Sygnatura:
6010 Pozwolenie na budowę, użytkowanie obiektu lub jego części,  wykonywanie robót budowlanych innych niż budowa obiektu, prz
Hasła tematyczne:
Budowlane prawo
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2010-10-12
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach
Treść wyniku:
uchylono zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję
Sędziowie:
Anna Żak /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Żak (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka,, Sędzia WSA Jacek Kuza, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Małgorzata Rymarz, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 25 listopada 2010 r. sprawy ze skargi A. Sp.j. z siedzibą w S. na decyzję Wojewody z dnia […] znak: […] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku.

Uzasadnienie wyroku

Decyzją z dnia […] znak: […] Wojewoda , po rozpatrzeniu odwołania "A." – R.M. i Wspólnicy sp.j. w S., utrzymał w mocy decyzję Starosty W. nr […] z dnia […] znak: […], którą zatwierdzono projekt budowlany i udzielono K. i E. małż. S. pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowego wraz z instalacjami i urządzeniami zapewniającymi użytkowanie obiektu zgodnie z przeznaczeniem na terenie obejmującym działkę nr 2247 położoną przy ul. P. 9 we W..Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym.Wnioskiem z dnia 11.06.2007r. K. i E. małż. S. wystąpili do Starostwa Powiatowego we W. o wydanie pozwolenia na realizację ww. inwestycji. Wojewoda w trybie odwoławczym dwukrotnie decyzjami z dnia […] uchylał i przekazywał do ponownego rozpatrzenia decyzje Starosty W. z dnia […] udzielające pozwolenia na budowę przedmiotowej inwestycji.W odwołaniu od wymienionej na wstępie decyzji z dnia […] "A." – R.M. i Wspólnicy sp.j. w S., zwana dalej Spółką, zarzuciła zaskarżonemu rozstrzygnięciu sprzeczność z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy w zakresie szerokości elewacji frontowej, nieposzanowanie interesów osób trzecich, naruszenie § 271 i 272 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie z uzasadnieniem, iż usytuowanie projektowanego budynku stanowi naruszenie prawa do swobodnego dysponowania działką nr 2244 poprzez uniemożliwienie budowy w odległości od granicy działki zgodnej z § 12 rozporządzenia, przekroczenie wskaźnika zabudowy wynikającego z decyzji o warunkach zabudowy, tj. ponad 80% powierzchni, zaprojektowanie drogi przeciwpożarowej na działce nr 2248 nie objętej decyzją o warunkach zabudowy, przy czym inwestorzy nie wykazali prawa do nieograniczonego dysponowania tym terenem, zaprojektowanie gzymsu na działce sąsiedniej wysuniętego na 50 cm poza lico elewacji północnej budynku, brak możliwości zlokalizowania na działce sąsiedniej budynku mieszkalnego w odległości 4 m ścianą z otworami wskutek zacienienia tej działki, niepodanie klasy odporności ogniowej budynku i elementów oddzielenia pożarowego, niepodanie podziału na strefy pożarowe, brak zabezpieczenia przed zadymieniem pasaży komunikacyjnych, nieokreślenie kategorii zagrożenia ludzi, brak informacji o rozmieszczeniu przeciwpożarowych odcięć instalacji gazowej oraz wyłączniku przeciwpożarowym energii elektrycznej, brak informacji o zastosowaniu rodzaju oświetlenia awaryjnego na drogach ewakuacyjnych oraz o długości dojść i przejść ewakuacyjnych. Spółka zakwestionowała w odwołaniu opinię rzeczoznawcy ds. przeciwpożarowych. Ponadto wskazała na niezgodność projektu z innymi dokumentami w zakresie głębokości posadowienia budynków istniejących na działce sąsiedniej, przebudowy zjazdu, tak aby uzyskał parametry zjazdu publicznego, przyjętej ilości miejsc parkingowych.Organ odwoławczy w uzasadnieniu decyzji podał okoliczności, które zgodnie z art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego należy sprawdzić przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę. Wobec nieobowiązywania dla przedmiotowego terenu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego inwestorzy uzyskali decyzję Burmistrza Gminy