II SA/Łd 793/09 – Wyrok WSA w Łodzi


Sygnatura:
6151 Lokalizacja dróg i autostrad
Hasła tematyczne:
Drogi publiczne
Skarżony organ:
Wojewoda
Data:
2009-10-02
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji w części
Sędziowie:
Anna Stępień /sprawozdawca/
Tomasz Zbrojewski /przewodniczący/
Zygmunt Zgierski

Sentencja

Dnia 18 listopada 2009 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Tomasz Zbrojewski Sędziowie Sędzia NSA Anna Stępień (spr.) Sędzia NSA Zygmunt Zgierski Protokolant asystent sędziego Marcelina Chmielecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 listopada 2009 roku sprawy ze skargi G. B., S. B. i M. K. na decyzję Wojewody […] z dnia […] nr […] znak: […] w przedmiocie ustalenia warunków lokalizacji drogi powiatowej 1.uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia […] nr […], znak: […] w części obejmującej nieruchomość położoną w Łodzi przy ulicy A 172-174, stanowiącą działkę gruntu oznaczoną nr 205 (po podziale 205/1 i 205/2) w obrębie […] oraz nieruchomość położoną w Ł. przy ulicy B 2 stanowiącą działkę gruntu oznaczoną nr 236/1 (po podziale 236/2 i 236/3) w obrębie […]; 2. zasądza od Wojewody […] tytułem zwrotu kosztów postępowania na rzecz: a) skarżących G. B. i S. B. solidarnie kwotę 757 (siedemset pięćdziesiąt siedem) złotych; b) skarżącej M. K. kwotę 740 (siedemset czterdzieści) złotych; 3. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa – Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi na rzecz adwokata M. W., prowadzącego Kancelarię Adwokacką w Ł. przy ul. […], kwotę 585,60 (pięćset osiemdziesiąt pięć 60/100) złotych, obejmującą należny podatek od towarów i usług, tytułem wynagrodzenia za pomoc prawną udzieloną z urzędu uczestnikom postępowania Z. M. oraz R. M.. LS
Uzasadnienie: Prezydent Miasta Ł. decyzją z dnia […] r. nr […] ustalił warunki lokalizacji drogi powiatowej dla inwestycji polegającej na rozbudowie ul. R. w Ł., na odcinku od ul. P. do granic miasta oraz zatwierdził na potrzeby tej inwestycji projekty podziału nieruchomości zgodnie z wykazem, linie rozgraniczające teren ustalone decyzją stanowią linie podziału nieruchomości. Organ określił także termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń objętych liniami rozgraniczającymi na dzień 30 września 2008 r. i zobowiązał zarządcę drogi do wskazania lokali zamiennych w terminie objęcia nieruchomości w posiadanie, jeżeli zajdzie taka potrzeba. Linie rozgraniczające teren inwestycji oznaczone linią ciągłą w kolorze pomarańczowym, stanowiące linie podziału nieruchomości, przedstawiał załącznik do decyzji.
Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał art. 2 ust. 1, art. 7 ust. 1,
art. 16 ust. 2, art. 12 ust. 1-3 i ust. 4 pkt 2 oraz art. 19 i 20 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721 ze zm., cytowanej dalej jako "ustawa
o szczególnych zasadach…") oraz art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego ( t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98 , poz. 1071 ze zm., cytowanej dalej jako "K.p.a.").
W decyzji organ określił wykaz nieruchomości położonych na terenie miasta Ł., dla których zatwierdził projekt podziału nieruchomości, jak i nieruchomości położonych na terenie miasta Ł., będących w całości w granicach lokalizacji inwestycji. Jednocześnie określił warunki projektowania i realizacji inwestycji wskazując, że jest to rozbudowa ul. R. w Ł. na odcinku od ul. P. do granic miasta, budowę skrzyżowań z drogami poprzecznymi w zakresie niezbędnym dla prawidłowego funkcjonowania ruchu drogowego, budowę chodników, ścieżki rowerowej oraz zjazdów indywidualnych i publicznych, budowę oświetlenia, budowę odwodnienia (kanalizacji deszczowej z wpustami oraz przebudowę istniejącej sieci) oraz usunięcie kolizji z istniejącym uzbrojeniem. W tym zakresie organ szczegółowo ustalił warunki powiązania z innymi drogami publicznymi, linie rozgraniczające teren, zmiany w infrastrukturze technicznej, warunki techniczne realizacji inwestycji, wymagania dotyczące uzasadnionych interesów osób trzecich oraz warunki wynikające z potrzeb ochrony środowiska i ochrony dóbr kultury.
