Sygnatura:
6205 Nadzór sanitarny
Hasła tematyczne:
Inspekcja sanitarna
Skarżony organ:
Inspektor Sanitarny
Data:
2010-11-05
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Treść wyniku:
Uchylono decyzję I i II instancji w części
Sędziowie:
Irena Krzemieniewska /przewodniczący sprawozdawca/Janusz FurmanekKrzysztof Szczygielski
Sentencja
Dnia 26 stycznia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Krzemieniewska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Janusz Furmanek Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski Protokolant Asystent sędziego Dominika Trella po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 stycznia 2011 roku sprawy ze skargi K. N. na decyzję Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia […] nr […] w przedmiocie nakazów z zakresu nadzoru sanitarnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję: a. w części, w której utrzymuje ona w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia […] nr […] w zakresie punktów od 1 do 5 i punktu 8; b. w części, w której utrzymuje ona w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia […] nr […]; 2. uchyla decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia […] nr […] w zakresie punktów od 1 do 5 i punktu 8 i decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia […] nr […] – w całości; 3. w pozostałej części oddala skargę; 4. orzeka, że zaskarżona decyzja w części uchylonej nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się wyroku.
Uzasadnienie wyroku
Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. decyzją nr […] z dnia […] r. nakazał K. N. właścicielowi PPHU A w K.:1. przeprowadzić badania i pomiary czynników szkodliwych występujących w środowisku pracy na stanowiskach: operator ładowarki – hałas, drgania mechaniczne; kierowca samochodu ciężarowego – hałas, drgania mechaniczne;2. poinformować pracowników, w sposób przyjęty u pracodawcy, o wynikach w/w badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia;3. umieścić aktualne wyniki badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia na odpowiednich stanowiskach pracy;4. zaprowadzić i uzupełnić rejestr czynników szkodliwych dla zdrowia na podstawie wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych;5. ocenić i udokumentować ryzyko zawodowe występujące w środowisku pracy uwzględniając wszystkie czynniki środowiska pracy występujące przy wykonywanych pracach oraz sposoby wykonywania tych prac i o wynikach oceny poinformować pracowników;6. wyposażyć obiekt w: apteczkę pierwszej pomocy wraz ze środkami do udzielania pierwszej pomocy; wykaz osób przeszkolonych w udzielaniu pierwszej pomocy;7. zapewnić wentylację mechaniczną w pomieszczeniu ustępu dla pracowników;8. sporządzić i udostępnić do stałego korzystania pracownikom instrukcję dotyczącą bezpiecznego i higienicznego przechowywania niebezpiecznych preparatów chemicznych uwzględniającą także informacje zawarte w kartach charakterystyk tych preparatów.Termin wykonania obowiązków ustalono do dnia 31 października 2010 r.W uzasadnieniu organ wskazał, że w dniu […] r. przeprowadzono u strony skarżącej kontrolę, w wyniku której stwierdzono brak aktualnych wyników i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia występujących na stanowiskach pracy na stanowiskach operator ładowarki i kierowca samochodu ciężarowego, co jest niezgodne z § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy. Jednocześnie wskazano, że pracodawca nie informuje pracowników o aktualnych wynikach badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia i nie umieszcza tych wyników na odpowiednich stanowiskach pracy, a także nie wpisuje na bieżąco wyników do karty, której wzór określa wskazane rozporządzenie, czym narusza § 8 i § 9 tego rozporządzenia.Podkreślono również, że podczas kontroli stwierdzono, że pracodawca nie ocenił i nie udokumentował ryzyka zawodowego związanego