W. z dnia […] ustalającej warunki zabudowy dla ww. inwestycji. Określono w niej rodzaj inwestycji (budowa budynku handlowo-usługowego), linię zabudowy (15 m od krawędzi jezdni ul. P., 5 m od krawędzi jezdni dla elementów małej architektury), szerokość elewacji frontowej z zachowaniem układu pierzejowego, maksymalną wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki (10,5 cm), dach nad częścią pierzejową (płaski, maksymalne nachylenie 15º), wielkość powierzchni zabudowy do powierzchni działki (do 80%). W decyzji o warunkach zabudowy wskazano ponadto, że teren inwestycji znajduje się w obrębie zabytkowego układu urbanistycznego, projekt powinien zatem uzyskać pozytywną opinię Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Obsługę komunikacyjną oparto o istniejącą ul. P..Wojewoda wyjaśnił, iż decyzją z dnia […] Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję własną z dnia […] o odmowie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia […] ustalającej warunki zabudowy. Następnie wskazał, iż projekt przedmiotowej inwestycji spełnia warunki określone w ww. decyzji o warunkach zabudowy. Projektowany budynek zapewnia bowiem zachowanie linii zabudowy, przewiduje szerokość elewacji frontowej z zachowaniem układu pierzejowego, maksymalna wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, jej gzymsu lub attyki wynosi 10,11 m, dach nad częścią pierzejową ma nachylenie 15º, a wielkość powierzchni zabudowy do powierzchni działki wynosi 78%.Organ wyjaśnił, iż przedmiotowa inwestycja (tj. budynek handlowo-usługowy) nie jest wymieniona wśród przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004r. w sprawie określenia rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko.Dokonując analizy zgodności przedłożonego projektu budowlanego z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, organ stwierdził, że usytuowanie przedmiotowego budynku ścianą bez otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednią działką budowlaną nr 2244/1, 2244/3 i 2250 oraz parkingiem (działką nr 2248) nie narusza § 12 ust. 3 pkt 2 tego rozporządzenia.W ocenie organu projektowane usytuowanie budynku nie narusza także przepisów ww. rozporządzenia w zakresie bezpieczeństwa pożarowego, w szczególności § 271. Zgodność projektu budowlanego z wymogami ochrony przeciwpożarowej potwierdził rzeczoznawca stosownie do przepisów rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003r. w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej. Organ pierwszej instancji w swojej decyzji z dnia […] powołał się na uzgodnienie projektu w zakresie ochrony przeciwpożarowej datowane na dzień 16 lutego 2010r.Organ odwoławczy wskazał, że do obsługi inwestycji wykorzystywany będzie istniejący parking miejski należący do Gminy W. usytuowany na działce nr. 2248, poprzez wydzierżawienie inwestorom 10 miejsc postojowych. W ramach inwestycji stosownie do § 22 ust. 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. zaprojektowano miejsce na odpady stałe (wewnątrz budynku). Ponadto projekt budowlany został pozytywnie zaopiniowany pod względem zgodności z przepisami bezpieczeństwa i higieny pracy oraz wymogami ergonomii. Posiada również pozytywne uzgodnienia z zakresie wymogów higienicznych i zdrowotnych. Zgodnie zaś z pismem Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia 28.10.2008r. przedmiotowa inwestycja nie musi być z tym organem uzgadniana.Konkludując Wojewoda stwierdził, że przedłożony przez inwestorów projekt budowlany zgodny jest z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy z dnia 9 marca 2004r. oraz przepisami prawa, w tym techniczno-budowlanymi. Projekt jest kompletny, posiada niezbędne opinie, uzgodnienia, pozwolenia i sprawdzenia oraz informację dotyczącą bezpieczeństwa i ochrony zdrowia. Ponadto został sporządzony przez osoby posiadające wymagane uprawnienia wpisane na listę członków właściwej izby samorządu zawodowego.Ustosunkowując się do zarzutów odwołania organ drugiej instancji wyjaśnił, że zgodnie