M. K., G. i S. B., A. W. oraz R. M. i Z. M. złożyli odwołania od tego rozstrzygnięcia.
M. K. wniosła o uchylenie decyzji w części dotyczącej nieruchomości położonej w Ł. przy ul. S. […] , w szczególności w zakresie podziału tej nieruchomości, przebiegu ścieżki rowerowej oraz przebiegu linii rozgraniczającej wzdłuż ulicy R2
G. B. i S. B. wnieśli o uchylenie decyzji w częśc, w jakiej dotyczy ona nieruchomości położonej przy ul. R. […], w zakresie lokalizacji na tej nieruchomości pętli autobusowej oraz przebiegu ścieżki rowerowej. Kwestionowanej decyzji zarzucili naruszenie prawa materialnego – art. 1 ustawy o szczególnych zasadach w zw. z art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz.U. z 2007 roku, Nr 19 poz. 115 ze zm., cytowanej dalej jako "ustawa o drogach publicznych"), poprzez wydanie decyzji o lokalizacji pętli autobusowej na działce stanowiącej ich własność oraz zlokalizowanie ścieżki rowerowej na odcinku wzdłuż granicy nieruchomości w sposób, który ponad miarę ingeruje w prawo własności.
R. M. i Z. M. wnieśli o zmianę granic między działką nr […]
a działkami […] i nr […], dokonanie korekty planu podziału działek oraz przydzielenie działki zamiennej bądź odszkodowania.
A. W. podniósł, iż nie został poinformowany o wszczęciu postępowania a podział jego nieruchomości został dokonany bez jego zgody.
Po rozpatrzeniu odwołań Wojewoda […] decyzją z dnia […] r. uchylił decyzję organu niższej instancji w zakresie określenia terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń objętych liniami rozgraniczającymi na dzień 30 września 2008 r. oraz określił ten termin na dzień 21 listopada 2008 r. W pozostałym zakresie zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.
Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o szczególnych zasadach… oraz art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 154, poz. 958).
Ustosunkowując się do zarzutów odwołania G. B. i S. B. organ wskazał, że przedmiotem rozbudowy jest ul. R., jako istniejąca droga powiatowa. Tymczasem zgodnie z treścią art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych, droga jest to budowla wraz z drogowymi obiektami inżynierskimi, urządzeniami oraz instalacjami, stanowiąca całość techniczno-użytkową przeznaczoną do prowadzenia ruchu drogowego, zlokalizowaną w pasie drogowym. Zgodnie natomiast z przepisem § 110 ust. 1 rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), droga w zależności od potrzeb może być wyposażona w obiekty i urządzenia obsługi uczestników ruchu, do których zalicza się m. in. zatoki autobusowe i pętle autobusowe.
W zakresie projektowanej ścieżki rowerowej organ odwoławczy wskazał,
że decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi publicznej nie określa dokładnej lokalizacji oraz wymiarów technicznych poszczególnych części drogi, w tym również dokładnego położenia i wymiarów ścieżki rowerowej. Decyzja ta jedynie ustala linie rozgraniczające drogi, czyli granice terenów przeznaczonych pod pas lub pasy drogowe, w których będą zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania ruchem (art. 4 ust. 1 ustawy o drogach publicznych).
