Sygnatura:
6112 Podatek dochodowy od osób fizycznych, w tym zryczałtowane formy opodatkowania
Hasła tematyczne:
Podatkowe postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2008-01-07
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Barbara Stukan-Pytlowany /sprawozdawca/
Małgorzata Niedobylska
Maria Serafin-Kosowska /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Maria Serafin-Kosowska Sędziowie WSA Małgorzata Niedobylska WSA Barbara Stukan-Pytlowany /spr./ Protokolant sek.sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym w dniu 6 marca 2008r. sprawy ze skargi M. P. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej z dnia […] października 2007 r. nr […] w przedmiocie odmowy zaliczenia nadpłaty – oddala skargę –
Uzasadnienie: Dyrektor Izby Skarbowej postanowieniem z dnia […] października 2007r. nr […] działając na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 w związku z art. 239, art. 73 § 2, art. 76 c ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 roku Nr 8, poz. 60 z późn. zm. zwanej dalej Ordynacją podatkową) oraz art. 44 ust.1 pkt.1 w zw. z art. 10 ust.1 pkt.3, art.45 ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych ( t.j. Dz. U. z 2000r. nr 14 , poz. 176 z zm. zwanej dalej PDOF), po rozpatrzeniu zażalenia M.P. na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego z dnia […].08.2007 roku, znak […], w sprawie odmowy zaliczenia nadpłaty wynikającej z zaliczki za maj 2007 roku w podatku dochodowym od osób fizycznych na podatek od towarów i usług VAT-7 za czerwiec 2007 roku utrzymał w mocy postanowienie organu pierwszej instancji.
W uzasadnieniu podniósł, że M.P. prowadzi działalność gospodarczą pod nazwą "A". Z tego tytułu jest podatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług. W dniu 20.06.2007 roku na rachunek Drugiego Urzędu Skarbowego podatnik dokonał wpłaty w wysokości 43 428,00 zł tytułem zaliczki na podatek dochodowy za maj 2007 roku. Pismem z dnia 26.06.2007 roku, podatnik poinformował ww. Urząd Skarbowy, że zaliczka na podatek dochodowy od osób fizycznych za maj 2007r. wynosi 19.963 zł, natomiast powstałą nadpłatę w kwocie 23.465 zł należy zaliczyć na poczet kolejnych bieżących zobowiązań w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług za kolejne miesiące, poczynając od czerwca 2007r.
Za czerwiec 2007r. podatnik złożył deklaracje VAT -7 wykazując należny podatek VAT do wpłaty na konto Urzędu Skarbowego w kwocie 25.971 zł. Jednak wpłacił na konto tego urzędu jedynie kwotę 2.506 zł i zawnioskował o zarachowanie nadpłaty w zaliczce na podatek dochodowy od osób fizycznych za maj 2007r. w kwocie 23.465zł na poczet zobowiązania w podatku od towarów i usług za czerwiec 2007r.
Po dokonaniu analizy obwiązujących w tym zakresie przepisów Ordynacji podatkowej Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego postanowieniem z dnia […] sierpnia 2007r. odmówił wnioskowanego przez podatnika zaliczenia. Podatnik wniósł zażalenia na powyższe postanowienie.