z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy projekt przedmiotowej inwestycji przewiduje zabudowę pierzejową i zachowuje odpowiednie proporcje powierzchni zabudowy do powierzchni działki. Wskazał, że budowa drogi pożarowej nie jest przedmiotem niniejszego postępowania, a wskazana droga pożarowa na działce nr 2248 jest drogą istniejącą (w ramach parkingu) i nie wymaga ustalenia warunków zabudowy. Organ wyjaśnił, że wszystkie elementy architektoniczne projektu budowlanego znajdują się wyłącznie na działce inwestorów nr 2247, a projekt zawiera analizę wykonaną przez autora części architektonicznej, która wykazała zgodność planowanej inwestycji z § 13 i § 60 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. Projektowany budynek nie uniemożliwi naturalnego oświetlenia ani nasłonecznienia pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi w budynkach istniejących na działkach sąsiednich. Powołując się na wyrok NSA sygn. OSK 786/04 organ wskazał, że z uwagi na treść przepisów Prawa budowlanego i rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. zarzut zacieniania działki pozostaje poza sferą kontroli organów architektoniczno-budowlanych.Ponadto organ wyjaśnił, że nie jest uprawniony do kwestionowania rozwiązań projektowych zaopiniowanych przez rzeczoznawcę ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych, legitymującego się stosownymi uprawnieniami. To samo odnosi się do ekspertyzy technicznej stanu budynków zlokalizowanych na działce nr 2244/1 w granicy z działką 2247.Dodatkowo organ wskazał, że inwestorzy uzyskali zgodę na wykorzystanie na potrzeby przedmiotowej inwestycji istniejącego zjazdu z drogi publicznej (pismo Rejonu Dróg Wojewódzkich w Zgórsku z dnia 16.11.2009r.). Ponadto z decyzji o warunkach zabudowy nie wynika obowiązek zapewnienia konkretnej ilości miejsc parkingowych. Wymóg zapewnienia miejsc parkingowych, o którym mowa w § 18 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. spełnia parking miejski na sąsiedniej działce.Podsumowując organ odwoławczy wyjaśnił, że nie mógł odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę w niniejszej sprawie, w sytuacji gdy inwestorzy spełnili wymagania określone w art. 32 ust. 4 i 35 ust. 1 Prawa budowlanego.W skardze na powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach "A." – R.M. i Wspólnicy sp.j. w S. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji zarzucając jej naruszenie art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego poprzez uznanie, że wnioskowana inwestycja jest zgodna z ustaleniami decyzji o warunkach zabudowy z dnia 9 marca 2004r., jak również naruszenie art. 7, 8, 11 i 77 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie słusznego interesu stron postępowania, niewyczerpujące zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego w sprawie, prowadzenie postępowania w sposób sprzeczny z zasadami pogłębiania zaufania obywateli do organów Państwa oraz niewystarczające wyjaśnienie stronie zasadności przesłanek podjętego rozstrzygnięcia.Spółka wskazała, że szerokość elewacji frontowej projektowanego budynku jest niezgodna z załącznikiem graficznym do decyzji o warunkach zabudowy, który przywiduje jej odsunięcie od granicy działki nr 2244 o 3 m (8 m od istniejącego na tej działce budynku z otworami okiennymi w ścianie równoległej do wspólnej granicy), a od granicy działki 2248 o 4 m. Ponadto powtarzając zarzuty zawarte w odwołaniu podniosła, iż zgodnie z ww. decyzją obiekt budowlany powinien zostać zaprojektowany w sposób umożliwiający właścicielom sąsiednich działek swobodne rozporządzanie swoją własnością (tj. "zapewniając poszanowanie uzasadnionych interesów osób trzecich"). Tymczasem w projektowanym budynku ściany zewnętrzne mają otwory w granicach działki, otwory drzwiowe zaś w odległości mniejszej niż 4 m od krawędzi otworów do granic działki. W ten sposób naruszone zostały przepisy § 12, 271 i 272 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r.Skarżąca wskazała, że po zsumowaniu powierzchni zabudowy kubaturowej (1347,7 m²) i powierzchni zabudowy niekubaturowej (85,4 m²) w stosunku do powierzchni działki (1757,8 m²) łączna powierzchnia zabudowy wynosi 81,52% powierzchni działki, co stanowi kolejne naruszenie postanowień decyzji ustalającej warunki zabudowy.Spółka powtórzyła podniesione w odwołaniu zarzuty dotyczące naruszenia przepisów przeciwpożarowych (§ 209, § 216, § 227, § 245, § 247 ust. 