Wojewoda podkreślił, że zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o szczególnych zasadach… decyzja o ustaleniu lokalizacji drogi, zawiera określenie terminu wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń. Termin ten nie może być krótszy niż 30 dni od dnia, kiedy decyzja stała się ostateczna. W sprawie, z uwagi na prowadzone postępowanie odwoławcze, niemożliwe było wydanie przez organ odwoławczy decyzji ostatecznej, w sposób gwarantujący zachowanie tego terminu.
W związku z tym organ określił nowy termin wydania nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych pomieszczeń.
Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Ł. złożyli G. B. i S. B. oraz M. K..
W ocenie G. B. i S. B. decyzja Wojewody, w zakresie pkt 3, narusza przepisy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 1 ustawy o szczególnych zasadach… w związku z art. 8 ustawy o drogach publicznych, polegające na wydaniu decyzji o lokalizacji pętli autobusowej na nieruchomości zlokalizowanej w Ł. przy ul. R. […], z zastosowaniem trybu określonego w ustawie o szczególnych zasadach…, podczas gdy pętla autobusowa jest drogą wewnętrzną, a nie drogą publiczną. Nadto, skarżący zarzucili zlokalizowanie ścieżki rowerowej i ustalenie linii rozgraniczających na odcinku wzdłuż granicy nieruchomości w sposób, który nadmiernie ingeruje w ich prawo własności.
Zdaniem skarżących organ odwoławczy nie mógł powoływać się na przepisy rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Wodnej z dnia 2 marca 1999 r.,
gdyż zostało ono wydane na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane. Ustawa o szczególnych zasadach… jest regulacją szczególną w stosunku m.in. do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, o gospodarce nieruchomościami czy Kodeksu postępowania administracyjnego i z racji szczególnego uregulowania nie może być interpretowana rozszerzająco.
Następnie skarżący podnieśli, że oddalenie ścieżki rowerowej od chodnika
i wejście na teren ich nieruchomości, nie ma swojego racjonalnego uzasadnienia.
Również M. K. sprzeciwiła się usytuowaniu ścieżki rowerowej, podnosząc w tym zakresie analogiczne zarzuty. Z przebiegu planowanej inwestycji nie wynika, aby pozyskanie pasa gruntu wzdłuż granicy z ulicą R2 było niezbędne w celu realizacji inwestycji.
W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, argumentując, iż pętla autobusowa stanowi urządzenie obsługi ruchu drogowego ulicy R., która jest drogą publiczną (powiatową).
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Ł. wyrokiem z dnia 4 lutego 2009 r. sygn. akt II SA/Łd 936-937/08 oddalił skargi G. B., S. B. i M. K. na decyzję Wojewody […] z dnia […] r. wydaną w sprawie ustalenia warunków lokalizacji drogi powiatowej.
Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wnieśli M. K. oraz G. i S. B.
W wyniku rozpoznania owej skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w W. wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2009r. sygn. akt II OSK 881/09 – uchylił wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania WSA w Ł..
W uzasadnieniu tegoż wyroku Sąd podzielił zarzut skargi, iż ulica R2, której dotyczy przedmiotowa inwestycja i która łączy ulicę R. z planowaną pętlą autobusową, nie posiada statusu drogi publicznej, lecz jest drogą wewnętrzną.
Ponadto – wbrew ocenie sądu I instancji – ulica R. nie kończy się pętlą autobusową, lecz biegnie dalej i na granicy miasta przechodzi w ulicę C. Natomiast pętla autobusowa przylega do ulicy R2, z którą jest skomunikowana poprzez wjazd i wyjazd. W konsekwencji – w ocenie NSA – wątpliwości budzi okoliczność, czy pętla autobusowa zlokalizowana jest w pasie drogowym ulicy R. w rozumieniu art. 4 pkt 2 ustawy o drogach publicznych.
NSA zarzucił ponadto dokonanie przez sąd I instancji błędnej wykładni art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych, z którego jednoznacznie wynika, że pętla autobusowa jest drogą wewnętrzną. W związku z powyższym brak jest podstaw do odwoływania się do przepisów rozporządzenia Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi i ich usytuowanie – § 110 ust. 1. Przepis ten nie ma bowiem znaczenia dla wykładni art. 8 ust. 1 wskazanej wyżej ustawy.
