Sygnatura:
6211 Przydział i opróżnienie lokalu mieszkalnego oraz kwatery tymczasowej w służbach mundurowych
Hasła tematyczne:
Policja
Skarżony organ:
Komendant Policji
Data:
2009-06-18
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Treść wyniku:
oddalono skargę
Sędziowie:
Bożenna BlitekDorota Dąbek /przewodniczący sprawozdawca/Halina Jakubiec

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący : Sędzia WSA Dorota Dąbek spr. Sędziowie : WSA Bożenna Blitek WSA Halina Jakubiec Protokolant Urszula Ogrodzińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 maja 2010 r. sprawy ze skargi E. T. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 1 kwietnia 2009 r nr: […] w przedmiocie opróżnienia lokalu mieszkalnego s k a r g ę o d d a l a .

Uzasadnienie wyroku

wyroku WSA w Krakowie z dnia 11 maja 2010r.Decyzją z dnia […] 2009r. Nr […] Komendant Miejski Policji wezwał E. T. i S. T. do opróżnienia z osób i rzeczy lokalu mieszkalnego nr […] przy ul. A w K. Organ I instancji wyjaśnił, iż lokal ten na podstawie przydziału kwatery stałej – mieszkania służbowego nr […] z dnia 25 września 1973r. Naczelnika Wydziału Kwaterunkowo-Budowlanego KWMO, uzyskała Z. K. Do wspólnego zamieszkiwania z funkcjonariuszem w w/w lokalu nie została uprawniona żadna osoba. Wyżej wskazany lokal znajduje się w budynku stanowiącym własność Gminy i pozostaje w dyspozycji Komendanta Miejskiego Policji. W dniu 1 lutego 2001r. Z. K. zmarła. Pismem z dnia 26 lutego 2001r. E. T. – wnuczka wyżej wymienionej, zwróciła się do Komendanta Miejskiego Policji z prośbą o uregulowanie stanu prawnego lokalu mieszkalnego przy ul. A w K., po śmierci głównej najemczyni. Prośba ta została rozpatrzona negatywnie, o czym poinformowano zainteresowaną z piśmie z dnia 3 sierpnia 2001r. Stanowisko powyższe zostało podtrzymane przez Komendanta Miejskiego Policji w piśmie z dnia 5 czerwca 2008r., będącym odpowiedzią na wniosek strony z dnia 21 maja 2008r. o przyznanie prawa do przedmiotowego lokalu mieszkalnego. Ponadto, jak wynika z załączonej do pisma dokumentacji, Sąd Rejonowy postanowieniem z dnia 7 marca 2008r. (sygn. akt […]), odrzucił pozew E. T. o wstąpienie w stosunek najmu. Jak ustalono w przedmiotowym lokalu mieszkalnym, oprócz zainteresowanej, zamieszkuje również S. T., który był jej mężem od 9 sierpnia 2003r. do 1 października 2007r.Komendant Miejski Policji stwierdził, że zarówno E. T. jak i S. T. są osobami nieuprawnionymi w resorcie spraw wewnętrznych i administracji, zgodnie z przepisem art. 29 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu (…), który stanowi, że prawo do zajmowania lokali mieszkalnych pozostających w dyspozycji organów Policji mają emeryci i renciści policyjni. Prawo to przysługuje ponadto członkom ich rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej oraz po zmarłych emerytach lub rencistach. Organ I instancji wskazał, że w związku z powzięciem powyższych informacji w dniu 26 sierpnia 2008r. wszczął na podstawie art. 95 ust. 3 pkt 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2007r. nr 43, poz. 277 z późn. zm.) postępowanie administracyjne w sprawie opróżnienia lokalu mieszkalnego przy ul. A w K.Komendant Miejski Policji podniósł, iż do osób nieuprawnionych do świadczeń z resortu spraw wewnętrznych i administracji odnosi się przepis art. 95 ustawy o Policji taksatywnie wymieniający przypadki, w których wydaje się decyzję o opróżnieniu lokalu mieszkalnego. Ust. 3 pkt. 3 wskazanego artykułu statuuje, że decyzję o opróżnieniu lokalu mieszkalnego wydaje się w przypadku zajmowania lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 90 ust. 1, przez policjanta lub członków jego rodziny albo inne osoby – bez tytułu prawnego. Z kolei zgodnie z brzmieniem § 14 ust. 2 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 maja 2005r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. z 2005r. nr 105, poz. 884 z późn. zm.), w stosunku do osób zajmujących lokal bez tytułu