Sygnatura:
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne:
Podatek od towarów i usług
Skarżony organ:
Dyrektor Izby Skarbowej
Data:
2009-09-08
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Karol Pawlicki
Roman Wiatrowski /sprawozdawca/
Sylwia Zapalska /przewodniczący/
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Sylwia Zapalska Sędziowie Sędzia WSA Karol Pawlicki Sędzia WSA Roman Wiatrowski (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Kamila Kozłowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2009r. sprawy ze skargi H. S. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia […] nr […] w przedmiocie podatku od towarów i usług za czerwiec 2004r. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w P. na rzecz skarżącego H.S. kwotę […], tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; III. wstrzymuje wykonanie zaskarżonej decyzji do chwili uprawomocnienia się niniejszego wyroku. /-/ R.Wiatrowski /-/ S.Zapalska /-/ K.Pawlicki
Uzasadnienie: I S.A./Po 793/09
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia […] Naczelnik Urzędu Skargowego w P. określił H.S. prowadzącemu firmę F. nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym do zwrotu na rachunek bankowy za czerwiec 2004r. w kwocie […]zł.
W uzasadnieniu decyzji organu I instancji podniesiono, że w wyniku kontroli i postępowania podatkowego stwierdzono, że podatnik nie opodatkował i nie wykazał w deklaracji VAT – 7 za czerwiec 2004r. transakcji wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na wartość […] EUR dokonanej od kontrahenta z Włoch IT […] (faktura VAT nr […] z dnia 10.06.2004r. na wartość […] EUR oraz nota kredytowa nr […] z dnia 17.05.2005r. na wartość […] EUR). Transakcji nie wykazano również w informacji VAT-UE za II kwartał 2004r.
Organ I instancji wskazał, że w dniu 12.10.2005r. wystąpił za pośrednictwem Izby Skarbowej w P., do władz podatkowych Włoch z wnioskiem o udzielenie informacji odnośnie zadeklarowanej przez włoskiego kontrahenta: C.M. M. adres: Via[…] , […] B. VR, wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów. Z otrzymanej w dniu 06.02.2006r. odpowiedzi wynika, że przedmiotem wewnątrzwspólnotowej dostawy były meble. Do pisma załączono
m. in.:
1. fakturę VAT nr[…] z dnia 10.06.2004r. na wartość […] EUR (łącznie ze specyfikacją towarów) wystawioną dla: S.A.-H. ul.[…], […][…] […]PL[…],
2. fakturę korygującą nr […] z dnia 17.05.2005r. pomniejszającą wartość faktury nr […] z dnia 10.06.2004r. o […] EUR,
3. potwierdzenia zapłaty – wyciągi bankowe z dni: 08.03.2004r. (kwota przedpłaty […] EUR), 11.06.2004r. (kwota przedpłaty […] EUR) oraz 09.08.2004r. (zapłata końcowa […] EUR),
4. list przewozowy[…] , przewoźnik firma T.-Ż. M. Ż. NIP[…],
5. inne dokumenty związane z zamówieniem: fakturę proforma nr[…] z dnia 02.02.2004r., przy czym NIP podano z kodem NL, fax z dnia 02.02.2004r. od spółki z o. o. S. Ś. z danymi adresowymi nabywcy i numerem identyfikacji podatkowej H. S.:
"A. – H. S. […] […], […] ul. […] NIP: […]",
6. fax pisma z dnia 03.03.2004r. od A. i H. S. do firmy włoskiej podpisany z upoważnienia Pana H. S. przez Panią E. N., dotyczący zmiany zamówienia.
Pismem z dnia 10.11.2005r. A. i H. S. wyjaśnili, że dokonali zakupu
mebli do własnego mieszkania i zakup ten nie miał związku z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Organ I instancji wskazał, że H. S. jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT UE od dnia 01.05.2005r. Nadany H. S. NIP 7[…] poddany weryfikacji na stronie internetowej Komisji Europejskiej – po wpisaniu kodu kraju i NIP – otrzymuje potwierdzenie zidentyfikowania podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych. Podając zatem NIP z kodem PL podatnik wskazał dostawcy, że jest podatnikiem podatku VAT odpowiedzialnym za rozliczenie podatku VAT od przedmiotowego nabycia w swoim kraju. Upoważnił tym samym dostawcę do sklasyfikowania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
Mając powyższe na względzie organ I instancji uznał, że zakup mebli na podstawie faktury nr […] z dnia 10.06.2004r. od kontrahenta z Włoch stanowi u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 9 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.; dalej powoływana jako ustawa o VAT) i podlega opodatkowaniu w wysokości 22 %. Jednocześnie kwota podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów stanowi kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ustawy o VAT.
Natomiast przeznaczenie zakupionych mebli na cele prywatne należy potraktować jako przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, która to czynność podlega opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT.
W uzasadnieniu decyzji organ I instancji ustosunkował się również do wniesionych w dniu 30.04.2007r. w zastrzeżeniach do protokołu z kontroli podatkowej wniosków (ponowionych w dniu 01.08.2007r. podczas zapoznania się pełnomocnika z zebranym materiałem dowodowym):
a) o przesłuchanie w charakterze świadka przedstawiciela pośrednika w transakcji zakupu mebli – firmy S. Ś. na okoliczność ustalenia faktów związanych z posłużeniem się przez kontrahenta z Włoch błędnymi danymi nabywców na wystawionych fakturach,
b) o zwrócenie się do firmy z Włoch o udostępnienie ewentualnych oświadczeń nabywców upoważniających do rozpoznania tej transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów
– stwierdzając, że przyjęcie ich do realizacji nie miałoby wpływu na ustalenie nowych okoliczności w przedmiotowej sprawie.