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r.). Wskazała, iż część tych danych znajduje się w zawiadomieniu rzeczoznawcy ds. ppoż. skierowanym do Komendy Wojewódzkiej PSP, które nie jest elementem projektu. Poza tym zawiadomienie to błędnie podaje iż projektowany budynek ma charakter wolnostojący.W skardze powtórzono również zarzut zaprojektowania drogi pożarowej niezgodnie z decyzją o warunkach zabudowy. Podniesiono, iż przedmiotowa droga nie spełnia wymogów określonych w § 12 pkt 2, 9 i 11 oraz § 13 pkt 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r.Spółka wyraziła również obawę, że wykop o głębokości co najmniej 20 cm większej od istniejącego poziomu posadowienia naruszy stabilność słabej konstrukcji budynków sąsiednich. Z przekroju budynku w części północnej wynika bowiem, iż przyjęto głębokość posadowienia jako – 1,38 m (co najmniej 1,2 m poniżej istniejącego poziomu terenu, tymczasem głębokość posadowienia sąsiednich budynków kształtuje się na poziomie – 1,0 m i – 1,1 m).Skarżąca zarzuciła ponadto kwestionowanej decyzji naruszenie § 18 ust. 2 rozporządzenia z dnia 12 kwietnia 2002r. podnosząc, iż 10 miejsc parkingowych dla budynku o pow. użytkowej 2700 m², w którym zatrudnione będzie kilkadziesiąt osób, a kilkaset jednocześnie może przebywać jako klienci, jest nieadekwatne do potrzeb. W ocenie Spółki do analogicznych obiektów przyjmowany jest zwykle wskaźnik od 20 do 30 miejsc parkingowych na 1000 m² powierzchni użytkowej, co w niniejszej sprawie oznacza minimum 54 miejsca parkingowe.W ocenie skarżącej wydanie decyzji z naruszeniem art. 35 ust. 1 Prawa budowlanego może stanowić rażące naruszenie przepisów prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej decyzji. Spółka wskazała, iż obowiązkiem organu odwoławczego było ponowne rozpatrzenie sprawy, nie zaś ograniczenie się do kontroli decyzji organu pierwszej instancji. Decyzja organu drugiej instancji wydana została bez dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, wszechstronnego rozpatrzenia całego materiału dowodowego, a jej uzasadnienie nie odpowiada wymogom określonym w art. 107 § 3 k.p.a.W odpowiedzi na skargę Wojewoda wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:Skargę należało uwzględnić, choć nie wszystkie jej zarzuty są usprawiedliwione.Zgodnie z art. 1, art. 2 i art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli Sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania jeżeli mogły one mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).Wychodząc z tak zakreślonych granic kognicji Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja Wojewody ego została wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" p.p.s.a.).Zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r., Nr 156, poz. 1118 ze zm.) przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu budowlanego z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu, a także wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Wbrew twierdzeniom skarżącej Spółki w tym zakresie organy orzekające w niniejszej sprawie wymogom określonym w ww. przepisie sprostały.W ostatecznej decyzji Burmistrza Gminy W. o warunkach zabudowy z dnia […] określono dla przedmiotowej inwestycji linię zabudowy, szerokość elewacji frontowej budynku, wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej, geometrię dachu, wielkość powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki oraz linie rozgraniczające teren inwestycji. Konkretne usytuowanie planowanego budynku usługowo-handlowego nie stanowi natomiast elementu decyzji o warunkach zabudowy. Część graficzna