Sygnatura:
6079 Inne o symbolu podstawowym 607
Hasła tematyczne:
Odrzucenie skargi kasacyjnej
Skarżony organ:
Minister Skarbu Państwa
Data:
2011-05-31
Sąd:
Naczelny Sąd Administracyjny
Treść wyniku:
Odrzucono skargę kasacyjną
Sędziowie:
Joanna Runge – Lissowska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Runge – Lissowska po rozpoznaniu w dniu 16 czerwca 2011 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R.K., A.K., M.K. i I.B. od postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r. sygn. akt I SA/Wa 1538/10 o odrzuceniu skargi A.K., M.K. i I.B. w sprawie ze skargi powyższych oraz R.K. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia […] czerwca 2010 r. nr […] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP postanawia: 1. odrzucić skargę kasacyjną, 2. zwrócić na rzecz skarżących kwotę 100 (sto) zł, tytułem uiszczonego wpisu sądowego, z kasy Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie

Uzasadnienie wyroku

R.K., A.K., M.K. i I.B. wystąpili ze skargą na decyzję Ministra Skarbu Państwa w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP. Skarga ta wniesiona została przez radcę prawnego, który wezwany został – zarządzeniem z dnia 2 sierpnia 2010 r. – do złożenia, w terminie siedmiu dni, pełnomocnictwa do działania w imieniu skarżących. Wezwanie to powróciło do Sądu z adnotacją, iż adresat wyprowadził się z podanego adresu, w związku z czym podjęte zostały czynności zmierzające do ustalenia aktualnego adresu zamieszkania autora skargi. Pismem z dnia 23 września 2010 r. R.K. wskazał aktualny adres swojego pełnomocnika, na który skierowano ponowione wezwanie do przedstawienia właściwego pełnomocnictwa, zakreślając siedmiodniowy termin na dokonanie tej czynności. W zakreślonym terminie przedłożono jedynie pełnomocnictwo do działania w imieniu R.K., zaś w stosunku do pozostałych skarżących działający w ich imieniu radca prawny poprosił o przedłużenie terminu z uwagi na trudności z uzyskaniem odpowiednich dokumentów. Pełnomocnictwa do reprezentowania pozostałych skarżących przedłożone zostały pismem z dnia 23 października 2010 r.W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie powyższe okoliczności wskazywały na konieczność odrzucenia skargi A.K., M.K. i I.B. z uwagi na nieuzupełnienie braków formalnych wniesionego środka zaskarżenia w terminie. Sąd podkreślił, iż wezwanie do przedstawienia pełnomocnictwa do działania w imieniu skarżących doręczona została radcy prawnemu w dniu 13 października 2010 r., jednakże w zakreślonym siedmiodniowym terminie wezwanie to zostało wykonane jedynie częściowo. W pozostałym zakresie wezwaniu zadośćuczyniono już po upływie wyznaczonego terminu. Sąd podkreślił przy tym, iż siedmiodniowy termin, wynikający z art. 49 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej jako "P.p.s.a.", jest terminem ustawowym i jego zmiana (skrócenie lub wydłużenie) jest niemożliwa. Prośba o przedłużenie terminu do przedłożenia pełnomocnictw nie mogła być także potraktowana jako wniosek o przywrócenie terminu, bowiem wniesione było ono w toku otwartego jeszcze terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi. Wojewódzki Sąd Administracyjny, mając na uwadze powyższe, odrzucił więc skargę A.K., M.K. i I.B. na podstawie art. 58 § 1 pkt 3 P.p.s.a.Skargę kasacyjną na powyższe postanowienie wnieśli R.K., A.K., M.K. i I.B., prawidłowo reprezentowani, domagając się uchylenia zaskarżonego orzeczenia i objęciem postępowaniem wszystkich skarżących. W uzasadnieniu skargi kasacyjnej jej autor podkreślił, iż uchybienie terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi powstało nie z winy skarżących, a ponadto – wprawdzie po upływie zakreślonego terminu – w sprawie przedstawione zostały pełnomocnictwa udzielone radcy prawnemu, do działania w imieniu wszystkich skarżących, a zatem zadośćuczyniono wezwaniu Sądu.Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:Przepis art. 176 P.p.s.a. określa wymagania materialne skargi kasacyjnej. Zgodnie z tym przepisem skarga taka powinna odpowiadać wszelkim wymogom przepisanym dla pism w postępowaniu sądowym, które mogą podlegać uzupełnieniu w razie braków pisma w tym zakresie, jednakże po wyrazie "oraz" zawarto szereg wymogów przewidzianych jedynie dla tego szczególnego pisma procesowego. Braki takie nie podlegają sanacji w trybie art. 49 § 1 powołanej ustawy.Jednym z takich wymogów jest konieczność przytoczenia podstaw kasacyjnych, którymi mogą być – zgodnie z art. 174 P.p.s.a. – naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, bądź też naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Zauważyć trzeba w tym miejscu, iż nawet samo przytoczenie treści art. 174 nie może być uznane za wskazanie podstaw kasacji, strona obligowana jest bowiem do wskazania konkretnego przepisu prawa materialnego lub procesowego, który został jej zdaniem naruszony przez Sąd I instancji.Podkreślić trzeba także, iż art. 175 § 1 P.p.s.a. stanowi o konieczności sporządzenia skargi kasacyjnej przez adwokata lub radcę prawnego, a zatem przez osoby, które z racji wykonywanego zawodu obligowane są do zachowania podwyższonej staranności i dbałości o spełnienie wymogów jakie ustawy stawiają przy dokonywaniu czynności w postępowaniu.W przedmiotowej sprawie radca prawny, reprezentujący skarżących, nie powołał się na naruszenie jakiejkolwiek normy, czy to prawa materialnego czy też przepisów postępowania, a w całej skardze kasacyjnej nie przywołano w ogóle żadnego przepisu. Zatem stwierdzić należy, iż skarga kasacyjna wniesiona w niniejszym postępowaniu nie odpowiada wymogom formalnym przewidzianym dla tego rodzaju pisma procesowego, zaś brak taki nie może podlegać uzupełnieniu i powoduje konieczność odrzucenia środka zaskarżenia, co wskazane zostało powyżej.Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art. 180 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.O zwrocie uiszczonego wpisu orzeczono na podstawie art. 232 § 1 pkt 1 powołanej ustawy.