prawnego, decyzje w sprawach opróżnienia lokali mieszkalnych podejmuje będący dysponentem lokali kierownik jednostki organizacyjnej Policji, w którego dyspozycji pozostają te lokale – w tym przypadku jest to Komendant Miejski Policji. Natomiast w myśl art. 95 ust. 4 decyzję o opróżnieniu lokalu wydaje się w stosunku do wszystkich osób zamieszkałych w tym lokalu.W świetle powyższego stanu faktycznego organ I instancji uznał, że zajmowanie lokalu mieszkalnego przy ul. A w K. przez E. T. i jej byłego męża, S. T., jako osoby nieuprawnione w resorcie spraw wewnętrznych, skutkuje wydaniem decyzji o opróżnieniu lokalu mieszkalnego bez prawa do innego lokalu mieszkalnego.Odwołanie od powyższej decyzji Komendanta Miejskiego Policji wniosła E. T. domagając się jej uchylenia. Decyzji organu I instancji zarzuciła naruszenie art. 29 ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. nr 8, poz. 67 z późn. zm.), art. 67 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004r. nr 39, poz. 353 z późn. zm.) oraz art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego. E. T. wyjaśniła, iż mieszkała z Z. K. (swoją babcią) w przedmiotowym lokalu od stycznia 1975 roku, kiedy to została przyjęta na wychowanie przez swoją babcię – policjanta. Odwołująca się jest zameldowana w przedmiotowym lokalu od trzeciego miesiąca życia. Nie została jednak uwzględniona w decyzji o przydziale, ponieważ jej babka nie wiedziała, że będzie z nią mieszkać, jednakże Z. K. była jej prawnym opiekunem (rodziną zastępczą).Zdaniem E. T., organ I instancji naruszył zasadę prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.), poprzez nie wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy w zakresie potrzebnym do jej załatwienia, w szczególności zaniechał zbadania okoliczności spełniania przez nią przesłanek uprawnienia do renty rodzinnej po zmarłej babci – funkcjonariuszu uprawnionym do emerytury policyjnej. Zgodnie bowiem z ustawą z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin, prawo do lokalu mieszkalnego, będącego w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych, przysługuje członkom rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej, oraz po zmarłych emerytach i rencistach (art. 29 ust. 2.). Z kolei zgodnie z art. 67 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych do renty rodzinnej uprawnieni są następujący członkowie rodziny: przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletniości wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, w tym również w ramach rodziny zastępczej oraz jeżeli zostały przyjęte na wychowanie i utrzymanie co najmniej na rok przed śmiercią ubezpieczonego (emeryta lub rencisty) i nie mają prawa do renty po zmarłych rodzicach. Z. K. została ustanowiona dla E. T. rodziną zastępczą, a zatem została spełniona przesłanka z art. 67 ust. 1 pkt 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Odwołująca się wskazała, iż organ I instancji, na którym spoczywał ciężar dowodu, nie wykazał aby zachodziła jakakolwiek przesłanka negatywna uniemożliwiająca przyznanie jej przedmiotowego lokalu. Tym samym naruszono art. 77 § 1 i 4 k.p.a. Załatwienie sprawy nie zostało oparte na udowodnionych faktach.Odwołująca się zarzuciła organowi I instancji naruszenie zasady pogłębiania zaufania, wynikającą z art. 8 k.p.a. W dniu 21 maja 2008r. E. T. wystąpiła z wnioskiem o przyznanie jej prawa do przedmiotowego lokalu. W odpowiedzi na wniosek dnia 5 czerwca 2008r. Komendant Miejski Policji wydał decyzję negatywną. Pełnomocnik wnioskodawczyni odwołaniem z dnia 27 sierpnia 2008r. zaskarżył powyższą decyzję. Odwołanie to nie zostało rozpoznane. Zdaniem odwołującej się, decyzja Nr […] jest więc przedwczesna. Nie zostało bowiem prawomocnie ustalone, iż nie posiada ona tytułu prawnego do przedmiotowego lokalu.Odwołująca się podniosła, iż już w 2001 roku wystąpiła do Komendanta Miejskiego Policji z wnioskiem o uregulowanie stanu prawnego przedmiotowego