W dniu […] pełnomocnik podatnika złożył odwołanie, w którym wniósł o uchylenie decyzji z dnia […] jako wydanej z rażącym naruszeniem:
1. proceduralnego prawa podatkowego, tj. przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. -Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. nr 8, poz. 60 z późn. zm.; dalej powoływana jako Ordynacja podatkowa):
1. art. 122 poprzez nieprzeprowadzenie przez organ I instancji niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy,
2. art. 180, art. 181, art. 187 oraz art. 210 § 1 pkt 6 w związku z art. 210 § 4, co ograniczyło podstawowe prawo procesowe Strony do rzetelnego oraz wyczerpującego przeprowadzenia postępowania dowodowego,
3. art. 120, art. 121, art. 124, art. 125, art. 188 oraz art. 197 poprzez nieuzasadnioną odmowę uwzględnienia wniosków dowodowych, zdaniem Strony mających decydujące znaczenie dla prawidłowego określenia zobowiązania podatkowego. Ponadto Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. nie wydał postanowień o odmowie przeprowadzenia dowodów, do czego był zobligowany przepisami Działu IV Rozdziału 14 Ordynacji podatkowej, pozbawiając przez to Stronę prawnych środków obrony.
2. materialnego prawa podatkowego tj. przepisów art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT poprzez nieprawidłowe zakwalifikowanie nabywających meble jako podatników podatku od towarów i usług, albowiem ani Pan H. S., ani A. S. nie dokonali nabycia mebli w ramach działalności gospodarczej, poza tym przepisy tego artykułu nie uznają za podatnika małżeństwa,
4. art. 9 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 4 poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów w przedmiotowej sprawie, bowiem w zaistniałym stanie faktycznym nie zostały spełnione warunki dla uznania transakcji za wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów,
– art. 7 ust. 2 pkt 1 poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, bowiem zakupione przez Państwa S. meble na potrzeby prywatne nigdy nie należały do firmy Podatnika, tj. Zakładu R.- P. F. HS.
W uzasadnieniu odwołania pełnomocnik zarzucił Naczelnikowi Urzędu Skarbowego w P., iż kierując wadliwie wypełniony formularz[…], w którym potwierdził nieprawdę, wprowadził włoskie organy administracji skarbowej w błąd, pozbawiając je możliwości pełnej i rzetelnej oceny obowiązków, jakie nakładały na włoski podmiot tamtejsze przepisy o podatku od wartości dodanej w zakresie obowiązku potraktowania tej konkretnej transakcji jako wysyłki z terytorium kraju z uwzględnieniem obowiązujących limitów. Ze wszystkich dokumentów przesłanych przez stronę włoską jednoznacznie wynika, że kupującymi był H. S. i Pani A.S. Ponadto, zarówno na fakturze proforma jak i na fakturze sprzedaży oraz dokumencie Competenza dodatkowo umieszczono bez wiedzy i woli nabywających nr NL[…], który nie jest numerem ani H.S. ani A. S. W przedmiotowej sprawie to sprzedawca włoski popełnił błąd, bowiem nie miał podstaw do zakwalifikowania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów przy użyciu numeru rejestracyjnego (błędnego zresztą) jednego podatnika, podczas gdy stroną umowy były dwie osoby fizyczne. Firma włoska przed uznaniem, że ma do czynienia z podatnikiem podatku od wartości dodanej zobowiązana była uzyskać potwierdzenie zidentyfikowania podmiotu na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych na terytorium państwa członkowskiego. Gdyby o nie w rzetelny sposób wystąpiła wpisując w wymagany formularz prawidłowe dane dotyczące kontrahenta jakim posłużyła się na fakturze, tj. A. – H. S., to z całą pewnością nie uzyskałaby takiego potwierdzenia. Ponadto pełnomocnik wskazał, że przy wydaniu zaskarżonej decyzji posłużono się pismem Izby Skarbowej w P. nr […]z dnia […] którego treść będąca odpowiedzią na pismo Izby Skarbowej w P. z dnia […], zdaniem pełnomocnika, jest próbą dokonania oceny prawnej w tej konkretnej sprawie. Według pełnomocnika, fakt ten budzi obawy co do zachowania zasady dwuinstancyjności postępowania podatkowego.
Pełnomocnik wniósł o rozstrzygnięcie odwołania w trybie art. 226 § 1 Ordynacji podatkowej. W przypadku nie uwzględnienia odwołania w całości pełnomocnik złożył wniosek o przeprowadzenie rozprawy oraz wniosek o przesłuchanie A. S., w trybie art. 199 Ordynacji podatkowej, na okoliczność wyjaśnienia przesłanek oraz celów podejmowanych przez nią oraz jej męża decyzji.
Decyzją z dnia […] Dyrektor Izby Skarbowej w P. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia […].
W uzasadnieniu decyzji wskazano, że Dyrektor Izby Skarbowej w P. postanowieniem z dnia […] odmówił przeprowadzenia rozprawy stwierdzając, że zaproponowane przez stronę okoliczności mające być przedmiotem rozprawy są wystarczająco potwierdzone innym dowodem. Natomiast postanowieniem z dnia […] Dyrektor Izby Skarbowej w P. odmówił przeprowadzenia dowodu ze złożonych przez pełnomocnika Strony wniosków o:
1. przesłuchanie A. S.,
2. przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków pracowników ZRP F. HS,
3. przesłuchanie H. S.,
4. zwrócenie się do firmy C. M.M. o udostępnienie ewentualnych oświadczeń nabywców upoważniających ją do rozpoznania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, wskazując, iż żądanie strony dotyczy przeprowadzenia dowodu, którego przedmiotem są okoliczności stwierdzone wystarczająco innym dowodem.
Organ odwoławczy uznał, że poza sporem pozostaje fakt, iż na otrzymanej od władz podatkowych Włoch fakturze VAT nr[…] z dnia 10.06.2004r. jako nabywca widnieje: S. A.-H. ul.[…], […], […] PL […], natomiast oryginał faktury będącej w posiadaniu Państwa S. różni się od kopii tym, że zamiast kodu państwa PL widnieje NL przy NIP […] (oznaczenie PL umieszczono przy danych adresowych). Z zebranego w sprawie materiału wynika, że zakupu mebli dokonano przez polskiego pośrednika – firmę S. Ś. sp. z o. o. z W. odpowiedzialnego za kontakty ze sprzedawcą. W celu ustalenia zakresu udzielonego przez nabywców upoważnienia do przeprowadzenia transakcji zakupu mebli na podstawie faktury nr […] z dnia 10.06.2004r., w tym do podania kontrahentowi z Włoch danych nabywcy i NIP H.S. poprzedzonego kodem PL dokonano przesłuchania w charakterze świadka H.S. – Wiceprezesa Zarządu Spółki z o. o. S. Ś. Podczas przesłuchania nie udało się jednoznacznie ustalić kto jest autorem pisemnej informacji, przesłanej faksem z firmy S. Ś. do Pani B. M. pracującej dla kontrahenta z Włoch, podającej dane nabywcy: A.-H. S. […] […],[…] ul. […] NIP […].
