obligującej prowadzące postępowanie organy administracji do działania na podstawie przepisów prawa. Powyższa konstatacja nakazuje automatycznie za oczywiście niezasadny uznać – pozbawiony zresztą uzasadnienia – zarzut skargi, jakoby w sprawie zaistniały – określone w art. 156 KPA (art. 247 O.p.) – przesłanki dla stwierdzenia nieważności decyzji.Wobec braku stwierdzenia w sprawie wad procesowych, jak i naruszeń przepisów prawa materialnego, mających wpływ na wynik sprawy, Sąd na podstawie art. 151 powołanej na wstępie ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę, jako nieuzasadnioną, oddalił.