lokalu. Zastępca Komendanta Miejskiego Policji pismem z dnia 3 sierpnia 2001r. poinformował ją, iż jako członek rodziny osoby zmarłej zachowuje prawo do zajmowania przedmiotowego lokalu mieszkalnego do czasu uzyskania (nabycia) innego lokalu mieszkalnego lub domu. Zdaniem E. T. odpowiada to treści normatywnej art. 29 ust. 3 ustawy o emeryturach policyjnych i wobec tego nie znajduje uzasadnienia odmienne rozstrzygnięcie w niniejszej sprawie.Decyzją z dnia 1 kwietnia 2009r. Nr […], wydaną na podstawie art. 127 § 2, art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 z późn. zm.), art. 95 ust. 3 pkt 3 i ust. 4, art. 97 ust. 5 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2007r. nr 43, poz. 277 z późn. zm.), Komendant Wojewódzki Policji utrzymał w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Policji z dnia […] 2009r. Nr […]. Organ II instancji wskazał, iż zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 i 2 ustawie z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. nr 8, poz. 67 z późn. zm.), prawo do zajmowania lokali mieszkalnych pozostających w dyspozycji organów Policji mają emeryci i renciści policyjni oraz członkowie rodzin uprawnieni do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej oraz po zmarłych emerytach lub rencistach. Jednak zarówno E. T. jak i jej były mąż, nie są i nigdy nie byli funkcjonariuszami Policji, nie posiadają uprawnień do policyjnej renty rodzinnej i nie są członkami rodziny zmarłej Z. K. w rozumieniu art. 89 ustawy o Policji. Przepis ten stanowi, że członkami rodziny policjanta są pozostający z policjantem we wspólnym gospodarstwie domowym: małżonek, dzieci (własne lub małżonka, przysposobione lub przyjęte na wychowanie w ramach rodziny zastępczej) pozostające na jego utrzymaniu, nie dłużej jednak niż do ukończenia 25 lat życia. Natomiast E. T. jest wnuczką zmarłej Z. K. (wychowywaną w ramach rodziny zastępczej), która ukończyła już 25 lat życia, a więc nie może zostać uznana za członka rodziny zmarłej w rozumieniu art. 89 ustawy o Policji. Tym samym, zdaniem organu odwoławczego, całkowicie bezzasadne są zarzuty strony o naruszeniu przez organ I instancji przepisów ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji oraz ich rodzin, a także ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.Organ II instancji stwierdził, iż E. T. nie posiada samoistnego prawa do lokalu, gdyż nigdy nie była jego głównym najemcą. Miała jedynie prawo do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu w charakterze członka rodziny (wnuczki głównego najemcy). Bez znaczenia w rozpatrywanej sprawie jest również fakt, iż skarżąca była zameldowana i stale zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, co bez wątpienia oznacza, że lokal będący przedmiotem postępowania był i pozostaje jej centrum życiowym. Czym innym jest jednak, zdaniem organu odwoławczego, posiadanie samoistnego prawa do lokalu skutkujące posiadaniem uprawnienia do bycia głównym najemcą lokalu, a czym innym posiadanie prawa pochodnego, polegającego na uprawnieniu do zamieszkiwania w przedmiotowym lokalu w charakterze członka rodziny.Odnosząc się z kolei do zarzutu naruszenia zasady prawdy obiektywnej, określonej w art. 7 i 77 Kpa, Komendant Wojewódzki Policji stwierdził, iż jest on również bezzasadny. Zasada ta nakłada bowiem na organy administracji publicznej obowiązek podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do rzetelnego wyjaśnienia stanu faktycznego danej sprawy aby w rzeczywisty sposób stworzyć jej pełny obraz i uzyskać podstawę do trafnego zastosowania przepisów. Organ odwoławczy wskazał, iż na etapie prowadzenia postępowania organ I instancji dokonał sprawdzenia uprawnień E. T. do świadczeń z Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji. W aktach sprawy znajduje się notatka służbowa z dnia 13 października 2008r., z której treści wynika, iż E. T. nie figuruje w dokumentacji mieszkaniowej jako osoba uprawniona do świadczeń w