decyzji (załącznik w postaci mapy) obowiązuje zatem wyłącznie w zakresie określonym w tekście decyzji.Ustalenie w decyzji o warunkach zabudowy szerokości elewacji z zachowaniem układu pierzejowego, tzn. układu zabudowy zwartej, złożonej z ciągu elewacji frontowych budynków ustawionych w szeregu, oznacza, iż faktycznie decyzja ta przewiduje wymóg usytuowania proponowanego do realizacji budynku w granicach działki. Świadczy o tym wyraźnie sformułowanie "z zachowaniem układu pierzejowego". Wymóg ten wynika z analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu przeprowadzonej przez właściwy organ oraz w oparciu o studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta i gminy W. zatwierdzone uchwałą Rady Miejskiej z dnia 20 marca 2002r.Wbrew twierdzeniom Spółki w projekcie budowlanym nie przewidziano otworów okiennych i drzwiowych bezpośrednio przy granicy z sąsiednimi działkami (nr 2244/1, 2244/3, 2250 i 2248), tj. w elewacjach bocznych wschodniej i zachodniej. Jedynie w elewacji bocznej wschodniej zaprojektowano drzwi, lecz ściana z tymi drzwiami jest oddalona od granicy działki sąsiedniej (2248) o 4 m. Takie usytuowanie budynku pozostaje w zgodzie z § 12 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), zwanego dalej "warunkami technicznymi", w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku o pozwolenie na budowę. Przepis ten stanowił, iż sytuowanie ściany budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2 (budynków zwróconych w stronę granicy ścianą bez otworów okiennych lub drzwiowych), dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy z sąsiednią działką budowlaną lub bezpośrednio przy granicy, jeżeli nie jest możliwe zachowanie odległości, o której mowa w ust. 1 pkt 2 (3 m), ze względu na rozmiary działki. Usytuowanie takie zgodne jest również z treścią obecnie obowiązującego przepisu § 12 ust. 2 warunków technicznych, w myśl którego sytuowanie budynku w przypadku, o którym mowa w ust. 1 pkt 2, dopuszcza się w odległości 1,5 m od granicy lub bezpośrednio przy tej granicy, jeżeli wynika to z ustaleń planu miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.Ze znajdujących się w aktach sprawy wypisów z rejestru gruntów z dnia 13.05.2009r. wynika, że skarżąca Spółka jest wyłącznym właścicielem działki nr 2244/4 oraz współwłaścicielem działki nr 2244/3, przy czym jedynie działka nr 2244/3 graniczy z działką inwestorów (2247). Mając zatem na względzie, iż od strony działek należących do Spółki projekt budowlany nie przewiduje otworów okiennych, możliwe będzie zabudowanie tychże działek z uwzględnieniem przepisu § 12 warunków technicznych.Nietrafny jest również zarzut naruszenia ustaleń decyzji o warunkach zabudowy w zakresie wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki. Zgodnie z wypisem z rejestru gruntów z dnia 11.06.2007r. powierzchnia działki inwestorów wynosi 1836 m². Z projektu zagospodarowania terenu wynika, iż powierzchnia zabudowy kubaturowej planowanej inwestycji (budynek usługowy) wynosi 1347,7 m² (73,4% powierzchni działki), zaś powierzchni zabudowy niekubaturowej (zejście, schody, patio) wynosi 85,4 m² (4,6%). Udział tych dwóch powierzchni w powierzchni działki wynosi zatem 78% (73,4 + 4,6), a nie 81,52% jak podniesiono skardze. Wynika to z błędnego przyjęcia przez jej autora powierzchni działki przeznaczonej pod planowaną inwestycję.Sam termin "powierzchnia zabudowy" nie został zdefiniowany przez ustawodawcę, ale jest on jednym z "charakterystycznych parametrów użytkowych" w budownictwie (art. 3 pkt 7a, art. 36 ust. 5 pkt 2 Prawa budowlanego). Charakterystyczne parametry użytkowe w budownictwie określone zostały w Polskiej Normie PN-ISO 9836 (publ. przez Polski Komitet Normalizacyjny w październiku 1997r., uchwała nr 33/97-o). Polskie Normy nie są wprawdzie przepisami prawa, jednak z celów i zasad, dla których utworzono zbiór Polskich Norm, jak również z unormowań prawnych, zawartych w art. 2 pkt 3, 4 i 5 ustawy z dnia 12 września 2002r. o normalizacji (Dz. U. Nr 