Sprzedawca włoski otrzymując numer identyfikacji podatkowej, będący jednocześnie ważnym i aktualnym numerem unijnym potraktował przedmiotową transakcję jako wewnątrzwspolnotową dostawę towarów i nie opodatkował jej w swoim kraju podatkiem od wartości dodanej. Natomiast podatnik podając NIP zidenyfikowany na potrzeby transakcji wewnątrzwspólnotowych wskazał dostawcy, że zakupu dokonuje w ramach wewnątrzwspolnotowego nabycia towarów i jest obowiązany do naliczenia podatku VAT od tego nabycia.
Dyrektor Izby Skarbowej w P. stwierdził, że w przypadku gdy nabywca otrzyma fakturę i uzna, że widnieją na niej nieprawidłowe dane to może wystąpić o ich skorygowanie. W toku prowadzonego postępowania ustalono, że podatnik nie skierował do firmy włoskiej żadnej korespondencji w tej sprawie. Również po otrzymaniu faktury korygującej nr […] z dnia 17.05.2005r. (do faktury VAT nr […] z dnia 10.06.2004r.), na której widnieją identyczne dane nabywcy i NIP jak na fakturze pierwotnej, nie wystąpiono o dokonanie stosownych korekt. Kontrahent włoski został utrzymany w przekonaniu, że przedmiotową transakcję należy potraktować jako wewnątrzwspolnotową dostawę towarów również dlatego, iż korespondencja dotycząca spornej transakcji pochodziła z firmy F. HS. Dowodem jest pismo z dnia 03.03.2004r. podpisane z upoważnienia Pana H. S. przez Panią E. N. – Dyrektora Finansowego ZRP F. HS (przesłane faksem z ZRP F. HS do firmy włoskiej), dotyczące zmiany zamówienia jak również fakt dokonania płatności za zakupione meble z gospodarczego rachunku bankowego ZRP F.HS.
Jednocześnie organ odwoławczy nie zakwestionował wyjaśnień podatnika, złożonych w piśmie z 10.11.2005r. oraz w zastrzeżeniach do protokołu z dnia 27 kwietnia 2007r., podtrzymanych w toku postępowania odwoławczego a dotyczących zakupu mebli przez A.i H. S. do własnego mieszkania. W sytuacji gdy osoba fizyczna, będąca podatnikiem VAT dokona zakupu na cele prywatne nie powinna przy takim nabyciu podawać swojego NIP. Jeżeli podatnik posłuży się jednak w takim przypadku numerem identyfikacyjnym VAT UE, wówczas powinien tę transakcję opodatkować jako wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Uwzględniając powyższe Dyrektor Izby Skarbowej w P. stwierdził, że zakup mebli udokumentowany fakturą VAT od kontrahenta z Włoch stanowi u podatnika wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów. Natomiast przeznaczenie zakupionych mebli na cele prywatne zdaniem organu odwoławczego stanowi przekazanie towarów na cele osobiste podatnika, które podlega opodatkowaniu na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 w/cyt. ustawy. Tym samym organ odwoławczy uznał, że zawarte w odwołaniu zarzuty naruszenia art. 15 ust 1 i 2, art. 9 ust. 1 i 2 oraz art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, są bezpodstawne.
Organ odwoławczy odniósł się również do zarzutu, że przy wydaniu decyzji Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. posłużył się pismem Izby Skarbowej w P. nr […] z dnia 25.04.2006r., będącym odpowiedzią na pismo Izby Skarbowej w P. z dnia 30.03.2006r., co zdaniem pełnomocnika, budzi obawy co do zachowania zasady dwuinstancyjności postępowania podatkowego. Dyrektor Izby Skarbowej w P. wyjaśnił, że zgodnie z § 1 ust. 4 załącznika nr 5 zarządzenia nr 13 Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2006r. w sprawie organizacji urzędów i izb skarbowych oraz nadania im statutów (Dz. Urz. MF z dnia 30 czerwca 2006r. z późn. zm.) komórki organizacyjne izb skarbowych sprawują merytoryczny nadzór nad działalnością podległych urzędów skarbowych w zakresie swojej właściwości oraz uczestniczą w kontrolach kompleksowych. Pismo Izby Skarbowej w P. Wydział Podatków Pośrednich nr […] z dnia […] będące odpowiedzią na pismo Izby Skarbowej w P. Samodzielny Referat Współpracy Międzynarodowej nr […] z dnia […] dotyczy interpretacji art. 9 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy o podatku od towarów i usług. Pismo to skierowane zostało do Ośrodków Zamiejscowych oraz Urzędów Skarbowych woj. wielkopolskiego w ramach merytorycznego nadzoru. Treść pisma nie jest więc, jak sugeruje pełnomocnik, próbą dokonania oceny prawnej w sprawie zakupu mebli przez Pana H. S. od kontrahenta z Włoch. Zastosowanie wytycznych izby skarbowej, będącej organem i wyższego stopnia w stosunku do urzędu skarbowego zgodnie z art. 5 ust. 8 ustawy z dnia 21 czerwca 1996r. o urzędach i izbach skarbowych (tj. z 2004r. Dz. U. nr 121, poz. 1267 z późn. zm.), nie stanowi naruszenia zasady dwuinstancyjności, wyrażonej w art. 127 Ordynacji podatkowej.
Na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia […] strona zastępowana przez pełnomocnika wniosła skargę.