resorcie spraw wewnętrznych, tj. emerytury, renty policyjnej jak również uprawnień do policyjnej renty rodzinnej po zmarłej Z. K. Organ na etapie postępowania sprawdzającego, pismem z dnia 5 czerwca 2008r. poinformował zainteresowaną, iż jest ona osobą nieuprawnioną do jakichkolwiek świadczeń resortowych. W ocenie organu odwoławczego, kwestia ta została więc wyczerpująco i jednoznacznie wyjaśniona. Strona miała prawo zapoznać się z aktami postępowania przed zakończeniem postępowania, z którego to prawa nie skorzystała. Zdaniem organu II instancji nieuzasadnione jest więc podnoszenie przez odwołującą się argumentów o nie wyjaśnieniu stanu faktycznego przez organ I instancji, skoro całość dokonanych ustaleń faktycznych znajduje się w aktach postępowania. Komendant Wojewódzki Policji podkreślił przy tym, że organ I instancji w sposób wystarczający ustalił brak uprawnień E. T. do świadczeń resortowych, co stanowi przesłankę faktyczną do wydania decyzji o opróżnieniu lokalu pozostającego w dyspozycji Policji.Odpowiadając z kolei na zarzut nie odniesienia się przez organ I instancji do pisma strony o przyznanie jej prawa do lokalu z dnia 21 maja 2008r. organ odwoławczy wskazał, iż jest on całkowicie nieuzasadniony, ponieważ organ I instancji udzielił zainteresowanej odpowiedzi pismem z dnia 5 czerwca 2008r.Zdaniem organu II instancji nieuzasadniony jest również zarzut o nie rozpoznaniu odwołania z dnia 27 sierpnia 2008r. E. T. oraz jej pełnomocnik zostali poinformowani pismem Zastępcy Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia 18 września 2008r., że na pismo Komendanta Miejskiego Policji z dnia 5 czerwca 2008r. odwołanie nie przysługiwało, gdyż nie stanowiło ono decyzji administracyjnej w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ II instancji stwierdził, że całkowicie błędne jest twierdzenie, iż wspomniane pismo jest decyzją administracyjną. Odmowa przydziału (przyznania prawa do lokalu mieszkalnego) nie jest załatwiana w formie decyzji administracyjnej. Zgodnie bowiem z art. 97 ust. 5 ustawy o Policji, przydział i opróżnianie mieszkań oraz załatwianie spraw, o których mowa w art. 91, 92, 94 i 95 ust. 2-4, następuje w formie decyzji administracyjnej. W ustawie o Policji nie istnieje jednak przepis nakazujący wydanie decyzji administracyjnej o odmowie przydziału lokalu mieszkalnego. Zdaniem organu II instancji wydanie rozstrzygnięcia w formie decyzji bez podstawy prawnej stanowiłoby kwalifikowaną wadę prawną, o której mowa w art. 156 § 1 pkt 2 Kodeksu postępowania administracyjnego i skutkowałoby koniecznością stwierdzenia nieważności takiej decyzji.Komendant Wojewódzki Policji dodał również, iż decyzję administracyjną o przydziale lokalu organ Policji, będący dysponentem lokalu, może wydać jedynie w stosunku do policjanta, emeryta lub rencisty policyjnego. Wynika to wprost z wykładni językowej art. 29 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz członków ich rodzin, który stanowi, iż: funkcjonariusze zwolnieni ze służby, uprawnieni do policyjnej emerytury lub renty, mają prawo do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji odpowiednio ministra właściwego do spraw wewnętrznych, Ministra Sprawiedliwości lub podległym im organów, (…) w rozmiarze przysługującym im w dniu zwolnienia ze służby. Do mieszkań tych stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące lokali mieszkalnych dla funkcjonariuszy. Z kolei zgodnie z § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 18 maja 2005r. w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróżniania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz przydziału i opróżniania tymczasowych kwater przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. nr 105, poz. 884 z późn. zm.), lokal mieszkalny, o którym mowa w art. 90 ustawy o Policji, przydziela się policjantowi w razie braku mieszkania albo zajmowania lokalu niezgodnego z przysługującymi policjantowi oraz członkom jego rodziny