z wykonywaną pracą w zakładzie, przez co naruszono § 39 i § 39a rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz art. 226 pkt 2 Kodeksu pracy. Zdaniem organu uniemożliwia to właściwą i całościową ocenę zagrożeń występujących na danym stanowisku pracy, podjęcie i zastosowanie odpowiednich środków profilaktycznych, zastosowanie metod oraz organizacji pracy zapewniających zwiększenie poziomu bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników.Organ sanitarny wyjaśnił również, że w zakładzie pracy nie opracowano instrukcji bezpieczeństwa i higieny pracy dotyczącej przechowywania niebezpiecznych preparatów chemicznych, co narusza § 96 ust. 2 i § 41 w/w rozporządzenia.Pracodawca nie dopełnił również obowiązku wynikającego z treści § 44 ust. 1, 3 i 4 rozporządzenia oraz art. 209 1 § 1 pkt 1 i 2a k.p. poprzez nieumieszenie wykazu osób przeszkolonych w udzielaniu pierwszej pomocy w widocznym miejscu przy apteczce oraz nie zapewnił odpowiednio wyposażonej apteczki pierwszej pomocy, przez co nie zapewnił pracownikom sprawnie funkcjonującego systemu pierwszej pomocy.Jednocześnie stwierdzono, że w ustępie brak jest jakiejkolwiek wymiany powietrza, co jest niezgodne z § 1 ust. 3 i § 27 ust. 2 załącznika nr 3 do rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa (…). Organ powołał się również na § 147 ust. 1 i § 85 ust. 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie dotyczących kwestii wentylacji.Natomiast decyzją z dnia […] r. nr […] organ I instancji na podstawie art. 36 ust. 1, art. 37 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy oraz rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 5 marca 2010 r. w sprawie sposobu ustalania opłat za badania laboratoryjne oraz inne czynności wykonywane przez organy Państwowej Inspekcji Sanitarnej obciążył stronę skarżącą opłatą w kwocie 105,87 zł za czynności wykonane w związku ze sprawowaniem bieżącego nadzoru.K. N. odwołał się od powyższych dwóch decyzji wskazując na rażące naruszenie prawa materialnego oraz brak uzasadnienia faktycznego oraz prawnego wydanych decyzji. Skarżący wskazał, że zaskarżona decyzja nie wskazuje stanowiska pracy związanego z konkretną ładowarką i samochodem ciężarowym – nie określa typu, marki, roku produkcji ani innych identyfikujących danych. W ocenie skarżącego organ nie wykazał dowodowo ani nie uprawdopodobnił, że na stanowiskach poziom hałasu przekracza dopuszczalne natężenia oraz ekspozycja kończyn górnych oraz ogólna pracowników na drgania mechaniczne przekracza stosowne parametry. Podkreślił, że w jego zakładzie brak jest procesów technologicznych , więc brak jest podstaw do dokonywania pomiarów. Skarżący wskazał także na naruszenie art. 107 § 1 k.p.a. poprzez niewskazanie w podstawie prawnej decyzji § 85 ust. 2 pkt 7 i § 147 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki, a powołanie się na te przepisy w uzasadnieniu. W ocenie skarżącego błędnie również zastosowano § 96 ust. 2 rozporządzenia Ministra pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa (…), bowiem przepis dotyczy prac wykonywanych przy użyciu materiałów niebezpiecznych, tymczasem w jego zakładzie takie prace nie są wykonywane. Skarżący wskazał, że z odwołania wynika, iż podczas kontroli nie stwierdzono naruszeń wymagań higienicznych i zdrowotnych, wobec czego strona nie jest zobowiązana do zwrotu kosztów przeprowadzonych czynności kontrolnych.Decyzją z dnia […] r. nr […] Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej i art. 138 § 1 pkt k.p.a. utrzymał w mocy zaskarżone decyzje.W uzasadnieniu organ wskazał, że zgodnie z § 5 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy na pracodawcy ciąży obowiązek wykonania, nie później niż w terminie 30 dni od dnia rozpoczęcia działalności, badań i pomiarów czynnika szkodliwego dla zdrowia w środowisku pracy, którego to obowiązku skarżący nie dopełnił. Zarazem zwolnienie z w/w