169, poz.1386 ze zm.) wynika, iż pod pojęciem normy rozumie się dokument przyjęty w drodze konsensusu i zatwierdzony przez upoważnioną jednostkę, ustalający – do powszechnego i wielokrotnego stosowania – zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności lub ich wyników i zmierzających do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie (por. wyrok NSA z dnia 6 maja 2008 r. sygn. akt I OSK 785/07). Powyższe oznacza, że niezdefiniowanemu w ustawie pojęciu "powierzchnia zabudowy" należy przypisywać dokładnie takie znaczenie, jakie dla tego parametru przyjęto oficjalnie we właściwej Polskiej Normie. Zgodnie z punktem 5.1.2.2 omawianej Normy "powierzchnia zabudowy jest wyznaczona przez rzut pionowy zewnętrznych krawędzi budynku na powierzchnię terenu. Do tej powierzchni nie wlicza się powierzchni obiektów budowlanych ani ich części nie wystających ponad powierzchnię terenu, powierzchni elementów drugorzędnych, np. schodów zewnętrznych, ramp zewnętrznych, daszków, markiz, występów dachowych, oświetlenia zewnętrznego, powierzchni zajmowanej przez wydzielone obiekty pomocnicze (np. szklarnie, altany, szopy)". W świetle powyższej definicji do powierzchni zabudowy nie wlicza się powierzchni zabudowy niekubaturowej, jak również powierzchni utwardzonych przestrzeni obsługujących i ciągów komunikacyjnych. Powierzchnia zabudowy obejmuje zatem w niniejszej sprawie powierzchnię zabudowy wyłącznie kubaturowej (1347,7 m²). Nawet doliczając powierzchnię zabudowy niekubaturowej, wskaźnik powierzchni zabudowy przedmiotowej działki wynosi, jak już wyżej wskazano, 78% powierzchni działki. Skoro zaś decyzja o warunkach zabudowy nie określa powierzchni biologicznie czynnej, nie ma podstaw aby do powierzchni zabudowy wliczać powierzchnię utwardzonych przestrzeni obsługujących i ciągów komunikacyjnych (podjazd, podesty, miejsce postojowe, dojścia i dojazdy).Nie zasługuje ponadto na uwzględnienie zarzut dotyczący przyjętej głębokości posadowienia projektowanego budynku. Zarzut ten sprowadza się w gruncie rzeczy do kwestionowania ekspertyzy technicznej wykonanej przez mgr inż. P.H. Organ drugiej instancji zwrócił uwagę na fakt przygotowania przedmiotowej opinii przez fachowca legitymującego się stosownymi uprawnieniami, który za przedstawione w niej oceny bierze pełną odpowiedzialność, przedstawiając zresztą sprawy i zagadnienia ściśle specjalistyczne. W ocenie Sądu należy podzielić w tym zakresie stanowisko wyrażone przez organ odwoławczy. Nie sposób bowiem polemizować z twierdzeniami osoby, która będąc specjalistą w swojej dziedzinie przygotowuje w sprawie specjalistyczną opinię. Prowadzenie w tym zakresie postępowania wyjaśniającego należy uznać za zbędne, gdyż za przygotowaną w sprawie ekspertyzę techniczną bierze odpowiedzialność osoba lub osoby ją przygotowujące.Przechodząc do powodów uchylenia zaskarżonej decyzji Sąd stwierdza, co następuje.W myśl art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi. Z przepisu § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), zwanego dalej "warunkami zabudowy", wynika, iż zagospodarowując działkę budowlaną, należy urządzić, stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo, w tym również miejsca postojowe dla samochodów, z których korzystają osoby niepełnosprawne. Z treści tego przepisu jednoznacznie wynika, że odnosi się on do wszelkiego rodzaju inwestycji budowlanych, a więc także do budynków handlowo-usługowych. Jego wykładnia zarówno literalna, jak i celowościowa prowadzi do wniosku, iż miejsca postojowe powinny być projektowane i urządzone na terenie należącym do inwestora, na którym dana inwestycja ma być realizowana. Analizowany przepis wymaga bowiem, aby zagospodarowując działkę budowlaną, urządzić stosownie do jej przeznaczenia i sposobu zabudowy, miejsca postojowe dla samochodów użytkowników stałych i przebywających okresowo. Mają one ponadto mieć charakter trwały, a więc nie mogą to być miejsca postojowe np. tylko na czas budowy lub na pewien tylko okres początkowy