wymienionymi w art. 89 ustawy o Policji normami zaludnienia.Odpowiadając na zarzut naruszenia zasady pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa, określonej w art. 8 Kpa, organ II instancji stwierdził, że E. T. nie posiada uprawnień do zajmowanego lokalu mieszkalnego, co ustalono ponad wszelką wątpliwość. Dyspozycja lokalem mieszkalnym przez jednostkę Policji oznacza prawo organu do każdorazowego wskazywania jego najemcy. Poinformowanie zainteresowanej, iż zachowuje prawo do zajmowania lokalu mieszkalnego do czasu uzyskania innego lokalu lub domu, nie oznacza jednak, iż jest to uprawnienie przyznane na czas nieokreślony. Organ poinformował bowiem E. T., iż nie posiada uprawnień do zajmowanego lokalu. Zaświadczenie to zostało wydane w dniu 3 sierpnia 2001r., co oznacza, iż miała ona 7 lat na uzyskanie innego lokalu i dobrowolne opuszczenie mieszkania pozostającego w dyspozycji Policji. Organ I instancji powstrzymywał się przez ten okres z działaniami zmierzającymi do jego opróżnienia, jednak z uwagi na dalsze pozostawanie E. T. w przedmiotowym lokalu, w dniu 26 sierpnia 2008r. wszczął postępowanie o opróżnienie mieszkania.Na zakończenie Komendant Wojewódzki Policji dodał, że opróżnienie lokalu mieszkalnego zajmowanego przez osobę nieuprawnioną leży również w interesie społecznym. Zgodnie z art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego, w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Zdaniem organu odwoławczego, w interesie społecznym i słusznym interesie obywateli leży zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego na terenie Miasta. W tym celu niezbędne jest więc zapewnienie policjantom na terenie Miasta mieszkań służbowych, co zwiększy ich efektywność i gotowość do służby dla dobra obywateli. Komendant Wojewódzki Policji stwierdził więc, że decyzja organu I instancji miała na celu opróżnienie lokalu przeznaczonego dla policjantów, a zajmowanego przez osobę nieuprawnioną i przydzielenie go policjantowi. Wydanie zaskarżonej decyzji było więc w interesie społecznym polegającym na zapewnieniu bezpieczeństwa i porządku publicznego.Z powyższą decyzją nie zgodziła się E. T. i pismem z dnia 15 maja 2009r. wniosła na nią skargę domagając się uchylenia jej oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji. Zaskarżonej decyzji skarżąca zarzuciła naruszenie art. 95 ust. 3 pkt 3 w zw. z art. 89 pkt 2 w zw. z art. 90 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2002r. nr 7, poz. 58 z późn. zm.), poprzez błędne wskazanie tych przepisów jako podstawy prawnej rozstrzygnięcia, podczas gdy przepis art. 89 wskazanej ustawy nie ma zastosowania do ustalenia tytułu prawnego do lokalu w niniejszym stanie faktycznym, a ponadto poprzez wydanie zaskarżonej decyzji bez uprzedniego rozpatrzenia wniosku skarżącej z dnia 21 maja 2008r. o przyznanie jej prawa do przedmiotowego lokalu. Ponadto skarżąca zarzuciła organowi II instancji naruszenie art. 29 ust. 3 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. nr 8, poz. 67 z późn. zm.), poprzez wydanie zaskarżonej decyzji bez uprzedniego przydzielenia zastępczego lokalu mieszkalnego. Zdaniem skarżącej ocena prawna, czy osoba uprawnione jest do renty rodzinnej powinna być oparta na art. 29 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji w związku z art. 67 ust. 1 pkt. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Skarżąca stwierdziła, iż druga ze wskazanych ustaw reguluje krąg osób uprawnionych do renty po zmarłym funkcjonariuszu, a nie jak to błędnie wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji – ustawa o Policji. Przepis art. 89 ustawy o Policji dotyczy bowiem kręgu osób uprawnionych do przydziału lokalu mieszkalnego i nie znajduje zastosowania w niniejszym stanie faktycznym.Mając powyższe na uwadze skarżąca podniosła, iż zaskarżona decyzja oparta została na błędnej podstawie prawnej. Błędne przyjęcie podstawy prawnej miało wpływ na treść zaskarżonej decyzji, gdyż