W skardze strona wniosła o uchylenie decyzji obu instancji i zarzuciła organom podatkowym naruszenie:
1. art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o VAT poprzez nieprawidłowe zakwalifikowanie nabywających przedmiotowe meble jako podatników podatku od towarów i usług, albowiem ani H. S., ani A. S. nie dokonali nabycia mebli w ramach działalności gospodarczej, poza tym przepisy tego artykułu nie uznają za podatnika małżeństwa,
2. art. 9 ust. 1 i 2 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów w przedmiotowej sprawie, bowiem w zaistniałym stanie faktycznym H. i A. S. nigdy nie byli podatnikami podatku od towarów i usług od czynności nabycia mebli na cele prywatne,
3. art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT poprzez niewłaściwe ich zastosowanie, bowiem zakupione przez H.i A. S. meble na potrzeby prywatne nigdy nie należały do firmy Podatnika, tj. Zakładu R. – P. F. HS,
4. przepisów art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej przez wydanie decyzji określającej H.S. zobowiązanie podatkowe, w sytuacji gdy nie zaistniały ku temu, przesłanki,
-art. 122 oraz art. 123 Ordynacji podatkowej poprzez nieprzeprowadzenie przez
organ I instancji niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu
faktycznego oraz załatwienia sprawy,
5. art. 180, art. 181, art. 187, art. 190, art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej w związku z art. 210 § 4, co ograniczyło podstawowe prawo procesowe strony do rzetelnego oraz wyczerpującego przeprowadzenia postępowania dowodowego,
6. art. 121 oraz art. 124 Ordynacji podatkowej poprzez niejasne i nielogiczne wyjaśnienie zasadności przesłanek, którymi organ kierował się przy załatwieniu sprawy,
7. art. 200a Ordynacji podatkowej przez nieuzasadnioną odmowę przeprowadzenia wnioskowanej rozprawy podatkowej,
8. przepisów art. 4 Europejskiego Kodeksu Dobrej Praktyki Administracyjnej przyjętego przez Parlament Europejski dnia 6 września 2001 r. poprzez działanie organu podatkowego wbrew przepisom prawa proceduralnego,
9. przepisów art. 2, 7, 8 i 32 oraz art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nałożenie ciężaru podatkowego decyzją administracyjną poza obowiązkiem ustawowym.
Pełnomocnik wniósł również o uchylenie w całości postanowień Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia […] nr […] oraz nr […]
W uzasadnieniu skargi podniesiono, że włoski kontrahent wystawił w dniu 10.06.2004r. Riferimento documento[…] , z którego wyraźnie wynika, że faktura VAT nr […] z dnia 10.06.2004r. dotyczy holenderskiego podatnika. Świadczy o tym podany symbol kraju NL OLANDA (HOLANDIA). Natomiast na fakturze korygującej nr […] z dnia 17.05.2005r. włoski podmiot w sposób nieuprawniony (nie upoważniony przez nabywców, ani osoby działające w ich imieniu) wskazał jako numer nabywcy VAT UE-PL[…], tj. krajowy numer identyfikacji podatkowej Pana H.S. Zdaniem pełnomocnika powyższe fakty jednoznacznie wskazują, iż to strona włoska nie dochowała staranności w określeniu swojego kontrahenta oraz swoich powinności podatkowych z tytułu podatku od wartości dodanej. Pełnomocnik zarzucił Dyrektorowi Izby Skarbowej w P., iż forsując absurdalną tezę, iż prywatny zakup mebli poczyniony na indywidualne zamówienie przez A. i H. S. ma związek z działalnością gospodarczą H.S., przytacza argumenty, z którymi nie sposób się zgodzić:
10. pismo z dnia 03.03.2004r. skierowane do strony włoskiej w sprawie potwierdzenia zamównienia wraz z jego modyfikacją autorstwa Państwa H.i A. S. wysłane zostało przez Panią E. N. działającą z jednorazowego upoważnienia Pana H. S. , a nie jak bezpodstawnie założono w decyzji działającą w imieniu ZRP F. HS,
11. odnośnie umowy rachunku bankowego, to bez względu na jego nazwę zawarł ją H. S. jako osoba fizyczna prowadząca jednoosobową działalność gospodarczą. Jest to jego indywidualne konto bankowe, do którego ma nieograniczony dostęp, może je zasilać w dowolny sposób i za jego pośrednictwem dokonywać płatności związanych jak i nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
Strona skarżąca zarzuciła organowi podatkowemu, iż kierując wadliwie wypełniony formularz SCAC2004, w którym potwierdził nieprawdę, wprowadził włoskie organy administracji skarbowej w błąd, pozbawiając je możliwości pełnej i rzetelnej oceny obowiązków, jakie nakładały na włoski podmiot tamtejsze przepisy o podatku od wartości dodanej w zakresie obowiązku potraktowania tej konkretnej transakcji jako wysyłki z terytorium kraju z uwzględnieniem obowiązujących limitów. Działanie takie jest niezgodne z podstawowymi zasadami demokratycznego państwa zawartymi w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Strona skarżąca wywodziła, że dowodem w przedmiotowej sprawie nie może być kartka papieru z wypisanymi danymi do faktury A.i H. S. Organ podatkowy nie ustalił osoby odpowiedzialnej za podanie danych do spornej faktury, nie rozważył kwestii zbadania za pomocą analizy grafologicznej charakterów pisma osób pracujących w firmie "S. Ś." Sp. z o. o., osób pracujących w podmiocie posługującym się numerem faksu[…]oraz B. M., do której powyższy faks był prawdopodobnie – zdaniem pełnomocnika – kierowany. Pełnomocnik stwierdził, że organ podatkowy II instancji nie mógł dokonać prawidłowej oceny na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona czy też nie, ponieważ nie dochowano wymaganej staranności i rzetelności w celu zgromadzenia materiału dowodowego. Zaskarżona decyzja wydana została wyłącznie na podstawie domniemań i domysłów, przy jednoczesnej odmowie przeprowadzenia wnioskowanych przez stronę dowodów. Strona skarżąca zarzuciła decyzjom obu instancji, iż wydane zostały z rażącym naruszeniem przepisów art. 210 § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej – z uwagi na brak uzasadnienia faktycznego i prawnego. W ocenie strony skarżącej organ odwoławczy złamał zasadę wyrażoną w art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej, tym samym godząc w cały porządek prawny (pełnomocnik podał przykłady orzecznictwa sądów administracyjnych). Dodatkowo wskazano, iż z pisma Izby Skarbowej w P. z dnia 25.04.2006r., będącego odpowiedzią na zapytanie Izby Skarbowej w P. z dnia 30.03.2006r., łatwo wywieść, że jest ono próbą dokonania oceny prawnej w tej konkretnej sprawie, co budzi obawy co do zachowania zasady dwuinstancyjności postępowania podatkowego.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w P. potrzymał stanowisko i argumenty zawarte w zaskarżonej decyzji.