użytkowania obiektu budowlanego. Istotą unormowania § 18 ust. 1 warunków zabudowy jest bowiem doprowadzenie do tego, aby nowa inwestycja budowlana w zakresie parkowania nie obciążała wyłącznie dróg publicznych (miejsc postojowych na tych drogach), jak również miejsc postojowych zaprojektowanych dla sąsiednich nieruchomości (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2007r. sygn. II OSK 1498/06, LEX nr 425369). Projekt budynku zlokalizowanego w centrum miasta, w którym przewidziano obok funkcji handlowej również funkcje usługową w postaci punktów gastronomicznych powinien w szczególności uwzględniać potrzebę trwałego zapewnienia odpowiedniej ilości miejsc parkingowych. Problemy mieszkańców miast ze znalezieniem miejsca do parkowania w śródmieściu są bowiem powszechnie znane.Ze znajdujących się w projekcie budowlanym oraz w aneksie do tego projektu projektów zagospodarowania przedmiotowej działki, stanowiących załączniki do decyzji organu pierwszej instancji z dnia […], wynika, że na działce inwestorów poza jednym stanowiskiem parkingowym dla osób niepełnosprawnych, nie przewiduje się żadnych innych miejsc parkingowych. W aktach sprawy znajduje się zaświadczenie podpisane przez Burmistrza Gminy W. z dnia 17.09.2008r. potwierdzające, iż Komisje Rady Miejskiej wyraziły zgodę na wydzierżawienie inwestorom części działki nr 2248 (10 miejsc postojowych), na której urządzony jest parking miejski, stanowiącej własność Gminy W., sama zaś umowa zostanie zawarta w terminie wskazanym przez inwestorów. Zawarcie takiej umowy zapewni łącznie ze stanowiskiem dla osób niepełnosprawnych 11 miejsc postojowych do obsługi planowanej inwestycji. W projekcie budowlanym przewiduje się wykorzystanie istniejących ogólnodostępnych parkingów znajdujących się w centrum miasta.Takie rozwiązanie w świetle przedstawionej powyżej argumentacji wyklucza spełnienie przez projekt inwestorów wymogu określonego w § 18 ust. 1 warunków technicznych. Decyzja organu pierwszej instancji nie reguluje w ogóle kwestii miejsc parkingowych do obsługi planowanej inwestycji. Organ odwoławczy powołał się jedynie na wskazane wyżej pismo z dnia 17.09.2008r., z którego wywiódł, że projekt budowlany przewiduje miejsca postojowe, choć na działce nie objętej decyzją o pozwoleniu na budowę. Takie stanowisko nie zasługuje jednak na aprobatę. Podnieść należy, że zachowanie formy zabudowy pierzejowej wymaganej decyzją o warunkach zabudowy dla planowanej inwestycji, nie uniemożliwia zaprojektowania miejsc parkingowych na działce inwestora.W świetle powyższego organy orzekające w niniejszej sprawie naruszyły art. 35 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego w zw. z § 18 ust. 1 warunków technicznych.Przepis art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego stanowi z kolei, iż przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego właściwy organ sprawdza kompletność projektu budowlanego i m.in. posiadanie wymaganych uzgodnień. Dokonując analizy projektu budowlanego Sąd powziął poważne wątpliwości w zakresie tego, czy projekt zagospodarowania działki mający stanowić załącznik do decyzji organu pierwszej instancji został rzeczywiście uzgodniony w trybie określonym w rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003r. w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej (Dz.U. Nr 121, poz. 1137 ze zm.).W niniejszej sprawie poza sporem jest, iż przedmiotowy projekt należy do kategorii zamierzeń budowlanych wymagających uzgodnienia pod względem ochrony przeciwpożarowej (§ 4 ust. 1 rozporządzenia). W myśl § 6 ust. 1 ww. rozporządzenia projekty budowlane obiektów budowlanych, o których mowa w § 4 ust. 1, uzgadniane są z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych. Uzgodnienie projektu rzeczoznawca potwierdza przez ostemplowanie i podpisanie projektu (ust. 3). Ostemplowania dokonuje się na częściach rysunkowych egzemplarzy projektu budowlanego, wymaganych do uzyskania pozwolenia na budowę (ust. 4). Ostemplowania, o którym mowa w ust. 3 i 