skierowało organ administracyjny na błędne tory ustaleń faktycznych. Na organie administracyjnym spoczywał ciężar zbadania (art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.) czy skarżąca w chwili śmierci Z. K. spełniała warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej. Natomiast organ administracyjny ustalił jedynie iż skarżąca ukończyła 25 rok życia i w chwili wydawania zaskarżonej decyzji nie figuruje w dokumentacji mieszkaniowej jako osoba uprawniona do świadczeń w resorcie spraw wewnętrznych. Jednak zdaniem skarżącej uprawnienie do renty policyjnej, nie jest równoznaczne z pobieraniem takiej renty. Skarżąca podniosła również, iż fakt, że nie można by uwzględnić jej w trakcie ubiegania się o przydział mieszkania, nie jest równoznaczny z utratą tytułu prawnego do zajmowania lokalu. Zaznaczyła także, iż organ administracyjny nie rozpoznał jej wniosku o przyznanie lokalu.Ponadto skarżąca wskazała, iż nawet gdyby przyjąć za zasadne wydanie decyzji o opróżnieniu zajmowanego przez nią lokalu, to decyzja taka winna być poprzedzona przydzieleniem zastępczego lokalu mieszkalnego. Zgodnie bowiem z treścią art. 29 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, (…) oraz ich rodzin, prawo do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych, przysługuje członkom rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej, oraz po zmarłych emerytach i rencistach, do czasu przydzielenia zastępczego lokalu mieszkalnego, nie krócej jednak niż na czas posiadania uprawnień do policyjnej renty rodzinnej. Pismem z dnia 3 sierpnia 2001r. Zastępca Komendanta Miejskiego Policji poinformował E. T. (wówczas K.) o uprawnieniu do zastępczego lokalu mieszkalnego. Skarżąca stwierdziła, iż w wyniku niezastosowania tej normy prawa materialnego, organ administracyjny nie orzekł o jej prawie do przydzielenia zastępczego lokalu mieszkalnego.W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej. Organ wyjaśnił, iż zgodnie z art. 29 ust. 1 i ust. 2 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. nr 8, poz. 67 z późn. zm.), do mieszkań funkcjonariuszy m.in. Policji stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące lokali mieszkalnych dla funkcjonariuszy. Zdaniem Komendanta Wojewódzkiego Policji nie ulega zatem wątpliwości, że w odniesieniu do lokali pozostających w dyspozycji Policji (takim jest lokal przy ul. A w K.) znajdują zastosowanie przepisy rozdziału 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2007r. nr 43, poz. 277 z późn. zm.), a więc także art. 89. Na podstawie tego przepisu za członka rodziny uwzględnianego przy przydziale lokalu mieszkalnego uważa się także dziecko przyjęte na wychowanie w ramach rodziny zastępczej nie dłużej jednak niż do czasu ukończenia przez nie 25 lat życia. Skarżąca ukończyła 25 lat w 1999r. Jak zostało ustalone w postępowaniu administracyjnym nie jest ona również uprawniona do policyjnej renty rodzinnej i tym samym nie spełnia warunku określonego w art. 29 ust. 2 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym. Z powyższych względów chybiony jest, zdaniem Komendanta Wojewódzkiego Policji, zarzut nie uwzględnienia przepisu art. 67 i następnych ustawy z dnia 17 grudnia 1998r o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. nr 162, poz. 1118 z późn. zm.). Ponadto organ wskazał, iż w myśl tych przepisów i tak nie przysługiwałoby skarżącej prawo do renty rodzinnej z uwagi na kryterium wieku (maksymalnie 25 lat), chyba że stałaby się całkowicie niezdolna do pracy oraz do samodzielnej egzystencji, ewentualnie – całkowicie niezdolna do pracy w wyniku zdarzenia przed ukończeniem maksymalnie 25 lat życia. Podkreślił również, że to nie organy Policji orzekają o istnieniu uprawnienia do policyjnej renty rodzinnej.Komendant Wojewódzki Policji podniósł również, że chybiony jest także zarzut naruszenia przepisu art. 29 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, który stanowi, że prawo do lokalu mieszkalnego