Sąd II instancji zwrócił ponadto uwagę na wyjątkowy charakter przepisów ustawy z dnia 10 kwietnia 2003r. o szczególnych zasadach…, która przewiduje daleko idące ułatwienia dla organów administracji publicznej przy realizacji celu publicznego, jakim jest budowa ( rozbudowa ) dróg publicznych, a tym samym niemożność dokonywania wykładni rozszerzającej zawartych w niej przepisów.
Na rozprawie w dniu 18 listopada 2009r. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Ł. pełnomocnik skarżących G. B., S. B. i M. K. poparł skargę, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji w części obejmującej nieruchomości stanowiące własność skarżących i w tym zakresie wniósł o umorzenie postępowania administracyjnego oraz o zasądzenie kosztów postępowania.
Pełnomocnik organu wniósł o oddalenie skargi.
Pełnomocnik uczestników postępowania w osobie adwokata, wyznaczonego dla Z. M. i R. M. z urzędu w ramach przyznanej pomocy prawnej, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego z urzędu, oświadczając, iż koszty te nie zostały uiszczone w całości ani w części.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy wskazać, że stosownie do treści art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. nr 153, poz. 1270 ze zm. ), powoływanej dalej jako p.p.s.a., sąd, któremu sprawa została przekazana do ponownego rozpoznania, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny, a zatem sytuacja taka stanowi wyjątek od zasady orzekania w granicach danej sprawy, wyrażonej w art. 134 p.p.s.a. Oznacza to, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy przez sąd I instancji, "granice sprawy", o których mowa w art. 134 § 1 i art. 135 p.p.s.a., podlegają zawężeniu do granic, w jakich rozpoznał skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny i wydał orzeczenie na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. Wynika z tego, że wojewódzki sąd administracyjny ponownie rozpoznając sprawę, nie może stosować postanowień art. 134 § 1 i art. 135 bez uwzględnienia brzmienia przepisów art. 168 § 3 i art. 190 powołanej ustawy. Skoro bowiem poprzednie orzeczenie sądu zostało zaskarżone z powołaniem się na konkretne jego wady, a nie zarzucono, że sąd nie rozważył sprawy w jej granicach, to oznacza to, iż pozostałe kwestie występujące w toku postępowania, zostały nim prawomocnie przesądzone. Sąd II instancji nie stwierdził bowiem wady postępowania polegającej na nieprawidłowym określeniu zakresu postępowania (por. wyrok NSA z dnia 16 października 2007 r., sygn. akt II FSK 1059/06).
Należy podkreślić, że uczestnicy postępowania Z. M. i R. M. nie skarżyli decyzji Wojewody […], jak również nie wnieśli skargi kasacyjnej od wyroku sądu I instancji, stąd mogli oni tylko przyłączyć się do stanowiska jednej ze stron. Z uwagi powyższe Sąd ponownie rozpatrując sprawę nie mógł uwzględnić stanowiska tychże uczestników w takim zakresie, jak się tego domagali.
Istotą niniejszej sprawy było zbadanie przez Sąd zgodności z prawem decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi powiatowej, a w szczególności dokonanie ustaleń, czy decyzja rozstrzyga w zakresie przedmiotowym ustawy o szczególnych zasadach przygotowywania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych.
Wspomniana ustawa określa zasady i warunki przygotowania inwestycji w zakresie dróg publicznych, w rozumieniu ustawy o drogach publicznych ( art. 1 ustawy o szczególnych zasadach…).
Na podstawie art. 1 ustawy o drogach publicznych drogą publiczną jest droga zaliczona na podstawie niniejszej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej ustawie lub innych przepisach szczególnych.
Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o drogach publicznych – drogi publiczne ze względu na funkcje w sieci drogowej dzielą się na następujące kategorie: drogi krajowe, drogi wojewódzkie, drogi powiatowe, drogi gminne. Natomiast z treści art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych wynika, iż drogi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi, autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są drogami wewnętrznymi.