Dyrektor Izby Skarbowej po rozpatrzeniu zażalenia i zebranego w sprawie materiału podniósł, że M.P. jako podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych, osiągający dochody z działalności gospodarczej, jest zobowiązany, na podstawie art.44 ust.1 pkt 1 PDOF do samodzielnego obliczania i wpłacania zaliczek na podatek dochodowy za poszczególne miesiące 2007 roku. Jest również zobowiązany na podstawie art. 45 ust. 1 PDOF do złożenia zeznania o wysokości osiągniętego dochodu w roku podatkowym 2007, w terminie do 30 kwietnia następnego roku, i obliczenia podatku należnego za ten rok. W trakcie roku podatkowego związek pomiędzy zaliczką a podatkiem jest pośredni, tj. suma zaliczek -nie musi odpowiadać wysokości podatku dochodowego za dany rok. Po upływie roku podatkowego obowiązek wpłaty zaliczki miesięcznej nie istnieje. Wygaśnięcie obowiązku wpłaty zaliczek z upływem roku podatkowego wiąże się z powstaniem obowiązku zapłaty podatku lub sytuacją zaistnienia nadpłaty wynikającej z zaliczek miesięcznych. Z uwagi na powyższe zdaniem organu odwoławczego uiszczona w trakcie roku podatkowego zaliczka na podatek dochodowy nie jest nadpłatą. A zatem nie może być zaliczona, w trybie określonym w art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych. Dopiero fakt złożenia zeznania rocznego z wykazaną nadpłatą z tytułu uiszczonych w okresie rozliczeniowym zaliczek powoduje, że podatnik, określając wielkość nadpłaty, staje się wierzycielem stosunku do organu podatkowego. Organ podatkowy dokonuje zaś zaliczenia nadpłaty z urzędu lub na wniosek podatnika zgodnie z art. 76 §1 Ordynacji podatkowej. Zdaniem organu odwoławczego w analizowanej sprawie , pomimo dokonania przez podatnika wpłaty w wysokości 43.428 zł zamiast jak twierdzi 19.963 zł na poczet zaliczki miesięcznej za maj 2007r. na koncie podatnika podatku dochodowego od osób fizycznych nie istnieje nadpłata, która podlegałaby uregulowaniu zawartemu w art. 76 §1 Ordynacji podatkowej. Fakt bowiem dokonania wpłaty na zaliczkę w podatku dochodowym za maj 2007r. w wysokości większej, nie powoduje powstania nadpłaty w tym podatku. Podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych dopiero w momencie złożenia zeznania rocznego może wykazać nadpłatę, stanowiącą różnicę pomiędzy kwotą zobowiązania podatkowego , a kwotą zapłaconych zaliczek na poczet tego zobowiązania. O nadpłacie można mówić bowiem w sytuacji kiedy suma pobranych zaliczek na podatek okaże się wyższa od kwoty należnego podatku. Uprawnienie do żądania stwierdzenia nadpłaty wynikające z art. 75 Ordynacji podatkowej nie przysługuje podatnikom obowiązanym do składania zeznania rocznego, przed złożeniem tego zeznania, ponieważ w tym przypadku nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego (art. 73 §2 pkt.1 Ordynacji podatkowej). Biorąc zatem pod uwagę powyższe oraz dyspozycje podatnika zawarte w pismach dotyczących zarachowania nadpłaty w zaliczce na podatek dochodowy organ odwoławczy stwierdził, że skoro na koncie podatnika nie istnieje nadpłata, organy podatkowe nie są uprawnione do dysponowania nadwyżką wynikającą z wpłaconych zaliczek tj. dokonania wnioskowanego przez stronę zaliczenia. Organ podkreślił, że art. 76c Ordynacji podatkowej nie wyklucza możliwości dysponowania nadpłatą zgodnie z zasadą określoną w art. 76 §1 tej ustawy, jednakże celem art. 76c jest jedynie określenie momentu od którego można dysponować nadpłatą. Wniosek podatnika mógłby być pozytywnie rozpatrzony jedynie wówczas gdyby dotyczył faktycznie istniejącej nadpłaty , wynikającej z zeznania rocznego.
Odnosząc się do zarzutów zażalenia organ odwoławczy uznał je za nie zasadne. Podkreślił, że wbrew zarzutowi zażalenia art. 76a §2 Ordynacji podatkowej nie miał w sprawie zastosowania, gdyż wniosek dotyczył zaliczenia na poczet bieżących zobowiązań , a nie zaległości podatkowych. Ponadto zdaniem organu odwoławczego organ I instancji nie dopuścił się naruszenia art. 187 §1 i art. 191 Ordynacji podatkowej. Prowadzane przez organ I instancji postępowanie obejmowało te fakty i dowody , które mają znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy i jest ono zgodne z obowiązującymi przepisami prawa materialnego oraz procesowego. Wskazuje to , iż postępowanie było zgodne z zasadami zawartymi w art. 120, art. 121 oraz art. 124 Ordynacji podatkowej. Wbrew zarzutowi zażalenia zasada przekonania z art. 124 ma zastosowanie nie tylko do spraw rozstrzygniętych pozytywnie dla podatnika. Polega ona na wyjaśnieniu zasadności przesłanek którymi kierował się organ załatwiając sprawę.