Ponadto organ odwoławczy podniósł, że w przypadku gdy nabywca otrzyma fakturę i uzna, że widnieją na niej nieprawidłowe dane, które mogą wpłynąć na kwalifikację danej czynności, to powinien wystąpić o ich skorygowanie – jednak podatnik tego nie uczynił. Ponadto organ odwoławczy zauważa, że na fakturze VAT nr […] z dnia 10.06.2004r. jak i na fakturze korygującej nr […] z dnia 17.05.2005r., również na Riferimento documento […] przy danych adresowych widnieje oznaczenie kraju nabywcy PL.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.
Sądy administracyjne dokonują kontroli legalności działań administracji publicznej zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30.08.2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.; dalej p.p.s.a.) poprzez orzekanie w sprawach skarg na akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.
Na podstawie art.134 p.p.s.a. w postępowaniu sądowo – administracyjnym obowiązuje zasada oficjalności. Zgodnie z jej treścią sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Zobowiązany jest natomiast do wzięcia z urzędu pod uwagę wszelkich naruszeń prawa, w tym także tych nie podnoszonych w skardze, które to związane są z materią zaskarżonych decyzji. Granice rozpoznania skargi przez Sąd są z jednej strony wyznaczone przez kryterium legalności działań organów podatkowych w zaskarżonej sprawie, a z drugiej przez zakaz pogarszania sytuacji prawnej skarżącego ( zakaz reformationis in peius ).
Z art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wynika, że, aby wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny, konieczne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia przepisów prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo też do naruszenia przepisów prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania albo stwierdzenia nieważności decyzji.
Biorąc powyższe kryteria pod uwagę Sąd rozpoznając niniejszą sprawę dopatrzył się naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów o postępowaniu w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, skutkujących taką wadliwością zaskarżonej decyzji, która wymagała jej wyeliminowania z obrotu prawnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a.
W rozpatrywanej sprawie przedmiotem sporu pozostaje to, czy podatnik powinien opodatkować i wykazać w deklaracji VAT – 7 za czerwiec 2004r. transakcję wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów na wartość […] EUR dokonanej od kontrahenta z Włoch IT[…] (faktura VAT nr […] z dnia 10.06.2004r. na wartość […] EUR oraz nota kredytowa nr […] z dnia 17.05.2005r. na wartość – […] EUR).
Art. 9 ust.1 ustawy o VAT stanowi, że przez wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o VAT, rozumie się nabycie prawa do rozporządzania jak właściciel towarami, które w wyniku dokonanej dostawy są wysyłane lub transportowane na terytorium państwa członkowskiego inne niż terytorium państwa członkowskiego rozpoczęcia wysyłki lub transportu przez dokonującego dostawy, nabywcę towarów lub na ich rzecz.
Art. 9 ust. 2 o VAT ( w brzmieniu przed 1 grudnia 2008r.) stanowił, że przepis ust. 1 stosuje się pod warunkiem, że:
1) nabywcą towarów jest:
a) podatnik, o którym mowa w art. 15, lub podatnik podatku od wartości dodanej, a nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika,
b) osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa w lit. a
– z zastrzeżeniem art. 10;
2) dokonujący dostawy towarów jest podatnikiem, o którym mowa w pkt 1 lit. a
Zgodnie natomiast z art. 15 ust.1 ustawy o VAT podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Z powyższych przepisów wynika, że wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów – w świetle ustawy o VAT – generalnie ma miejsce pod warunkiem, że:
1) dostawcą towarów jest podatnik podatku od towarów i usług prowadzący działalność gospodarczą lub podatnik podatku od wartości dodanej;
1) nabywcą towarów jest:
1. podatnik, czy to podatku od towarów i usług prowadzący działalność gospodarczą (art. 15), czy też podatku od wartości dodanej – u którego nabywane towary mają służyć działalności gospodarczej podatnika,
2. osoba prawna niebędąca podatnikiem, o którym mowa powyżej, spełniająca określone w art. 10 warunki.
Przepisy ustawy VAT nakazują podatnikom, którzy mają zamiar wykonywać czynności wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, dokonanie rejestracji jako "podatnicy VAT UE"( art. 97 ust.1 ustawy o VAT). Rejestracja dokonywana jest przez organ podatkowy po złożeniu przez podatnika (osobę prawną niebędącą podatnikiem) powiadomienia urzędu skarbowego o zamiarze dokonywania czynności wewnątrzwspólnotowych. Po dokonaniu rejestracji podatnik otrzymuje numer identyfikujący go w transakcjach wewnątrzwspólnotowych, na który składa się jego dotychczasowy NIP poprzedzony dwuliterowym przedrostkiem z kodem kraju (w przypadku podatników z Polski jest to przedrostek "PL"art. 97 ust. 9 i 10 ustawy o VAT ).
Chociaż podatnicy mają obowiązek rejestracji wewnątrzwspólnotowej, to nie jest to warunek powstania u nich transakcji wewnątrzwspólnotowej. Powstanie u podatnika nabycia wewnątrzwspólnotowego jest uzależnione od treści dokonanej przez niego czynności oraz od jego statusu jako podatnika (prowadzącego działalność gospodarczą). Rejestracja nie jest natomiast warunkiem wystąpienia u tego podmiotu nabycia wewnątrzwspólnotowego.
Zatem w rozpatrywanej sprawie organy podatkowe dla uznania przedmiotowej czynności za wewnątrzwspólntowe nabycie zobowiązane były wywieść, że towar został nabyty przez podatnika podatku VAT oraz że nabywane towary mają służyć czynnościom wykonywanym przez niego jako podatnika.
W ocenie sądu organy podatkowe nie wywiodły ani jednej ani drugiej przesłanki kwalifikującej dokonanej transakcji, jako nabycia wewnątrzwspólnotowego.
Nie pozostaje w sprawie kwestią sporną, że H. S. nie opodatkował i nie wykazał w deklaracji VAT – 7 za czerwiec 2004r. transakcji nabycia towarów na wartość […] EUR dokonanej od kontrahenta z Włoch IT[…] (faktura VAT nr […] z dnia 10.06.2004r. na wartość […] EUR oraz nota kredytowa nr […] z dnia 17.05.2005r. na wartość – […] EUR). Transakcji nie wykazano również w informacji VAT-UE za II kwartał 2004r.