4, rzeczoznawca dokonuje pieczęcią według wzoru 1 określonego w załączniku nr 1 do rozporządzenia (ust. 5).W aktach sprawy znajdują się dwa projekty zagospodarowania działki, które opisano jako załączniki do decyzji organu pierwszej instancji z dnia […] -nota bene- opis jest wyjątkowo niestaranny, ponieważ brak jest podpisu przy skreśleniu poprzedniej daty decyzji organu I instancji i wpisaniu daty […] a ponadto omyłkowo wpisano nr decyzji. Na jednym z nich znajdującym się w dokumentacji zatytułowanej "Projekt budowlany budynku usługowo-handlowego" widnieją dwie pieczęcie rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych st. bryg. mgr E.A. z datą 16 lutego 2007r. Z kolei w dokumentacji oznaczonej jako "Aneks" do projektu budowlanego znajduje się pieczęć tego samego rzeczoznawcy z datą 16 czerwca 2009r. Oba projekty nie są identyczne, a nadto w "Aneksie" karta z pieczęcią rzeczoznawcy została doklejona do części graficznej projektu. W aktach sprawy nie ma natomiast zaktualizowanego uzgodnienia rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych datowanego na dzień 16 lutego 2010r., na które powołał się organ pierwszej instancji w decyzji z dnia […] Z pieczęci znajdującej się w nagłówku obu projektów zagospodarowania działki wynika, że projekty te najpierw stanowiły załączniki do decyzji o pozwoleniu na budowę z dnia […] Tymczasem decyzja ta została uchylona w całości do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji decyzją Wojewody z dnia […] Wobec tego należy uznać, że rozpatrując ponownie przedmiotową sprawę organ pierwszej instancji nie dysponował zaktualizowanym uzgodnieniem rzeczoznawcy ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych.Wobec powyższego organy orzekające w niniejszej sprawie naruszyły art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego w zw. z § 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 16 czerwca 2003r. Dodać tylko należy, iż instytucja uzgodnienia pod względem ochrony przeciwpożarowej ma na celu sprawdzenie projektu w tym właśnie zakresie przez rzeczoznawcę, a więc osobę posiadającą specjalne kwalifikacje do oceny zabezpieczeń przeciwpożarowych. Zgodnie z § 13 ww. rozporządzenia nadzór nad działalnością rzeczoznawców sprawuje Komendant Główny Państwowej Straży Pożarnej przy pomocy komendantów wojewódzkich Państwowej Straży Pożarnej. Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej sprawuje nadzór nad działalnością rzeczoznawców w zakresie m.in. uzgadniania przez nich projektów budowlanych obiektów zlokalizowanych na terenie województwa. Gdyby w niniejszej sprawie projekt budowlany posiadał faktycznie uzgodnienie pod względem ochrony przeciwpożarowej stosownie do art. 35 § 1 pkt 3 Prawa budowlanego w zw. z § 6 ust. 1 rozporządzenia z dnia 16 czerwca 2003r., nie byłoby podstaw do kwestionowania uzgodnień dokonanych przez rzeczoznawców ds. zabezpieczeń przeciwpożarowych.Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy organ pierwszej instancji przeprowadzi postępowanie administracyjne mając na uwadze przedstawione wyżej wywody i eliminując dotychczas popełnione uchybienia. W szczególności weźmie pod uwagę, czy projekt budowlany spełnia wymóg zaprojektowania miejsc postojowych zgodnie z przepisem § 18 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz ustali, czy projekt budowlany posiada wszystkie wymagane i aktualne uzgodnienia zgodnie z art. 35 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego.Wymienione wyżej naruszenia prawa materialnego, jako że miały wpływ na wynik sprawy, spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji, o czym Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" p.p.s.a. Ponieważ uchybienia te dotyczą także rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji, Sąd uznał za niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy uchylenie także, w oparciu o art. 135 p.p.s.a., decyzji organu pierwszej instancji z dnia 4 maja 2010r. Orzeczenie zawarte w pkt II wyroku oparto o przepis art. 152 p.p.s.a.