Na powyższe postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej skargę do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego w Rzeszowie złożył M.P., w której wniósł o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia jak i poprzedzającego go postanowienia oraz o zasądzenie kosztów postępowania i zastępstwa procesowego według norm przepisanych.
Zaskarżonemu postanowieniu zarzucił rażące naruszenie art. 120 , art. 122 i art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez:
– niewłaściwą wykładnię i odmowę zastosowania art. 72 §1, art. 73 §1 pkt.1, art. 75 § 1 i § 2 pkt.1 lit.c , art. 76 §1 i art. 76a §1 i §2 w zw. z art. 21 Ordynacji podatkowej, oraz w zw. z art. 30 c ust. 1 i art. 44 ust. 1 w zw. z ust.3 f PDOF,
– odmowę wykonania dyspozycji art. 187 §1 i art. 191 Ordynacji podatkowej.
W obszernym uzasadnieniu przywołał zarzuty i argumenty podniesione w zażaleniu. Ponadto podniósł, że błędnie ustalił kwotę zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. Po stwierdzeniu tej pomyłki, pisemnie dokonał korekty ustalenia kwoty zaliczki, tym samym dokonana wpłata w części była wpłatą nienależną tj. nadpłatą. Jego zdaniem, sytuacja ta nie budziła by wątpliwości gdyby ustawodawca nie zniósł z dniem 1 stycznia 2007r. obowiązku składania deklaracji zaliczkowych. Dalej wywiódł, że dokonanie wpłaty w wysokości nienależnej znacznie wyższej niż zaliczka na podatek dochodowy ustalona zgodnie z art. 30c i art. 44 ust.1 i ust. 3 PDOF pociąga za sobą powstanie nadpłaty w rozumieniu art. 72 § pkt.1 Ordynacji podatkowej, tym samym nadpłata ta powstała zgodnie z art. 73 § 1 pkt.1 Ordynacji podatkowej już w dacie dokonania wpłaty kwoty większej niż należna. Wniosek podatnika dotyczył nie przerachowania kwoty wpłaconej zaliczki ale przerachowania nadpłaty. Do części wpłaty w kwocie 23.465 zł, która nie stanowiła zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych, nie może mieć zastosowanie art. 76c, który odnosi do nadpłaty powstałej z zaliczek, a nie kwot wpłaconych nienależnie.
Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.
W piśmie procesowym, które wpłynęło do Sądu dnia 17 stycznia 2008r. skarżący podniósł dodatkowo, że wykładnia art. 73 §2 pkt.1 w zw. z art. 72 §1 pkt. 1 i art. 73 §1 pkt.1 Ordynacji podatkowej jaką dokonały organy podatkowe narusza art. 217 Konstytucji RP. W ocenie Skarżącego przepis art. 73 §2 pkt.1 Ordynacji podatkowej jest niezgodny z art. 2 i art. 217 Konstytucji RP w takim zakresie w jakim określa datę powstania nadpłaty – wynikającej z pomyłkowej wpłaty zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości wyższej niż wynikająca z przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – na dzień złożenia zeznania rocznego przez tego podatnika. W konsekwencji skarżący wniósł by w przypadku uznania, że dokonana w wyniku błędu wpłata, w wysokości wyższej niż należna zaliczka, posiada cechy nadpłaty z art. 72 §1 pkt.1 i art.73 §1 pkt.1 Ordynacji podatkowej, Sąd odmówił zastosowania przepisu art. 73 §2 pkt.1 Ordynacji podatkowej jako sprzecznego z Konstytucją, a uznał, że do takiej wpłaty stosuje się art. 73 §1 pkt.1 Ordynacji podatkowej. Swój pogląd skarżący buduje na stanowisku NSA wyrażonym w wyroku z dnia 14 luty 2002r. sygn. akt I SA/Po 461/2001 oraz w wyroku NSA z dnia 30 września 2005r. sygn. akt FSK 2528/2004.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:
Stosownie do treści art.1 §1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny kontroluje zaskarżone decyzje administracyjne w zakresie ich legalności, rozumianej jako zgodność tych aktów z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, zaś na podstawie art.134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153 poz.1270) zwanej dalej jako p.p.s.a, nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W niniejszej sprawie nie ma podstaw do stwierdzenia, że organy podatkowe naruszyły prawo materialne i prawo procesowe.