Faktura VAT z dnia 10 czerwca 2004r., przedłożona przez podatników, wskazywała numer nabywcy VAT UE -NL[…] . Dodatkowo włoski kontrahent wystawił w dniu 10 czerwca 2004r. Riferimento documento […] w którym wskazał Kraj NL.
W dniu 17 maja 2005r. włoski kontrahent wystawił fakturę korygującą nr[…] , w której jako adresatów wskazał A. i H.S. na kwotę […]Euro, w której wskazał jako numer nabywcy VAT UE -PL[…].
Z zaskarżonej decyzji wynika, że swoje przekonanie, że przedmiotowe faktury stanowią podstawę do uznania, że w sprawie doszło do nabycia wewnątrzwspólnotowego, organ podatkowy oparł na twierdzeniu, że podatnik utrzymywał swego włoskiego kontrahenta w przekonaniu, że przedmiotową transakcję powinien traktować jako wewnątrzwspólnotową dostawę. Organ podatkowy wskazał, bowiem że w przypadku gdy nabywca otrzyma fakturę i uzna, że widnieją na niej nieprawidłowe dane to może wystąpić o ich skorygowanie.
Ponadto w ocenie organu podatkowego kontrahent włoski został utrzymany w przekonaniu, że przedmiotową transakcję należy potraktować jako wewnątrzwspolnotową dostawę towarów również dlatego, iż korespondencja dotycząca spornej transakcji pochodziła z firmy F. HS. Dowodem jest pismo z dnia 03.03.2004r. podpisane z upoważnienia H. S. przez E. N.-Dyrektora Finansowego ZRP F. HS (przesłane faksem z ZRP F.HS do firmy włoskiej), dotyczące zmiany zamówienia jak również fakt dokonania płatności za zakupione meble z gospodarczego rachunku bankowego ZRP F. HS.
W ocenie Sądu wskazane przez organ okoliczności nie mogły stanowić podstawy do uznania, że dokonano nabycia wewnątrzwspólnotowego.
Nie może być w sprawie sporne, że znajdujący się na spornych fakturach numer VAT UE nie został nadany dla A. i H. S., ale dla H. S. prowadzącego działalność gospodarczą poprzez Zakład R.-P. ul. […].
Nie pozostaje w sprawie również kwestią sporną, że podatnik nie skierował do firmy włoskiej żadnej korespondencji w sprawie korekty. Również po otrzymaniu faktury korygującej nr […] z dnia 17.05.2005r. (do faktury VAT nr […] z dnia 10.06.2004r.), na której widnieją identyczne dane nabywcy i NIP jak na fakturze pierwotnej, nie wystąpiono o dokonanie stosownych korekt.
Ta okoliczność nie stanowi natomiast samodzielnej podstawy do uznania, że w tym przypadku podatnikiem jest ten podmiot, którego numer identyfikacji został zawarty w fakturze VAT. Jak wyżej wskazano posłużenie się numerem VAT- UE nie kwalifikuje dokonania transakcji jako nabycia wewnątrzwspólnotowego, jeżeli nie ma ona takiego charakteru, zwłaszcza w sytuacji, kiedy nie jest on zbieżny z podatnikiem dla którego został on nadany. Natomiast prawidłowa identyfikacja podatnika posiadającego numer identyfikacji VAT UE obciążała dostawcę wewnątrzwspólnotowego, który wystawiał fakturę.
Nie można również uznać, jak to utrzymuje organ podatkowy, że kontrahent włoski został utrzymany w przekonaniu, że przedmiotową transakcję należy potraktować jako wewnątrzwspolnotową dostawę towarów również dlatego, iż korespondencja dotycząca spornej transakcji pochodziła z firmy F. HS. W ocenie organu podatkowego dowodem jest pismo z dnia 03.03.2004r. podpisane z upoważnienia H. S. przez E. N.- Dyrektora Finansowego ZRP F. HS (przesłane faksem z ZRP F.HS do firmy włoskiej), dotyczące zmiany zamówienia jak również fakt dokonania płatności za zakupione meble z gospodarczego rachunku bankowego ZRP F.HS.
W ocenie sądu nie można uznać, że sam fakt zlecenia zmiany zamówienia pracownikowi firmy F. i wysłanie faksu z tej firmy o zmianie zamówienia oraz dokonanie płatności gospodarczego z konta firmowego F. stanowi o utrzymaniu firmy włoskiej w przekonaniu, że przedmiotową fakturę należy traktować jako wewnątrzwspólnotowe nabycie.
Fax o zmianie zamówienia na który powołuje się organ podatkowy również w główce jako nadawców wskazuje A. i H. S. Okoliczność, że podpisała go E.N.-pełnomocnik H.S. w żaden sposób nie przesądza, że było to zmówienie związane z działalnością gospodarczą. Natomiast nie może się ostać stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę, że znaczenie miała okoliczność, iż fax został wysłany z firmy F. Miejsce z którego fax został wysłany nie identyfikuje, bowiem w żaden sposób jego nadawców.
Ponadto w rozpatrywanej sprawie należy zwrócić uwagę jeszcze na jedną bardzo istotną kwestię, której w żaden sposób nie zweryfikowały organy podatkowe. Nie pozostaje kwestią sporną, że na otrzymanej od władz podatkowych Włoch fakturze VAT nr […] z dnia 10.06.2004r. jako nabywca widnieje: S.A.-H. ul. […][…][…],[…]PL[…], natomiast oryginał faktury będącej w posiadaniu Państwa S. różni się od kopii tym, że zamiast kodu państwa PL widnieje NL przy NIP […] (oznaczenie PL umieszczono przy danych adresowych).
Już w tym miejscu zauważyć należy, że zachodzi różnica pomiędzy fakturą przedłożoną przez H. i A. S., a fakturą nadesłaną przez włoskie władze podatkowe. Różnica w kodzie państw w żaden sposób nie została wyjaśniona przez organy podatkowe. Różnica ta wywołuje poważne wątpliwości, co do autentyczności dowodów w postaci faktur, które zebrały organy podatkowe i w konsekwencji co do rzeczywistych intencji podmiotu, który wystawiał sporne faktury. Ustalenie, że faktury przedstawione przez H. i A. S. są autentyczne, a podmiotu włoskiego nie, będzie przemawiało raczej za uznaniem, że włoski wystawca faktur nie zachował należytej staranności.