Planowana pętla autobusowa nie może być uznana za element drogi publicznej, jaką jest ulica R. – jak wywodzi organ – również z innego powodu. Po myśli art. 4 pkt 1 ustawy o drogach publicznych pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Linie graniczne pasa drogowego to granice geodezyjne działki, na której umiejscowiona jest droga. Pas drogowy ul. R. ograniczony jest przebiegiem granic działki nr […]. Planowana pętla autobusowa ma zostać zlokalizowana na nieruchomości stanowiącej odrębną działkę o nr […], leżącą w bezpośrednim sąsiedztwie pasa drogowego ul. R., ale nie w pasie drogowym tej drogi. W rezultacie planowana pętla autobusowa zlokalizowana została poza pasem drogowym ulicy R., więc nie może stanowić jej części.
Natomiast z uwagi na to, że ulica R2 mocą uchwały Nr XIX/240/03 Rady Miejskiej w Ł. z dnia 24 września 2003 roku w sprawie zaliczenia dróg do kategorii dróg powiatowych oraz pozbawienia dróg kategorii dróg gminnych (Dz.Urz.Woj. Łódzkiego z 2003 roku, Nr 300, poz. 2594) została pozbawiona kategorii drogi gminnej, jest ona drogą wewnętrzną. Konsekwencją tego ustalenia jest stwierdzenie, iż ulica R2 nie posiada – stosownie do treści art. 8 ust. 1 w zw. z art. 2 ust. 1 ustawy o drogach publicznych – statusu drogi publicznej.
Zatem na podstawie ustawy o szczególnych zasadach… organy nie były uprawnione do wydania decyzji lokalizacyjnej w stosunku do dróg wewnętrznych, jakimi są ulica R2 i projektowana pętla autobusowa. Powyższe uprawnia do stwierdzenia, że zaskarżona decyzja w zakresie wskazanym w sentencji wyroku narusza przepisy prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 1 ustawy o szczególnych zasadach… w związku z treścią art. 8 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.
W tej sytuacji w oparciu o art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a., wobec stwierdzenia naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, Sąd uchylił zaskarżoną decyzję w części określonej w punkcie 1 sentencji wyroku.
Należy przy tym wskazać, iż rozstrzygnięcie organu I instancji wadliwe jest z tych samych powodów i w tym samym zakresie, co zaskarżona decyzja. Stwierdzenie zaś, że poza zaskarżonym aktem konieczne jest wzruszenie innych aktów, powoduje powstanie po stronie Sądu obowiązku zastosowania art. 135 p.p.s.a, zgodnie z którym sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia.
.
Przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organy powinny w szczególności wziąć pod uwagę, iż ulica R2 oraz pętle autobusowe, z uwagi na swój status, nie mogą zostać objęte inwestycją zaplanowaną w oparciu o ustawę o szczególnych zasadach…
Na marginesie warto wskazać, iż wniosek strony skarżącej o umorzenie postępowania administracyjnego (sformułowany podczas rozprawy w dniu 18 listopada 2009 roku) nie może zostać uwzględniony, gdyż sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem (art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku – Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz.U. Nr 153, poz. 1269 ze zm. ). Sąd administracyjny z uwagi na regulacje wynikające z art. 145 § 1 p.p.s.a., nie przejmuje sprawy objętej skargą do rozpoznania, lecz wydaje orzeczenia o charakterze kasacyjnym, nie jest natomiast uprawniony do zastępowania tychże organów w ich obowiązkach i stosowania ustawy z dnia 14 czerwca 1960 roku – Kodeks postępowania administracyjnego.
Mając powyższe względzie, Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a.
w związku z art. 135 p.p.s.a. orzekł, jak w punkcie 1. sentencji wyroku.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 i 205 § 1 i 2 p.p.s.a. (w zakresie punktu drugiego wyroku) oraz art. 250 p.p.s.a (w zakresie punktu trzeciego wyroku) w zw. z § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c oraz § 19 i 20 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. nr 163, poz. 1248 ze zm. ).
m.ch.

Uzasadnienie wyroku