Między stronami postępowania było sporne to, czy zapłata zaliczki na poczet podatku dochodowego w wyższej kwocie, aniżeli wynikającej z prawa, może być uznana za nadpłatę podatku, a w konsekwencji, czy może być zaliczona na poczet innych podatków.
Kwestia ta jednak już została rozstrzygnięta w judykaturze. W wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 grudnia 2000r. I SA/Ka 1586/99 (LexPolonica 382572), stwierdzono, że w podatku dochodowym od osób fizycznych kwoty uiszczonych zaliczek nie stanowią nadpłat w ciągu roku podatkowego (art. 74 § 2 pkt 1, w stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2003r. art. 73 §2 pkt.1 Ordynacji podatkowej). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26 maja 1999r. sygn. akt I SA/Wr 344/97, (LexPolonica nr 346333) stwierdził, że uiszczenie zawyżonych zaliczek na podatek dochodowy nie jest równoznaczne z powstaniem nadpłaty. Podobny pogląd wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 18 sierpnia 2000r. III SA1598/99, (LeXPolonica).
Zgodnie z art. 76 §1 Ordynacji podatkowej nadpłaty wraz z ich oprocentowaniem podlegają z urzędu zaliczeniu na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, (…) oraz bieżących zobowiązań podatkowych, w razie ich braku podlegają zwrotowi z urzędu , chyba że podatnik złoży wniosek o zaliczenie nadpłaty w całości lub w części na poczet przyszłych zobowiązań podatkowych.
Według uregulowania zawartego w przepisie art. 72 §1 Ordynacji podatkowej za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku (…).
Sformułowanie tego przepisu, w których ustawodawca używa wyłącznie pojęcia "podatku", pozwala na stwierdzenie, iż nadpłata powstać może wyłącznie w podatku, jako świadczeniu kończącym dany rok podatkowy. Treść przepisu art. 72 §1 i §2 Ordynacji podatkowej wskazuje ponadto na zamknięty katalog stanów faktycznych, z których wystąpieniem ustawodawca powiązał możliwość wystąpienia nadpłaty.
Wniosek powyższy znajduje potwierdzenie w treści przepisów Ordynacji podatkowej, normujących kwestię terminów powstania nadpłaty. Uregulowania zawarte w przepisie art. 73 §1 Ordynacji podatkowej odnoszą się również wyłącznie do podatku (poza odpowiedzialnością majątkową płatnika lub inkasenta). Stąd też trzeba uznać, iż instytucja nadpłaty w prawie podatkowym odnosi się wyłącznie do podatku, nie zaś do zaliczek na podatek. Świadczy o tym treść w art.73 § 2 pkt1 Ordynacji podatkowej, w którym to przepisie ustawodawca postanowił, że dla podatników podatku dochodowego nadpłata powstaje z dniem złożenia zeznania rocznego. Pogląd ten poza powołanymi przepisami, znajduje poparcie w samej konstrukcji podatku dochodowego, opartego na zasadzie zaliczkowego świadczenia w ciągu całego roku, a następnie rozliczanego po zakończeniu roku podatkowego Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych zawiera regulacje w zakresie obowiązku zapłaty zaliczek miesięcznych przez podatników prowadzących działalność gospodarczą (art. 44 ust. 1 pkt 1 i ust. 2), a także zasadę sporządzania zeznania o rocznych dochodach i zapłacenia różnicy pomiędzy wyliczonym w tym zeznaniu podatkiem, a wpłaconymi zaliczkami (art. 45 ust. 1 i 4).