Przede wszystkim jednak podkreślić należy, że wszystkie posiadane przez organy faktury jako adresata wskazują A. i H. S. Wskazany natomiast na fakturach numer identyfikacji podatkowej nie odpowiada natomiast A. i H., ale jest to numer H.S.
W tym kontekście wątpliwości budzi w jaki sposób władze włoskie potwierdziły zgodność dokumentu SCAC (karty 75-77), gdzie w szczególności w części A) formularza SCAC2004 poproszono władze włoskie o potwierdzenie:
1. danych identyfikacyjnych podmiotu polskiego:
1. numeru identyfikacji podatkowej PL […] (A1)
2. nazwy: H. S. (A2)
3. Zakład R. – P. "F. HS"
4. adresu: […][…], […], ul. […](A4).
Nie wyjaśniono bowiem co pozwoliło zidentyfikować władzą włoskim jako nabywcę H. S. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Zakład R.- P.."F. HS", skoro faktury zostały wystawione na A.i H. S.
W takiej sytuacji bez znaczenia pozostaje ustalenie, że dokonania płatności za zakupione meble nastąpiło z gospodarczego rachunku bankowego ZRP F. HS. Zresztą w odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej zgodził się z wywodami podatnika, że podatnik swoje indywidualne konto bankowe może zasilać w dowolny sposób i za jego pośrednictwem dokonywać płatności związanych jak i nie związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą.
O nabyciu spornych mebli przez H. S. działającego w charakterze podatnika podatku VAT nie przesądza również znajdujący się w aktach sprawy fax (k. 38 akt administracyjnych), który mógłby sugerować, że numer NIP H.S. został wysłany przez osobę działającą z upoważnienia spółki S. Ś. sp. z o.o. Nie pozostaje w sprawie kwestią sporną, że zakupu mebli dokonano przez polskiego pośrednika -firmę "S. Ś." sp. z o. o. z W., odpowiedzialnego za kontakty ze sprzedawcą. W celu ustalenia zakresu udzielonego przez nabywców upoważnienia do przeprowadzenia transakcji zakupu mebli na podstawie faktury nr […] z dnia 10.06.2004r. w tym do podania kontrahentowi z Włoch danych nabywcy i NIP H. S. poprzedzonego kodem PL, dokonano przesłuchania w charakterze świadka H. S. – Wiceprezesa Zarządu Spółki z o. o. "S.Ś" (protokół z przesłuchania w dniu 29.05.2008r. świadka – karty 248-253 akt sprawy). Przesłuchanie to nie pozwoliło jednak ustalić kto jest autorem pisemnej informacji, przesłanej faksem z firmy "S. Ś." do B. M. pracującej dla kontrahenta z Włoch, podającej dane nabywcy: A.-H.S. […] , […] ul. […] NIP […].
Ponadto wbrew twierdzeniu organu podatkowego nie bez znaczenia jest również to, że faks z danymi nabywcy (karta 38 akt sprawy) został wysłany przed wejściem w życie ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) tj. w dniu 31 stycznia 2004r. Nie można bowiem wywodzić, że jego wysłanie miało zidentyfikować stronę kupującą jako nabywcę wewnątrzwsplnotowego. W okresie, kiedy faks został nadany H. S. nie mógł bowiem posiadać jeszcze statusu podatnika VAT UE.
W rozpatrywanej sprawie nie przesądzono również, że nabycia przedmiotowych mebli doszło w celu wykorzystania ich w działalności gospodarczej.
W rozpatrywanej sprawie postanowieniem z dnia […] Dyrektor Izby Skarbowej w P. odmówił przeprowadzenia dowodu ze złożonych przez pełnomocnika Strony wniosków o:
1. przesłuchanie A. S.,
2. przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków pracowników ZRP F.HS,
3. przesłuchanie H. S.,
4. zwrócenie się do firmy C. M.M. o udostępnienie ewentualnych oświadczeń nabywców upoważniających ją do rozpoznania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
wskazując, iż żądanie strony dotyczy przeprowadzenia dowodu, którego przedmiotem są okoliczności stwierdzone wystarczająco innym dowodem. Dyrektor Izby Skarbowej w P. wskazał, iż kwestia ustalenia zamierzeń i decyzji podjętych przez A. i H. S. w związku z zakupem mebli na indywidualne zlecenie została wyjaśniona w piśmie Państwa S. z dnia 10.11.2005r., złożonym w Urzędzie Skarbowym w P. w dniu 14.11.2005r. Stanowisko w tej sprawie podtrzymał pełnomocnik w toku postępowania odwoławczego. Organ odwoławczy nie dostrzegł potrzeby przeprowadzenie dowodu z przesłuchania w charakterze świadków pracowników ZRP F. HS odpowiedzialnych za rozliczenia finansowe firmy, gdyż przebieg dokumentowania i rejestrowania transakcji zakupu mebli od kontrahenta z Włoch w księgowości ZRP F. HS oraz kwestia płatności z tytułu spornego zakupu zostały wyjaśnione przez pełnomocnika w piśmie z dnia 21.07.2008r. L.dz.[…] Odnosząc się natomiast do wniosku o zwrócenie się do firmy C. M. M. o udostępnienie ewentualnych oświadczeń nabywców upoważniających ją do rozpoznania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów, Dyrektor Izby Skarbowej w P. stwierdził, że przedmiotem dowodu są okoliczności niemające znaczenia dla sprawy, gdyż przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. nr 54, poz. 535 z późn. zm.) nie przewidują składania oświadczeń przez nabywców upoważniających sprzedawcę do rozpoznania transakcji jako wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów.