obowiązku, wydawane przez właściwego terenowo Inspektora Sanitarnego, przysługuje jedynie pod warunkiem, iż wyniki dwóch ostatnio przeprowadzonych badań i pomiarów nie przekroczyły 0,1 wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia lub natężenia określonego w przepisach wydanych na podstawie art. 228 § 3 Kodeksu pracy, a w procesie technologicznym lub w warunkach występowania danego czynnika nie dokonała się zmiana mogąca wpływać na wysokość stężenia lub natężenia czynnika szkodliwego dla zdrowia (§ 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy przywołanego powyżej). Organ wyjaśnił, że z zaskarżonej decyzji wskazane są stanowiska pracy oraz czynniki szkodliwe występujące w środowisku pracy operatora ładowarki oraz kierowcy samochodu ciężarowego. Pomiary czynników szkodliwych winny być przeprowadzone na sprzęcie aktualnie używanym w zakładzie.W odniesieniu do kolejnego zarzutu, w którym podano, że inspektor sanitarny nie wskazał również podstawy faktycznej decyzji tzn. nie wykazał dowodowo ani nie uprawdopodobnił, iż na powyższych stanowiskach pracy NDN hałasu przekracza dopuszczalne natężenia oraz ekspozycja kończyn górnych oraz ogólna pracowników na drgania mechaniczne przekracza stosowne parametry" organ odwoławczy powołał się na wyrok z dnia 29 kwietnia 2009 r. Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku sygn. akt II SA/Bk 3/09 i stwierdził , że brak aktualnych wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy, uniemożliwia prawidłową ocenę warunków pracy zatrudnionych pracowników i zastosowanie odpowiednich środków zapobiegających powstawaniu chorób zawodowych i innych związanych z warunkami pracy, co sprawia, iż pracodawca nie wykonuje jednego ze swoich podstawowych obowiązków ujętych w art. 227 § 1 k.p., czyli uchyla się przed stosowaniem środków zapobiegających powstawaniu chorobom zawodowym i innym chorobom związanym z wykonywaną pracą.Zdaniem organu odwoławczego nałożenie przez organ I instancji obowiązku przeprowadzenia badań i pomiarów na stanowiskach pracy oraz pozostałych związanych z nimi nakazów było zasadne. Odnośnie obowiązku dotyczącego wyposażenia obiektu w apteczkę pierwszej pomocy organ podniósł, iż skarżący mylnie utożsamia punkty pierwszej pomocy z apteczką. Przepis § 44 rozporządzenia w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy nakłada na każdego pracodawcę obowiązek posiadania apteczki w poszczególnych wydziałach (oddziałach) zakładu pracy, obsługiwanej przez osobę przeszkoloną w udzielaniu pierwszej pomocy. Natomiast obowiązek zorganizowania punktu pierwszej pomocy odnosi się tylko do pracodawców, u których występuje duże zagrożenie wypadkowe. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. nie zakwalifikował kontrolowanego przedsiębiorcy do tej kategorii i tego rodzaju obowiązek nie został nałożony.W sprawie zarzucanego braku powołania podstawy prawnej do obowiązku wymienionego w punkcie 7 zaskarżonej decyzji organ odwoławczy wyjaśnił, że podstawa taka została wskazana na wstępie decyzji, jest to mianowicie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy, natomiast nie ma konieczności powoływania szczegółowych przepisów zawartych w załączniku nr 3, które właśnie omówiono w uzasadnieniu decyzji.Odnośnie zarzutów dotyczących ostatniego nakazu zaskarżonej decyzji organ odwoławczy zauważył, że zgodnie z § 91 w/w rozporządzenia materiałami niebezpiecznymi w rozumieniu tego rozporządzenia są w szczególności substancje i preparaty chemiczne zaliczone do niebezpiecznych, zgodnie z przepisami w sprawie substancji chemicznych stwarzających zagrożenia dla zdrowia lub życia, a takie zagrożenie stwarzać może każdy produkt chemiczny sklasyfikowany jako niebezpieczny, a stosowany w zakładzie pracy przy wykonywaniu czynności zawodowych. Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R. nałożył na stronę obowiązek sporządzenia i udostępnienia pracownikom do stałego korzystania instrukcji bezpiecznego i higienicznego przechowywania niebezpiecznych preparatów chemicznych opierając się na zapisach § 96 ust. 2, w myśl którego ,,w magazynach powinny być wywieszone instrukcje określające sposób składowania (…) materiałów niebezpiecznych". W kontrolowanym obiekcie funkcjonuje pomieszczenie, w którym między innymi są składowane preparaty niebezpieczne, w związku z tym szczegółowe warunki składowania materiałów niebezpiecznych powinny być określone w instrukcjach, z treścią których należy zapoznać pracowników zatrudnionych przy ich stosowaniu, magazynowaniu lub sprzedaży.W zakresie decyzji płatniczej organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z protokołem kontroli w zakładzie skarżącego stwierdzono szereg nieprawidłowości, a skarżący podpisał protokół nie wnosząc do niego żadnych uwag. Stąd też obciążenie opłatą było zasadne.W skardze z dnia 30 września 2010 r. K.N. wniósł o uchylenie powyższej decyzji oraz wstrzymanie jej wykonania. Skarżący powtórzył argumentację co do poszczególnych punktów decyzji zaprezentowaną w odwołaniu. Wskazał na rażące naruszenie prawa materialnego oraz brak uzasadnienia faktycznego. Skarżący wskazał, że sam wykonuje pracę przy użyciu ładowarki i samochodu ciężarowego. Żaden z zatrudnionych pracowników nie jest zatrudniony na stanowisku operatora koparki ani kierowcy samochodu ciężarowego. W związku z powyższym brak jest tak określonych stanowisk z użyciem pojazdów. Strona zarzuciła również brak w podstawie decyzji§ 147 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki (…). W jego ocenie nakazanie zapewnienia w pomieszczeniu ustępu wentylacji mechanicznej nie znajduje oparcia w przepisach prawa. Skarżący podkreślił również, że w siedzibie przedsiębiorstwa nie są wykonywane prace szczególnie niebezpieczne w rozumieniu rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. Przechowywane preparaty chemiczne są towarami handlowymi i nie mają zastosowania w żadnych procesach technologicznych. Skarżący podniósł również, że nie powinien być zobowiązany do uiszczenia opłaty za wykonane czynności kontrolne, bowiem podczas kontroli nie stwierdzono naruszeń wymagań higienicznych.W odpowiedzi na skargę Państwowy Wojewódzki Inspektor Sanitarny w Ł. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasową argumentację.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Skarga K. N. jest częściowo zasadna.Na wstępie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej. W myśl zaś § 2 art. 1 powoływanej ustawy kontrola, o której mowa w § 1 sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.W myśl zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:1/ uchyla decyzję lub postanowienie w całości albo w części, jeżeli stwierdzi:a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy,2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach,3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w kodeksie postępowania administracyjnego lub w innych przepisach.Kontroli Sądu poddane zostały: decyzja Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w Ł. z dnia […] r. nr […] oraz poprzedzające ją decyzje Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia […] r. o numerach […] w przedmiocie nakazów sanitarnych nałożonych na K. N. prowadzącego działalność pod nazwą PPHU A w K.W przedmiotowej sprawie Sąd stwierdził, że organy administracji obu instancji naruszyły przepisy postępowania administracyjnego, co mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Skarga K. N. okazała się zasadna w stosunku do nakazów określonych w punktach od 1 do 5 i punkcie 8 decyzji oraz w stosunku do decyzji obciążającej opłatą za wykonane czynności kontrolne. Natomiast w stosunku do nakazów wynikających z punktów 6 (apteczka) i 7 (wentylacja mechaniczna w pomieszczeniu ustępu) Sąd uznał, że zarzuty są niezasadne i w tym zakresie skargę