osobie uprawnionej do policyjnej renty rodzinnej przysługuje do czasu przydzielenia lokalu zastępczego nie krócej jednak niż na czas posiadania uprawnień do policyjnej renty rodzinnej. E. T. nie jest bowiem uprawniona do policyjnej renty rodzinnej (nie była także uprawniona w 2001r w chwili śmierci Z. K.), zatem nie może korzystać z dobrodziejstwa tego przepisu. Co więcej E. T. nie była nawet uwzględniona jako uprawniona w decyzji o przydziale mieszkania Z. K. Ponadto przepisu art. 29 ust. 3 nie należy odczytywać w oderwaniu od ust. 2 tego przepisu. W jednym i drugim przypadku chodzi o osobę posiadającą uprawnienia do policyjnej renty rodzinnej i tylko takiej osobie na czas posiadania tych uprawnień przysługuje prawo do zajmowania lokalu pozostającego w dyspozycji Policji.Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył co następuje:Stosownie do treści art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sadów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sąd administracyjny kontroluje działalność administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Stosownie zaś do treści art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), sąd administracyjny dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji nie jest związany granicami skargi. Oznacza to, że jeżeli wydana w granicach sprawy, której dotyczy skarga decyzja administracyjna narusza prawo, podlega uchyleniu bez względu na to, czy skarga formułuje zarzuty o naruszeniu prawa.W ocenie Sądu wniesiona w niniejszej sprawie skarga jest bezzasadna i nie zasługuje na uwzględnienie.Stan faktyczny sprawy jest bezsporny. Wątpliwości stron budzi natomiast to, czy skarżąca posiada tytuł prawny do dalszego zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym nr […] przy ul. A w K.Regulacja prawna dotycząca problematyki mieszkań dla funkcjonariuszy Policji oraz emerytów policyjnych została uregulowana w rozdziale 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990r. o Policji (Dz. U. z 2007r. nr 43, poz. 277 z późn. zm.) oraz w art. 29 i art. 30 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U. z 2004r. nr 8, poz. 67 z późn. zm.). Zgodnie z treścią art. 29 ust. 1 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin, funkcjonariusze zwolnieni ze służby, uprawnieni do policyjnej emerytury lub renty, mają prawo do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji ministra właściwego do spraw wewnętrznych. Do mieszkań tych stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące lokali mieszkalnych dla funkcjonariuszy. Z kolei zgodnie z ust. 2 tego przepisu, prawo do lokalu mieszkalnego, określone w ust. 1, przysługuje również członkom rodzin uprawnionym do renty rodzinnej po funkcjonariuszach, którzy w chwili śmierci spełniali warunki wymagane do uzyskania emerytury lub renty policyjnej, oraz po zmarłych emerytach i rencistach.Powyższe przepisy w sposób szczególny uregulowały krąg osób, które są uprawnione do uzyskania tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego pozostającego w dyspozycji organów Policji. Na podstawie ustawy o Policji tytuł prawny do lokalu mieszkalnego może otrzymać tylko i wyłącznie funkcjonariusz Policji. Osoby wymienione w art. 89 ustawy o Policji, które uwzględnia się przy przydziale lokalu mieszkalnego policjantowi nie posiadają samodzielnego tytułu prawnego do lokalu, ich uprawnienie do zamieszkiwania w lokalu wywodzi się z tytułu prawnego jaki posiada policjant. Natomiast na podstawie art. 29 ustawy z dnia 18 lutego 1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…) oraz ich rodzin, tytuł prawny do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji organów Policji zachowują lub mogą taki tytuł uzyskać emeryci i renciści policyjni. W ust. 2 cyt. powyżej art. 29 ustawy ustawodawca zawarł możliwość uzyskania tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego przez członków rodziny, ale tylko i wyłącznie w takim przypadku, gdy