Zaliczka jest płatnością na poczet przyszłego podatku dochodowego, którego wysokość jest obliczana po upływie roku podatkowego. Jednocześnie z art. 45 ust. 6 tej ustawy wynika, że podatkiem należnym jest podatek zeznany, chyba że urząd skarbowy określi go w innej wysokości ( por. wyrok NSA z dnia 8 października 2003r. sygn. akt I SA/Wr 4215/01, Lex 49/2007).
Tak więc nadpłata w podatku dochodowego od osób fizycznych powstaje dopiero po rozliczeniu rocznym. Zwrot nadpłaty wynikającej z wpłaconych zaliczek następuje po zakończeniu okresu, za który rozlicza się podatek (art. 76c Ordynacji podatkowej).
By można zaliczyć nadpłatę w podatku dochodowym od osób fizycznych na poczet zobowiązań podatkowych musi ona istnieć. Dopiero złożenie rocznego zeznania z wykazaną nadpłatą z tytułu uiszczonych zaliczek w danym okresie rozliczeniowym spowoduje, że organ podatkowy będzie uprawniony do dokonania wnioskowanego przez podatnika zaliczenie nadpłaty na poczet innych zobowiązań. Brak zatem podstawy prawnej do traktowania jako nadpłaty kwoty 23.465 zł stanowiącej różnicę między zawyżoną odprowadzoną zaliczką a wysokością zaliczki faktycznie należnej.
Nie istnieją więc prawne przesłanki do uznania, że zasadny jest wniosek podatnika z dnia 20.06.2007r. i 18.07.2007r. o dokonanie rozliczenia nadpłaty zawyżonej zaliczki na podatek dochodowy za miesiąc maj 2007r. na poczet zobowiązania podatnika w podatku od towarów i usług za czerwiec 2007r. Ponieważ uiszczona w trakcie roku podatkowego zawyżona zaliczka na podatek dochodowy nie jest nadpłatą, zatem nie może być zaliczona, w trybie określonym w art. 76 § 1 Ordynacji podatkowej, na poczet zaległości podatkowych wraz z odsetkami za zwłokę, bieżących lub przyszłych zobowiązań podatkowych.
Reasumując należy stwierdzić, że organy wydając zaskarżone postanowienie nie naruszyły prawa.
Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd uznał je za całkowicie niezasadne.
Jak już Sąd wyżej podniósł, uiszczenie zawyżonej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych w trakcie roku podatkowego nie jest równoznaczne z powstaniem nadpłaty w rozumieniu art. 72 §1 Ordynacji podatkowej, tym samym domaganie się przez skarżącego uznania za zaliczkę w trakcie roku podatkowego jedynie jej części w kwocie 19.963 zł, zaś w pozostałej części za nadpłatę nie ma umocowania w przepisach prawa. Także jak słusznie podnosi organ odwoławczy, całkowicie nieuprawnione jest twierdzenie skargi, że organ podatkowy powinien dokonać zwrotu nadpłaty bez decyzji stwierdzającej nadpłatę i że powinien wszcząć postępowanie celem ustalenia prawidłowej kwoty zaliczki.
Sąd nie dopatrzył się też naruszenia przepisów postępowania. Organy podatkowe w sposób wyczerpujący zgromadziły i rozpatrzyły materiał dowodowy jak i poddały do ocenie bez przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (art. 187 §1 i art. 191 Ordynacji podatkowej). W toku postępowania nie naruszono zasad określonych w art. 120, 121, 124 Ordynacji podatkowej i dlatego też przywołany w piśmie procesowym wyrok NSA z dnia 30 września 2005r. sygn. akt FSK 2528/2004 dotyczący naruszenia zasady zaufania do organów podatkowych nie znajduje w sprawie zastosowania.
Skarżący tak w skardze i piśmie procesowym odwoływał się do art. 2 Konstytucji RP. Przepis art. 2 Konstytucji RP stanowi, że Rzeczypospolita Polska jest demokratycznym państwem prawa, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Z normy tej wynika zasada zaufania do państwa i tworzonego przez nie prawa oraz zasada sprawiedliwości. Sąd zauważa, że zasada wyrażona w art. 121 Ordynacji podatkowej, iż postępowanie podatkowe powinno być prowadzone w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych, będąca wyrazem realizacji konstytucyjnej zasady demokratycznego państwa (art. 2 Konstytucji RP) na gruncie podatkowym, nie może być rozumiana jako konieczność wydania postanowień sprzecznych z obowiązującym prawem.
Skarżący zarzucał też, że art. 73 §2 pkt.1 Ordynacji podatkowej w zakresie jakim określa datę powstania nadpłaty wynikającej z pomyłkowej wpłaty zaliczki w wyższej wysokości, na dzień złożenia zeznania rocznego, jest niezgodny z art. 217 Konstytucji RP. Wniósł też odmowę zastosowania przez Sąd art. 73§2 pkt.1 Ordynacji podatkowej jako sprzecznego Konstytucją, w przypadku uznania , że dokonana przez niego wpłata w wyższej wysokości niż należna zaliczka, posiada cechy nadpłaty z art. 72 §1 plt.1 i art.73 §1 pkt.1 Ordynacji podatkowej.
Jednakże po pierwsze, Sąd rozpoznający niniejszą sprawę uznał, że uiszczenie zawyżonej zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych nie jest równoznaczne z powstaniem nadpłaty w rozumieniu art. 72 §1 pkt.1 Ordynacji podatkowej i że nadpłata tego podatku, świetle cyt. wyżej przepisów ustawy Ordynacja podatkowej i ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, powstaje dopiero w rozliczeniu rocznym, dlatego zbędnym jest odniesienie się przez Sąd do powyższego wniosku.
Po drugie odnosząc się do zarzutu niekonstytucyjności przepisu ustawy i przywołanego poglądu NSA zaprezentowanego w wyroku z dnia 14.02.2002r., sygn. akt I SA/Po 461/2001 (LexPolonica Nr 357284), w którym Sąd odmówił zastosowania aktu podustawowego i uznał za dopuszczalne odstąpienie od stosowania konkretnego przepisu aktu normatywnego na podstawie art. 8 ust.2 Konstytucji RP, Sąd rozpoznający sprawę uważa, że nie jest kompetentny do kontroli konstytucyjności konkretnego przepisu ustawy.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 31 stycznia 2001r. P.4/99 wyraził pogląd, że bezpośrednie stosowanie Konstytucji nie oznacza kompetencji do kontroli konstytucyjności obowiązującego ustawodawstwa przez sądy i inne organy powołane do stosowania prawa. Trybunał stwierdził, że tryb tej kontroli został bardzo wyraźnie i jednoznacznie ukształtowany przez samą Konstytucję. Art. 188 Konstytucji zastrzega do wyłącznej kompetencji Trybunału orzekanie o wymienionych w nim sprawach bez względu na to, czy rozstrzygnięcie ma mieć charakter powszechnie obowiązujący czy też ma się ograniczyć do konkretnej sprawy.
Należy też podkreślić, że dopóki nie zostanie ogłoszone orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego względnie termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego, przepis ustawy zachowuje moc obowiązującą i działa domniemanie jego zgodności z Konstytucją RP (art. 190 ust.3 Konstytucji RP).
Sąd rozpoznający niniejszą sprawę podziela pogląd R. Hausera i A. Kabata wyrażony w glosie krytycznej do przywołanego wyżej wyroku NSA z dnia 14 luty 2002r., sygn. I SA/Po 461/2001, że wprawdzie z art. 8 ust. 2 Konstytucji RP wynika obowiązek każdego Sądu stosowania Konstytucji we wszystkich sytuacjach gdy będą one dotyczyły rozpatrywanej sprawy jednakże brak jest podstaw do przyjęcia aby wymieniony przepis mógł być również wykorzystywany do usuwania niezgodności między ustawami a Konstytucją. Należy jednak zauważyć, że art. 217 Konstytucji RP wskazuje, że ingerencja ustawodawcy w sferę majątkową obywatela tj. nakładanie podatków, może odbywać się tylko w formie ustawy, a termin powstania nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych określony został w aktach prawnych rangi ustawowej, bowiem w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa i ustawie z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Biorąc powyższe pod uwagę Sąd skargę oddalił po myśli art. 151 p.p.s.a.

Uzasadnienie wyroku