oddalił.Materialnoprawną podstawę zaskarżonych decyzji stanowił przepis art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm.) w związku z art. 227 § 1 Kodeksu Pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) oraz przepis art. 36 i art. 37 ustawy o Państwowej Inspekcji Pracy.W pierwszej części rozważań należy odnieść się do nakazów opisanych w punktach od 1 do 5 i punkcie 8, które Sąd uznał za wadliwe.Przede wszystkim należy podkreślić, że zgodnie z treścią art. 104 k.p.a. (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) decyzja powinna zawierać rozstrzygnięcie. Rozstrzygnięcie to wiążące ustalenie konsekwencji stosowanego przepisu prawa materialnego. W tym sensie decyzja administracyjna rozstrzyga sprawę administracyjną co do jej istoty. Zdaniem Sądu w tym zakresie organy administracji naruszyły przepis art. 107 § 1 i § 3 k.p.a.Z orzecznictwa sądów administracyjnych i doktryny wynika, że rozstrzygnięcie (osnowa) decyzji powinna być sformułowana jasno i precyzyjnie, aby była zrozumiała dla stron bez uzasadnienia. Decyzja nakładająca na stronę obowiązek określonego zachowania powinna obowiązek ten wyrażać precyzyjnie, bez niedomówień i możliwości różnych interpretacji, tak ażeby możliwe było następnie wykonanie tej decyzji dobrowolnie lub z zastosowaniem środków egzekucji administracyjnej.Decyzja organów sanitarnych powinna być również konkretna. Nakazy sanitarne nie mogą być bowiem zbyt ogólnikowe.W przedmiotowej sprawie nakazy wyrażone w punktach od 1 do 5, jak i 8 są zbyt ogólnikowe, nie mają przymiotu wykonalności, bowiem strona de facto nie wie co powinna zrobić. Nie może być bowiem takiej sytuacji, że w decyzji cytuje się jedynie przepisy prawa, a konkretów można doszukiwać się jedynie w sporządzonym protokole kontroli.Taka właśnie sytuacja miała miejsce w przedmiotowej sprawie.Odnosząc się do poszczególnych nakazów zawartych w zaskarżonej decyzji wskazać należy, że nakaz nr 1, czyli przeprowadzenie badań i pomiarów czynników szkodliwych występujących w środowisku pracy na stanowiskach: operator ładowarki i kierowca samochodu ciężarowego organ sanitarny wywiódł z treści § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. w sprawie badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia w środowisku pracy (Dz. U. Nr 73, poz. 645 ze zm.). Ze wskazanego przepisu wynika, iż w przypadku występowania w środowisku pracy czynnika szkodliwego należy przeprowadzić wskazane w nim badania i pomiary. Natomiast organ administracji w decyzji zacytował jedynie treść przepisu, nie wykazując czy taki czynnik szkodliwy w zakładzie pracy skarżącego w rzeczywistości istnieje. Organ sanitarny nie odniósł powołanych przepisów do konkretnego stanu faktycznego – nie wymienił istniejących zagrożeń. W tym zakresie naruszył również art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. poprzez brak wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Organ nie sprecyzował również danych identyfikujących koparkę i samochód ciężarowy, na które powołuje się w treści obowiązku. Nie może przecież chodzić o każdą koparkę i każdy samochód ciężarowy, lecz o te, które skarżący faktycznie posiada w swoim zakładzie. Przecież mają swoje cechy charakterystyczne, które organ powinien wskazać w decyzji.W zakresie punktów od 2 do 4 decyzji, czyli poinformowania pracowników, w sposób przyjęty u pracodawcy, o wynikach badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia, umieszczenia aktualnych wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych dla zdrowia na odpowiednich stanowiskach pracy oraz zaprowadzenia i uzupełnienia rejestru czynników szkodliwych dla zdrowia na podstawie wyników badań i pomiarów czynników szkodliwych należy stwierdzić , że organ sanitarny również nie uzasadnił racjonalności ich nałożenia. W uzasadnieniu bowiem zacytował obowiązujące przepisy, tj. § 8 i § 9 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 