byliby uprawnieni do renty rodzinnej po funkcjonariuszu, który w chwili śmierci spełniał warunki do uzyskania emerytury lub renty policyjnej, albo już był emerytem lub rencistą policyjnym. A zatem tytuł prawny do lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji organów Policji, po śmierci emeryta policyjnego może otrzymać tylko taki członek rodziny, który byłby uprawniony do renty rodzinnej po zmarłym. Nie ma przy tym prawnego znaczenia, czy zmarły emeryt policyjny otrzymał decyzję o przydziale lokalu mieszkalnego będąc już emerytem, czy też będąc jeszcze funkcjonariuszem. Nie ma również prawnego znaczenia fakt, że dany członek rodziny zamieszkiwał z emerytem policyjnym, jeżeli nie jest uprawniony do renty rodzinnej po zmarłym emerycie policyjnym nie może uzyskać tytułu prawnego do lokalu mieszkalnego.Krąg osób uprawnionych do renty rodzinnej został określony w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004r. nr 39, poz. 353 z późn. zm.). Są nimi: dzieci własne, dzieci drugiego małżonka oraz dzieci przysposobione; przyjęte na wychowanie i utrzymanie przed osiągnięciem pełnoletniości wnuki, rodzeństwo i inne dzieci, w tym również w ramach rodziny zastępczej; małżonek (wdowa i wdowiec); rodzice. Z kolei zgodnie z treścią art. 69 w zw. z art. 68 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przyjęte na wychowanie i utrzymanie wnuki mają prawo do renty rodzinnej do ukończenia 16 lat, a jeżeli się uczą to do ukończenia nauki w szkole, jeżeli przekroczyły 16 lat życia, nie dłużej jednak niż do osiągnięcia 25 lat życia, chyba że stały się całkowicie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolne do pracy – wówczas wiek nie ma znaczenia. Skarżąca była wychowywana w ramach rodziny zastępczej przez swoją babkę Z. K. – emerytowanego funkcjonariusza Policji, której przydzielono lokal służbowy przy ul. A w K. W dniu 1 lutego 2001r. Z. K. zmarła. Należy również zauważyć, że skarżąca ukończyła 25 lat w 1999r.W rozpoznawanej sprawie, jest zatem rzeczą bezsporną, że skarżąca nie jest funkcjonariuszem Policji, nie jest również osobą uprawnioną do renty rodzinnej po zmarłej babci Z. K. Tym samym skarżąca nie posiada tytułu prawnego do zajmowanego lokalu mieszkalnego, a nadto w świetle obowiązujących przepisów nie może takiego tytułu prawnego uzyskać, jest zatem osobą zajmującą lokal mieszkalny bez tytułu prawnego. Konsekwencją zajmowania lokalu mieszkalnego będącego w dyspozycji organów Policji przez osobę, która nie posiada tytułu prawnego do tego lokalu jest wydanie decyzji o opróżnieniu lokalu, a podstawa prawną takiej decyzji jest przepis art. 95 ust. 2 pkt 3 ustawy o Policji, zgodnie z którym decyzję o opróżnieniu lokalu mieszkalnego wydaje się także w przypadku zajmowania lokalu mieszkalnego, o którym mowa w art. 90 ust. 1 tej ustawy przez policjanta lub członków jego rodzinny albo inne osoby – bez tytułu prawnego.Niezasadny jest również zarzut naruszenia przez organ II instancji art. 29 ust. 3 ustawy o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji (…), który stanowi, że prawo do lokalu mieszkalnego, o którym mowa w ust. 1 art. 29 tej ustawy, przysługuje osobom wymienionym w ust. 2 cyt. przepisu, do czasu przydzielenia zastępczego lokalu mieszkalnego, nie krócej jednak niż na czas posiadania uprawnień do policyjnej renty rodzinnej. Z przepisu tego wyraźnie wynika, że zastępczy lokal mieszkalny przysługuje tylko tym członkom rodziny funkcjonariusza, którzy są uprawnieni do renty rodzinnej po nim albo po zmarłym emerycie lub renciście. Jak już wyżej Sąd wskazał, skarżąca nie jest osobą uprawnioną do renty rodzinnej po zmarłej babci Z. K., a zatem zastępczy lokal mieszkalny jej nie przysługiwał.Stąd też, zdaniem Sądu zaskarżona decyzja i utrzymana nią w mocy decyzja organu I instancji są zgodne z obowiązującym stanem prawnym.Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, działając na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji.