Sygnatura:
6190 Służba Cywilna, pracownicy mianowani, nauczyciele
Hasła tematyczne:
Oświata
Skarżony organ:
Kurator Oświaty
Data:
2010-09-23
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
Treść wyniku:
*Uchylono decyzję I i II instancji
Sędziowie:
Alojzy Wyszkowski /sprawozdawca/Małgorzata Masternak-Kubiak /przewodniczący/Tadeusz Kuczyński

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Masternak-Kubiak, Sędziowie Sędzia NSA Tadeusz Kuczyński, Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski (spr.), Protokolant Agnieszka Figura, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 26 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi I. T. na decyzję D. Kuratora Oświaty z dnia […] lipca 2010 r. nr […] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji aktu nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. orzeka, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana; III. zasądza od D. Kuratora Oświaty na rzecz skarżącej kwotę 457 zł (czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie wyroku

Przedmiotem skargi jest decyzja z dnia […]lipca 2010 r. nr […]D. Kuratora Oświaty, który po rozpatrzeniu odwołania z dnia 13 czerwca 2010r. I. T. utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W. (dalej Prezydent) z dnia […] maja 2010 r., nr […], w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji – aktu nadania awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego.Pani I. T. otrzymała akt nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego decyzją – akt z dnia […] czerwca 2004r. nr […] Dyrektora Gimnazjum nr […] we W..Prezydent W. decyzją z dnia […] maja 2010 r. stwierdził nieważność powyższej decyzji z dnia […] czerwca 2004r. Dyrektora Gimnazjum nr […] we W. o nadaniu stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego I. T. na podstawie art. 156 §1 pkt 2 kpa. W uzasadnieniu podał, że I. T. w dniu nadania jej stopnia nauczyciela kontraktowego nie posiadała kwalifikacji wymaganych do zajmowanego stanowiska i wobec tego decyzja została wydana z rażącym naruszeniem przepisów art. 10 ust. 3 oraz art. 9b ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. – Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674 ze zm.) dalej KN, a więc ze względu na rażące naruszenie prawa należało stwierdzić nieważność jej nieważność.Od decyzji tej I. T. złożyła odwołanie, podnosząc, że wydana decyzja nie posiada oczywistości naruszenia prawaD. Kurator Oświaty utrzymał w mocy decyzję Prezydenta W.. W uzasadnieniu podał, że I. T. od 1 września 2003 r. do 31 maja 2004 r. odbywała staż na stopień nauczyciela kontraktowego, a następnie po uzyskaniu akceptacji Komisji Kwalifikacyjnej powołanej przez Dyrektora Gimnazjum otrzymała w dniu 30 czerwca 2004 r. stopień nauczyciela kontraktowego. Zatrudniona była w tym okresie na stanowisku psychologa szkolnego, legitymowała się dyplomem ukończenia studiów magisterskich na kierunku psychologia na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego (nr dyplomu […], z dnia 8 sierpnia 2003 r.).Wobec tego warunkiem nadania nauczycielowi kolejnego stopnia awansu zawodowego jest spełnienie wymagań kwalifikacyjnych, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt. 1 KN, odbycie stażu oraz w przypadku nauczyciela stażysty uzyskanie akceptacji komisji kwalifikacyjnej po przeprowadzonej rozmowie. Z treści art. 9 ust. 1 pkt 1 KN wynika, że stanowisko nauczyciela może zajmować osoba, która posiada wyższe wykształcenie z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym lub ukończyła zakład kształcenia nauczycieli i podejmuje pracę na stanowisku, do którego są to wystarczające kwalifikacje. Szczegółowe kwalifikacje nauczycieli określone są w rozporządzeniu wydanym na podstawie ust. 2 powołanego przepisu. W dacie nadania stopnia nauczyciela kontraktowego I. T., obowiązywało rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz.1288 ze zm.). Zgodnie z § 6 ust. 2 rozporządzenia, kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela-psychologa m.in. w gimnazjach, posiadała osoba, która legitymowała się dyplomem ukończenia studiów magisterskich na kierunku psychologia w specjalności odpowiadającej rodzajowi prowadzonych zajęć i posiadała przygotowanie pedagogicznie. O posiadaniu przygotowania pedagogicznego świadczył dyplom lub inny dokument wydany przez szkołę wyższą, dyplom ukończenia zakładu kształcenia nauczycieli i świadectwo ukończenia pedagogicznego kursu kwalifikacyjnego (§ 1 pkt 3 rozporządzenia).I. T. w dniu uzyskania stopnia nauczyciela kontraktowego tj. 30 czerwca 2004 r. legitymowała się jedynie, wskazanym wyżej, dyplomem ukończenia wyższych studiów magisterskich na kierunku psychologii. Na dyplomie brak jakiejkolwiek wzmianki o uzyskaniu przygotowania pedagogicznego, w dokumentacji nie ma również żadnego innego dokumentu wydanego przez szkołę wyższą potwierdzającego posiadanie przez I. T. przygotowania pedagogicznego. Przygotowanie pedagogiczne I. T. uzyskała dopiero po ukończeniu kursu kwalifikacyjnego zorganizowanego przez Ośrodek Szkolenia i Doskonalenia Nauczycieli "ANED" we W. (nr świadectwa […]) w dniu 18 grudnia 2005 r.Wobec powyższego w dniu nadania stopnia nauczyciela kontraktowego nauczycielka nie spełniała wymagań kwalifikacyjnych, o których mowa w art. 9b ust. l KN. Tym samym treść decyzji pozostaje w sprzeczności z treścią przepisu i wystarczy proste zestawienie ich ze sobą, aby to stwierdzić.W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu I. T. wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta W. zarzucając naruszenie:- art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. i art. 16 § 1 k.p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że decyzja dyrektora Gimnazjum nr […] we W. z dnia 30 czerwca 2004r. została wydana z rażącym naruszeniem prawa, podczas gdy decyzja ta została wydana zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa,- art. 7 i art. 8 k..p.a. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i niezbadanie w sposób wyczerpujący wszystkich okoliczności faktycznych i prawnych związanych ze sprawą, co spowodowało utratę zaufania skarżącej do organów administracji publicznej,art. 9b ust. 1 w związku z art. 9 ust. 1 ustawy KN w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 czerwca 2004r. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że skarżąca w dniu 30 czerwca 2004 r. nie spełniała wymagań kwalifikacyjnych do nadania jej stopnia awansu zawodowego, podczas gdy skarżąca spełniała wtedy wszelkie warunki określone w ustawie KN do nadania jej stopnia nauczyciela kontraktowego;- art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 czerwca 2004r. w związku z § l rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli z dnia 10 września 2002 r. w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 czerwca 2004 r. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie wyrażające się przyjęciem, że przepis art. 9 ust. 2 ustawy K.N. i przepisy w/w rozporządzenia mają zastosowanie w sprawie, pomimo tego że delegacja ustawowa nie spełniała wymogów zawartych w art. 92 Konstytucji RP, a wydane na jej podstawie przepisy rozporządzenie było wydane w oparciu o sprzeczną z Konstytucją delegację ustawową,- art. 7 oraz art. 92 Konstytucji RP poprzez ich niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że przepis art. 9 ust. 2 KN w brzmieniu obowiązującym w dniu 30 czerwca 2004 r. i wydane na jego podstawie przepisy rozporządzenia są zgodne z Konstytucją i mogą być podstawą do ograniczenia praw skarżącej do wolności wykonywania zawodu; podczas gdy przepisy te były poza wątpliwością niezgodne z Konstytucją, co zostało potwierdzone przez Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu wyroku z 12 maja 2004 r., sygn. U 1/04,- art. 65 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP poprzez niewłaściwe zastosowanie i przyjęcie, że prawa skarżącej do wolności wykonywania zawodu mogą być ograniczone w drodze aktu podustawowego, pomimo że ograniczenie takie może wynikać wyłącznie z aktu prawnego rangi ustawowej;W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie podtrzymując ustalenia faktyczne i prawne podane w zaskarżonej decyzji.Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Na podstawie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych /Dz. U. nr 153, poz. 1269/, sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Według art. 1 § 2 powołanej ustawy – Prawo o ustroju sądów administracyjnych, kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Określone w art. 145 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) podstawy prawne uwzględnienia skargi ograniczone zostały do naruszenia prawa, a zatem kontrolując decyzję administracyjną sąd bada zgodność z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej. Decyzja administracyjna jest zgodna z prawem, jeżeli jest zgodna z przepisami prawa materialnego i przepisami prawa procesowego.Skargę należy uznać za zasadną.W niniejszej sprawie organ administracyjny stwierdzając nieważność decyzji co do nadania stopnia nauczyciela kontraktowego powołał jako podstawę art. 156 § 1 pkt 2 kpa tj. wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa.Decyzja administracyjna dotknięta wadami wskazanymi w art. 156 § 1 pkt 2 kpa jest indywidualnym aktem administracyjnym, który istnieje w obrocie prawnym do czasu jego eliminacji w trybie i na zasadach określonych procedurą administracyjną. Dopuszczalność stwierdzenia nieważności decyzji obwarowana jest w kpa trzema przesłankami: przesłanka pozytywną w postaci wystąpienia jednej z enumeratywnie wymienionych w art. 156 § 1 kpa podstaw oraz negatywnymi tj. upływem terminu oraz spowodowaniem przez decyzję nieodwracalnych skutków prawnych.Pojęcie rażącego naruszenia prawa należy łączyć z rozstrzygnięciem sprawy ewidentnie sprzecznym z wyraźnym niebudzącym wątpliwości przepisem, co wobec jego brzmienia jest łatwo widoczne. Decydującym dla oceny czy istnieją podstawy do stwierdzenia nieważności decyzji z powodu rażącego naruszenia prawa jest stan prawny obowiązujący na dzień wydania przedmiotowej decyzji.Akt nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego dokonuje się w drodze decyzji administracyjnej, co reguluje art. 9 b ust. 4 KN. Nie budzi wątpliwości w sprawie fakt, że decyzja w sprawie nadania stronie skarżącej stopnia nauczyciela kontraktowego stała się ostateczna.Art. 16 § 1 kpa ustanawia zasadę ogólną trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych, od których nie służy odwołanie w administracyjnym toku instancji, ma to podstawowe znaczenie dla stabilizacji wydanych decyzji. Uchylenie lub zmiana takich decyzji, stwierdzenie ich nieważności oraz wznowienie postępowania może nastąpić tylko w przypadkach przewidzianych w kodeksie lub w ustawach szczególnych.Zasada trwałości decyzji ostatecznych doznaje wyjątków, dających możliwość wzruszenia ostatecznych rozstrzygnięć. Przepisy postępowania administracyjnego dopuszczają odstępstwa od zasady trwałości ostatecznych decyzji administracyjnych i jako rozwiązania stanowiące wyjątek od zasady, podlegają wykładni ścisłej. Podważenie trwałości decyzji ostatecznej może nastąpić tylko w określonym trybie, przy zastosowaniu którego organ obowiązany jest do przestrzegania zasad ogólnych postępowania. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 26.10.1992 r. sygn. akt III SA 907/92 przyjął, że "wzruszenie ostatecznej decyzji będącej wyjątkiem od określonej w art. 16 kpa zasady trwałości decyzji, powinno być poprzedzone przeprowadzeniem szczególnie wnikliwego postępowania, uwzględniającego w pełni art. 7, 8 i 77 kpa, a także wypełniającego zawarte w art. 1 Konstytucji wskazania o stosowaniu w praktyce zasad demokratycznego państwa prawnego".Przepisy postępowania administracyjnego dopuszczają wzruszenie ostatecznych decyzji administracyjnych przez stwierdzenie ich nieważności na podstawie jednej z przesłanek wymienionych w art. 156 § 1 kpa, które nie mogą podlegać wykładni rozszerzającej, a powinny być interpretowane ściśle. Stwierdzenie nieważności decyzji ostatecznej wymaga bezspornego ustalenia, że uchylona decyzja jest dotknięta jedną z wad, określonych w art. 156 § 1 k.p.a.Przesłanką stwierdzenia nieważności decyzji, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 kpa jest wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa. A ocenę czy w danej sprawie będziemy mieli do czynienia z rażącym naruszeniem prawa, pozostawiono uznaniu organu administracji właściwego do stwierdzenia nieważności decyzji. "Naruszenie przepisów postępowania lub prawa materialnego, mające istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej w postępowaniu prowadzonym w trybie nadzoru, jeżeli nie nosi cech rażącego naruszenia prawa" (wyrok NSA z dnia 12 grudnia 1988 r. sygn. akt II SA 981/88, ONSA 1988, z. 2, poz. 96). Rażące naruszenie prawa występuje w przypadku naruszenia przepisu prawnego, którego treść bez żadnych wątpliwości interpretacyjnych może być ustalona w bezpośrednim rozumieniu. "Wstępnym warunkiem uznania, że wystąpiło rażące naruszenie prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. jest stwierdzenie, iż w zakresie objętym konkretną decyzją administracyjną obowiązywał niewątpliwy stan prawny" (wyrok NSA z dnia 18 lipca 1994 r. sygn. akt V SA 535/94, ONSA 1995, z. 2, poz. 91). Od rażącego naruszenia prawa należy odróżnić błędną wykładnię przepisów lub nieodpowiednie ich stosowanieW ocenie Sądu decyzje organu I jak i II instancji zostały wydane z naruszeniem art. 156 § 1 pkt 2 kpa, ponieważ organy administracji nie wykazały, że nadanie skarżącej stopnia nauczyciela kontraktowego nastąpiło z rażącym naruszeniem prawa, którego treść nie budziła żadnych wątpliwości interpretacyjnych. Należy wskazać, że przepisy ustawy z dnia 18 lutego 2000 r. o zmianie ustawy – Karta Nauczyciela oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2000 r. Nr 19 poz. 239 ze zm.), wprowadzające m. in. stopnie awansu zawodowego nauczycieli, weszły w życie w dniu 6 kwietnia 2000 r. i z pewnością ich treść, mogła budzić wątpliwości interpretacyjne organów nadających stopnie awansu.W rozpatrywanej sprawie nawet w przypadku ziszczenia się przesłanki naruszenia prawa, ocena stopnia tego naruszenia dokonana winna być również w kontekście okresu czasu, jaki upłynął od dnia wydania decyzji oraz przez pryzmat zaszłości zaistniałych po tym fakcie, a zwłaszcza z uwzględnieniem okoliczności, że w między czasie odbyła staż niezbędny do uzyskania stopnia nauczyciela kontraktowego, a sporne naruszenie prawa ujawniło się w momencie, gdy toczyła się już procedura w przedmiocie nadania jej kolejnego stopnia awansu zawodowego.Sąd podzielił w pełni stanowisko wyrażone przez Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 10 lipca 2009 r. sygn. akt I OSK 1283/08 stwierdzające, że: "Akt nadania stopnia awansu zawodowego nauczyciela jest rodzajem certyfikatu zawodowego potwierdzającego określone uprawnienia w tym zakresie, pochodzącego od władzy publicznej i skutkującego wobec wszystkich pracodawców-obecnych i przyszłych. Zatem mając na względzie skutki prawne i społeczne tego aktu, stwierdzenie jego nieważności i eliminowanie go z obrotu prawnego oparciu o ocenną przesłankę rażącego naruszenia prawa wymienioną w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. musi być wyważone, przez szczegółową analizę wszystkich okoliczności rozpatrywanego przypadku, z uwzględnieniem także długości okresu jaki upłynął od wydania aktu nadania."Reasumując powyższe, zdaniem Sądu, stwierdzenie nieważności aktu nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego z powodu rażącego naruszenia prawa, wymaga wykazania nie tylko tego, że jest to naruszenie oczywiste, ale niezbędne jest również stwierdzenie, że z powodu tej oczywistości oraz chronionego porządkiem prawnym interesu społecznego, skutki społeczno-gospodarcze owego naruszenia są nie do zaakceptowania z punktu widzenia praworządności i nie zezwalają na funkcjonowanie tak wadliwego aktu w obrocie prawnym.Istotne w kontekście oceny czy doszło do rażącego naruszenia prawa jest oparcie się przy wydawaniu decyzji w tym przedmiocie na art. 9b ust. 1 pkt 2 KN wskazującego, że warunkiem nadania nauczycielowi stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego jest posiadanie kwalifikacji, o których mowa w art. 9 ust. 1 pkt 1 (wyższe wykształcenie z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym, przestrzeganie podstawowych zasad moralnych, spełnianie warunków zdrowotnych niezbędnych do wykonywania zawodu), odbycie stażu zakończonego pozytywną oceną dorobku zawodowego nauczyciela oraz zdanie egzaminu przed komisją egzaminacyjną.Zdaniem Sądu, żaden przepis rangi ustawowej nie wyjaśnia, jak należy rozumieć znaczenie pojęcia "odpowiednie przygotowanie pedagogiczne", użytego w art. 9 ust. 1 pkt 1 KN pomimo, że ustawodawca wprowadził do tekstu tej ustawy "słowniczek" wyrażeń w niej zawartych (por. art. 3).Ustawodawca w przepisie art. 9 ust. 2 KN udzielił ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wychowania upoważnienia do określenia w drodze rozporządzenia szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli, nie wskazał natomiast jakichkolwiek wytycznych, jakimi winien się kierować minister określając szczegółowe kwalifikacje wymagane od nauczycieli.Definicja pojęcia "odpowiednie przygotowanie pedagogiczne", wskazana szerzej w opisie stanu faktycznego niniejszej sprawy, zawarta została w rozporządzeniu Ministra Edukacji Narodowej z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków, w których można zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz.1288 ze zm.). Przywołane rozporządzenie wykonawcze wydane zostało z powołaniem się na cytowaną powyżej treść upoważnienia zawartą w art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela.W myśl art. 92 ust. 1 Konstytucji RP, rozporządzenia są wydawane przez organy wskazane w Konstytucji RP, na podstawie szczegółowego upoważnienia zawartego w ustawie i w celu jej wykonania. Nie ulega wątpliwości, że istnieje wymóg zawarcia wytycznych w przepisie upoważniającym do wydania rozporządzenia, który powinien określać organ właściwy do wydania rozporządzenia, zakres spraw przekazanych do uregulowania oraz wymagania dotyczące treści aktu. Na ustawodawcy ciąży zatem obowiązek odpowiedniej zawartości upoważnienia, tak pod względem podmiotowym, jak i przedmiotowym oraz treściowym.W rozpatrywanej sprawie, brak jest upoważnienia dla ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania do określenia w rozporządzeniu definicji "przygotowania pedagogicznego", co zdaniem Sądu, oznacza nieudzielanie organowi upoważnionemu delegacji do wyjaśnienia tego pojęcia. Ten całkowity brak w upoważnieniu ustawowym wytycznych w omawianym zakresie wskazuje tym samym na niekonstytucyjność upoważnienia, bowiem brak stanowiska ustawodawcy w określonej kwestii musi być interpretowany jako nieudzielenie w danym zakresie kompetencji normodawczej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia z 12 maja 2004r.,sygn. U /04)Zdaniem Sądu, zastosowany w zaskarżonej decyzji przepis w zakwestionowanym wyżej zakresie, w jakim definiuje pojęcie "przygotowanie pedagogiczne", jako nieposiadający upoważnienia ustawowego jako niezgodny z art. 92 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i art. 9 ust. 2 ustawy Karta Nauczyciela, tym samym nie mógł stanowić podstawy do oceny, czy w dacie wydania zaskarżonej decyzji skarżąca spełniała, wynikający z samego tylko art. 9 ust. 1 pkt 1 KN, wymóg posiadania odpowiedniego przygotowania pedagogicznego.W przepisie art. 9 ust. 1 KN, umiejscowionym w rozdziale zatytułowanym "Wymagania kwalifikacyjne", przewidziano jedynie, że stanowisko nauczyciela może zajmować osoba, która: posiada wyższe wykształcenie z odpowiednim przygotowaniem pedagogicznym lub ukończyła zakład kształcenia nauczycieli i podejmuje pracę na stanowisku, do którego są to wystarczające kwalifikacje, przestrzega podstawowych zasad moralnych, spełnia warunki zdrowotne niezbędne do wykonywania zawodu.Niewątpliwie przygotowanie pedagogiczne oznacza dysponowanie odpowiednim zasobem wiedzy i umiejętności z zakresu pedagogiki oraz dziedzin zbliżonych do tej specjalności, który można nabyć w wyniku kształcenia i odbycia praktyki. Jednakże w ocenie Sądu nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że osoba ubiegająca się o stanowisko nauczyciela wykazać może swoje przygotowanie pedagogiczne tylko poprzez przedłożenie dyplomu lub innego dokumentu, z których wynikać będzie, że wymiar kształcenia był nie mniejszy niż 270 godzin, zaś praktyki pedagogicznej nie mniejszy niż 150 godzin. Wymogów takich nie zawierają przepisy ustawy Karta Nauczyciela oraz inne przepisy regulujące kwalifikacje pedagogiczne.W tym miejscu, podkreślić należy, że w okresie obowiązywania ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385 ze. zm.), powszechnie przyjmowano, że posiadanie wyższego wykształcenia przez osobę ubiegającą się o stanowisko nauczyciela oznacza legitymowanie się odpowiednim dyplomem ukończenia studiów wyższych na określonym kierunku.Pogląd ten, na gruncie obecnie obowiązującej ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) zachowuje aktualność, z uwagi na treść art. 167 ust. 1 tej ustawy.Tymczasem skarżąca bezspornie na dzień nadania jej stopnia awansu zawodowego nauczyciela legitymowała się wyższym wykształceniem, ukończyła bowiem studia magisterskie na kierunku psychologia na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego.W postępowaniu o nadanie stopnia awansu zawodowego nauczyciela kontraktowego ukończony kierunek studiów został uznany za wystarczający i odpowiadający wykonywanej przez skarżącą pracy na zajmowanym stanowisku psychologa.Ocenę, czy zasadne było uznanie, że skarżąca posiadała przygotowanie pedagogiczne w rozumieniu art. 9 ust. 1 pkt 1 KN, należało dokonać biorąc pod uwagę treść wszystkich przedłożonych dokumentów (dyplomów, zaświadczeń), jak również innych środków dowodowych zebranych z urzędu, które mogłyby potwierdzić kwalifikacje w powołanym zakresie, w tym analizę okresu kształcenia, plan odbytych studiów dziennych.Przepis § 1 pkt 2cyt. rozporządzenia we wskazanym wyżej zakresie i z przyczyn powyższych nie może być uwzględniony, gdyż nie może on stanowić materialnoprawnej podstawy oceny, czy w dacie złożenia wniosku skarżąca spełniała, wynikający z art. 9 ust. 1 pkt 1 KN wymóg posiadania odpowiedniego przygotowania pedagogicznego, zarówno w zakresie posiadania odpowiedniego zakresu wiedzy teoretycznej, jak i umiejętności praktycznych.Wskazać należy, że takie działanie organów pierwszej, jak i drugiej instancji naruszają dyspozycję przepisów art. 6 – 8 k.p.a. i uregulowanych w nich zasady praworządności, zasady prawdy obiektywnej i zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa. Szczególnie wyraźne jest naruszenie unormowanej w art. 7 k.p.a. zasady prawdy obiektywnej, zgodnie z którą organy administracji publicznej "podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy".Zgodnie z tą zasadą organ prowadzący postępowanie ma obowiązek zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, aby ustalić stan faktyczny sprawy zgodny z rzeczywistością. W szczególności jest obowiązany dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnego przypadku na podstawie analizy całego materiału dowodowego. Rządząca postępowaniem administracyjnym zasada oficjalności (art. 7 i art. 75 k.p.a.) wymaga, by w toku postępowania organy podejmowały wszelkie kroki niezbędne do wyjaśnienia i załatwienia sprawy. Nadto, stanowisko wyrażone w decyzji organ powinien uzasadnić w sposób wymagany przez przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego (np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 maja 1981r., sygn. akt SA 810/81, ONSA 1981, Nr 1, poz. 45).Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ pierwszej instancji winien wnikliwie ustalić stan faktyczny sprawy i dokonać jego oceny w oparciu o całokształt uzupełnionej dokumentacji obrazującej wykształcenie i przebieg kariery zawodowej skarżącej, czyli zbadać jej kwalifikacje, których posiadanie jest niezbędne do uzyskania z mocy prawa stopnia nauczyciela kontraktowego w świetle przepisów ustawy Karta Nauczyciela, a to wobec niemożności zastosowania przepisów cytowanego wyżej rozporządzenia oraz wydać stosowną decyzję, uzasadnioną zgodnie z dyspozycją art. 107 § 1 i 3 w związku z art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., mając na uwadze dokonaną powyżej wykładnię przepisów prawa.Z tych względów, zaskarżona decyzja, jak również decyzja ją poprzedzająca wydane zostały z naruszeniem wskazanych powyżej przepisów prawa materialnego oraz prawa procesowego, w szczególności art. 6 – 9 k.p.a., co obligowało Sąd, na podstawie art. 145 § 1 ust. 1 lit. a i c p.p.s.a., do wyeliminowania z obrotu prawnego wskazanych w sentencji wyroku decyzji, których charakter nie pozwalana ich wykonanie o czym orzeczono, w oparciu o treść art. 152 p.p.s.a.O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono w oparciu o art. 200 upsa. Na zasądzone kwoty składa się kwota wpisu 200 zł, opłata za pełnomocnictwo 17 zł, oraz wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 240 zł.