W piśmie z dnia 10.11.2005r. A. i H. S. wyjaśnili, że dokonali zakupu mebli do własnego mieszkania oraz że zakup mebli nie ma żadnego związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Takie stanowisko zostało również potwierdzone w odwołaniu. Skoro organ podatkowy przyjął, że kwestia ustalenia zamiaru stron została wyjaśniona w przedmiotowym piśmie to w świetle ww. wykładni art. 9 ust.2 ustawy o VAT to powinien uznać, że w rozpatrywanej nie doszło do nabycia wewnątrzwspólnotowego, ponieważ nabycie spornych mebli nastąpiło na cel prywatny A. i H. S.
Brak związku z prowadzoną działalnością gospodarczą potwierdza również to, że faktury związane z przedmiotową transakcją nie zostały zarejestrowane ani w rejestrach VAT, ani w ewidencji środków trwałych, ani w kosztach F. HS, które to okoliczności mogłyby pomóc zakwalifikować przedmiotową transakcję do nabycia wewnątrzwspólnotowego.
Powyższe wskazuje, że zebrany materiał dowodowy nie jest pełny, a ocena zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego dokonana została z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów, co stanowi naruszenie przepisów art. 122, art. 187§ 1, art. 188 Ordynacji podatkowej. Na podstawie art. 122 Ordynacji podatkowej w toku postępowania organy podatkowe podejmują wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Organy podatkowe, kierując się zasadą dochodzenia do prawdy materialnej, mają w toku postępowania obowiązek podejmować wszelkie niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy. Nieprawidłowe czy niepełne ustalenie stanu faktycznego stanowi wadę decyzji uzasadniającą jej uchylenie. Podstawowym narzędziem realizacji zasady prawdy obiektywnej jest postępowanie dowodowe, w ramach którego, zgodnie z art. 187§1 Ordynacji podatkowej organ podatkowy jest obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Natomiast art. 188 Ordynacji podatkowej wskazuje, że żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu są okoliczności mające znaczenie dla sprawy, chyba że okoliczności te stwierdzone są wystarczająco innym dowodem.
Sąd nie widział natomiast podstaw do uchylania wskazanego przez stronę skarżącą postanowienia o odmowie przeprowadzenia wnioskowanych dowodów, ponieważ uchylenie decyzji zaskarżonej decyzji może skutkować tym, że organ podatkowy będzie mógł zmienić to postanowienie na podstawie art. 187§2 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem organ podatkowy może w każdym stadium postępowania zmienić, uzupełnić lub uchylić swoje postanowienie dotyczące przeprowadzenia dowodu.
Ponadto w rozpatrywanej sprawie organ podatkowy naruszył art. 9 ust.2 pkt1 lit. a ustawy o VAT uznając, że przesłanką wystarczającą dla uznania, że doszło do nabycia wewnątrzwspólnotowego była okoliczność, że A. i H. S. nie wystąpili do kontrahenta o skorygowanie faktury, na której widniał numer VAT UE nadany H.S. Przedwcześnie uznając natomiast, że w przedmiotowej sprawie doszło do nabycia towarów przez podatnika VAT, które miały służyć prowadzonej działalności gospodarczej, a następnie zostały przekazane na cele prywatne organ podatkowy naruszył art. 7 ust.2 pkt.1 ustawy o VAT.
Zatem rozpoznając ponownie odwołanie organ podatkowy powinien przeanalizować, czy zebrany w sprawie materiał dowodowy nie wyklucza nabycia wewnątrzwspólnotowego przez H. S. W przypadku, gdyby doszedł do przekonania, że nie pozwala on jednoznacznie wyjaśnić tej kwestii powinien przeprowadzić postępowanie mające na celu wyjaśnienie w pierwszej kolejności, czy nabycie przedmiotowych mebli nastąpiło przez H. S. działającego w charakterze podatnika VAT, a następnie czy nabywane towary miały służyć czynnością wykonywanym przez niego jako podatnika.
Zatem pierwszej kolejności organ podatkowy w celu wykazania, że przedmiotowej sprawie H. S. dokonał nabycia przedmiotowych mebli jako podatnik VAT, powinien rozważyć wystąpienie za pośrednictwem władz włoskich do podmiotu włoskiego o ustalenie na jakiej podstawie zidentyfikował czynność zbycia przedmiotowych mebli jako dostawę wewnątrzwspólnotową.
Organ podatkowy powinien wyjaśnić również dlaczego kontrahent włoski przedstawił faktury przedstawiające inne dane niż faktury przedłożone przez H. i A. S. tzn. zawierające kody różnych krajów.
W celu natomiast ustalenia czy nabywane towary miały służyć czynnością wykonywanym przez podatnika organ podatkowy powinien w szczególności przesłuchać H. i A. S. oraz rozważyć przesłuchanie pracowników firmy F., którzy mogliby posiadać wiedzę o przeznaczeniu przedmiotowych mebli.
Jeżeli tak przeprowadzone dowody nie pozwoliłyby nadal jednoznacznie wyjaśnić stanu faktycznego sprawy organ podatkowy powinien przeprowadzić w trybie art. 200a Ordynacji rozprawę, o którą wnioskowała strona.
Wprowadzonym wcześniej postępowaniu organ podatkowy odmawiając przeprowadzenia rozprawy naruszył również przepis art. 200a§3 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem organ odwoławczy może odmówić przeprowadzenia rozprawy, jeżeli przedmiotem rozprawy mają być okoliczności niemające znaczenia dla sprawy albo okoliczności te są wystarczająco potwierdzone innym dowodem. W rozpatrywanym przypadku, jak wyżej wykazano, organ podatkowy nie zebrał wystarczających dowodów na udowodnienie stanowiska, które zajął w rozpatrywanej sprawie.
Nie może mieć natomiast wpływu na wynik sprawy to, że w decyzji Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. posłużył się pismem Izby Skarbowej w P. nr […] z dnia […] Pismo to ma charakter wykładni ogólnej cytowanych w nim przepisów i nie odnosi się do żadnej konkretnej sprawy.
Z tych też względów, wobec naruszenia przez organ podatkowy przepisów postępowania mogącego mieć istotny wpływ na wynik sprawy należało orzec jak w pkt1 sentencji wyroku na podstawie art.145 §1 pkt1 lit.a) i c) p.p.s.a.
O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.
O wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji do czasu uprawomocnienia wyroku należało orzec na podstawie art. 152 p.p.s.a.
/-/ R. Wiatrowski /-/ S. Zapalska /-/ K. Pawlicki
Uzasadnienie wyroku