kwietnia 2005 r. podnosząc, że brak aktualnych wyników badań i pomiarów uniemożliwia prawidłową ocenę warunków pracy zatrudnionych pracowników. Wskazał także, że naruszone zostały § 39, § 39a oraz § 96 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy (Dz. U. z 2003 r. Nr 169, poz. 1650 ze zm.). Nie odniósł jednak ich treści do sprawy. Natomiast wskazać należy, że protokół kontroli z dnia 8 lipca 2010 r. nie może zastępować treści decyzji, bowiem strona nie jest zobowiązana do jego przeglądania w trakcie wykonywania nałożonych obowiązków w decyzji.W punkcie 5 nałożono na skarżącego obowiązek oceny i udokumentowania ryzyka zawodowego występującego w środowisku pracy uwzględniając wszystkie czynniki środowiska pracy występujące przy wykonywanych pracach oraz sposoby wykonywania tych prac i o wynikach oceny poinformować pracowników. Zdaniem Sądu nakaz ten jest zbyt ogólnikowy i nie nadaje się do wykonania. Strona nie wie bowiem w jaki sposób ma wykonać nałożony obowiązek, skoro w uzasadnieniu podano jedynie treść przepisu. To z uzasadnienia decyzji ma jasno wynikać, jakich uchybień strona się dopuściła i w jaki sposób ma wykonać nałożony obowiązek.Z kolei w zakresie punktu 8, czyli sporządzenia i udostępnienia do stałego korzystania pracownikom instrukcji dotyczącej bezpiecznego i higienicznego przechowywania niebezpiecznych preparatów chemicznych, uwzględniającą także informacje zawarte w kartach charakterystyk tych preparatów, stwierdzić należy, że w treści decyzji nie wskazano konkretnych materiałów niebezpiecznych. Organ sanitarny nie wykazał bowiem, że w zakładzie występują czynniki szkodliwe, również brak jest danych na temat materiałów niebezpiecznych, które znajdują się w siedzibie zakładu. Inspektor sanitarny źródła tego obowiązku dopatruje się w treści § 41 i § 96 rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy. Zgodnie z § 96 pakowanie, składowanie, załadunek i transport materiałów niebezpiecznych z innymi materiałami stwarzającymi dodatkowe zagrożenie na skutek wzajemnego oddziaływania tych materiałów w przypadku uszkodzenia opakowania jest niedopuszczalne. W ustępie 2 określono, że w magazynach powinny być wywieszone instrukcje określające sposób składowania, pakowania, załadunku i transportu materiałów niebezpiecznych; z treścią instrukcji należy zapoznać pracowników zatrudnionych przy tych pracach. W ocenie Sądu, aby można było w rozpoznawanej sprawie zastosować tę regulację należy najpierw ustalić czy skarżący w swoim zakładzie dokonuje załadunku i transportu materiałów niebezpiecznych. Natomiast organ administracji nie udokumentował występowania przesłanek wynikających z treści § 96 powołanego rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r. Nie wskazał także na przesłanki wynikające z treści § 41 rozporządzenia z dnia 26 września 1997 r., który stanowi o obowiązku udostępnienia pracownikom do stałego korzystania aktualnej instrukcji bezpieczeństwa o higieny pracy w sytuacjach opisanych w przepisie, m.in. postępowania z materiałami szkodliwymi dla zdrowiai niebezpiecznymi. W sytuacji niewykazania ich istnienia w przedsiębiorstwie skarżącego organ nie ma kompetencji do takiego formułowania nakazu.Reasumując – powyżej wskazane uchybienia skutkować musiały uchyleniem zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji z dnia […] r. nr […] w zakresie wskazanym w wyroku. Konsekwencją natomiast uchylenia decyzji będących nakazami jest również konieczność uchylenia decyzji tzw. płatniczej – obciążającej skarżącego opłatami za czynności kontrolne z dnia […] r. nr […] w sytuacji, gdy Sąd uznał, że jedynie dwa z ośmiu nałożonych na stronę nakazów znajdują swoje uzasadnienie w obowiązujących przepisach.W pozostałej części skarga K. N. została oddalona, bowiem Sąd nie podzielił argumentów skarżącego dotyczących niezasadności nałożenia nakazów z punktu 6 i punktu 7.W skardze skarżący wskazał, że po kontroli odnalazła się apteczka wraz z wykazem osób przeszkolonych do udzielenia pierwszej pomocy i była dostępna w trakcie kontroli, dlatego zasadne jest uchylenie tego nakazu. W myśl przepisu § 44 ust.1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 26 września 1997 r. w sprawie ogólnych przepisów bezpieczeństwa i higieny pracy pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom sprawnie funkcjonujący system pierwszej pomocy w razie wypadku oraz środki do udzielania pierwszej pomocy. W szczególności pracodawca powinien zapewnić apteczki w poszczególnych wydziałach zakładu pracy. W toku kontroli przeprowadzonej w dniu […] r. w zakładzie skarżącego stwierdzono brak apteczki oraz brak wykazu osób przeszkolonych do udzielenia pierwszej pomocy, stąd też organ zasadnie nałożył obowiązek wyposażenia obiektu we wskazane elementy. Późniejsze odnalezienie się apteczki i wykazu osób nie ma znaczenia dla sprawy, bowiem w dniu kontroli stwierdzono ich brak.Skarżący zakwestionował również nakaz dotyczący zapewnienia w pomieszczeniu ustępu dla pracowników wentylacji mechanicznej, wskazując, że nie znajduje on oparcia w przepisach prawa. K. N. zgodził się natomiast z koniecznością zapewnienia wentylacji grawitacyjnej. Podniósł, że zacytowany przez organ sanitarny § 85 ust. 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.) dotyczy ustępów ogólnodostępnych, jakim ustęp dla pracowników nie jest.Odnosząc się do tych argumentów przytoczyć należy treść § 84 i § 85 ust. 2 pkt 7 powołanego rozporządzenia. W myśl § 84 ust. 1 w budynku użyteczności publicznej i zakładu pracy należy urządzić ustępy ogólnodostępne. Natomiast zgodnie z § 85 ust. 2 pkt 2 w ustępach ogólnodostępnych należy stosować wentylację grawitacyjną lub mechaniczną – w ustępach z oknem i jedną kabiną, a w innych – mechaniczną o działaniu ciągłym lub włączaną automatyczną. Redakcja tych przepisów jest jasna i nie powinna budzić wątpliwości. Oczywistym jest, że również w zakładach pracy znajdują się ustępy ogólnodostępne i pracodawca zobowiązany jest do zapewnienia odpowiedniej wentylacji. Natomiast już sam obowiązek zapewnienia wentylacji mechanicznej wynika z treści § 147 ust. 2 powołanego rozporządzenia, stanowiącego, że wentylację mechaniczną lub grawitacyjną należy zapewnić w pomieszczeniach przeznaczonych na pobyt ludzi, w pomieszczeniach bez otwieranych okien, a także w innych pomieszczeniach, w których ze względów zdrowotnych, technologicznych lub bezpieczeństwa konieczne jest zapewnienie wymiany powietrza.Jak wynika z uzasadnienia decyzji w toku kontroli inspektor sanitarny stwierdził brak jakiejkolwiek wymiany powietrza w ustępie dla pracowników, wskazano również, że w pomieszczeniu tym nie ma żadnych otworów okiennych. Okoliczności te jednoznacznie przemawiają za zasadnością nałożonego nakazu opisanego w punkcie 7 – poprzez zapewnienie wentylacji mechanicznej. W tym zakresie Sąd nie dopatrzył się naruszenia przez organy sanitarne przepisów postępowania.Ponownie rozpoznając sprawę organy administracji powinny wziąć pod uwagę ocenę prawną wyrażoną w niniejszym uzasadnieniu, rozważyć wszystkie wnioski podniesione przez stronę oraz dokładnie ustalić stan faktyczny sprawy.W sytuacji bowiem podjęcia działań o charakterze represyjnym tj. zobowiązania do wykonania obowiązku lub nałożenia kary pieniężnej organ administracji ma obowiązek tak przeprowadzić postępowanie, aby nie pozostawić żadnych wątpliwości co do podjętego rozstrzygnięcia.Z powyższych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w punkcie 1 i 2 wyroku.Na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzeczono o oddaleniu skargi w pozostałej części. Natomiast podstawę rozstrzygnięcia o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji w części uchylonej do dnia uprawomocnienia się wyroku stanowił przepis art. 152 powołanej ustawy.D.T.