Sygnatura:
6539 Inne o symbolu podstawowym 653
Hasła tematyczne:
Ubezpieczenie społeczne
Skarżony organ:
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych/ZUS
Data:
2009-07-14
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Treść wyniku:
Oddalono skargę
Sędziowie:
Jacek Surmacz /przewodniczący/
Małgorzata Niedobylska /sprawozdawca/
Maria Serafin-Kosowska

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz Sędziowie NSA Maria Serafin-Kosowska WSA Małgorzata Niedobylska /spr./ Protokolant st.sek.sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym na rozprawie w dniu 17 listopada 2009r. sprawy ze skargi M. J. na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia […] maja 2009r. nr […] w przedmiocie odmowy umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne – oddala skargę –
Uzasadnienie: I SA/Rz 726/09
Uzasadnienie
Decyzją z dnia […] maja 2009r. nr […] Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych po ponownym rozpatrzeniu sprawy na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. Nr 98, 1071 ze zm.) – dalej k.p.a. – utrzymał w mocy decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nr […] z dnia […] marca 2009r. w sprawie odmowy M. J. umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne oraz Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych – w łącznej kwocie 98 597,97zł.
Decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym. Zobowiązany M. J., prowadząc działalność gospodarczą w latach 1996 – 2004, której przedmiotem było świadczenie usług w zakresie robót remontowo – budowlanych, zatrudniając ośmiu pracowników, nie odprowadził do ZUS należnych za okres od 1 stycznia 1999r. do 29 lutego 2004r. składek na ubezpieczenie społeczne, oraz na ubezpieczenie zdrowotne zarówno w części finansowanej przez ubezpieczonych, jak i w części finansowanej przez płatnika, a także nie odprowadził składek na Fundusz Pracy oraz Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych. Łączna kwota zaległości zobowiązanego wraz z odsetkami, kosztami egzekucyjnymi i kosztami upomnienia na dzień wydania decyzji wyniosła 98 597,97zł.
Postanowieniem z dnia 27 listopada 2000r. sygn. akt […] Sąd Rejonowy oddalił wniosek M.J. o ogłoszenie upadłości w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, z uwagi na zaistniałą negatywną przesłankę z art. 13 Prawa upadłościowego i układowego w postaci braku środków na koszty postępowania upadłościowego. Zażalenie na powyższe postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 20 grudnia 2001r. sygn. akt […].
Decyzją Prezydenta Miasta Przemyśla z […] lutego 2004r. orzeczono o wykreśleniu zobowiązanego M. J. z Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Decyzją z dnia […] sierpnia 2008r. [….] Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrzymał w mocy decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia […] czerwca 2008r. […] którą odmówiono zobowiązanemu umorzenia zadłużenia z tytułu nieopłaconych składek. Skarga na decyzję Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych została oddalona wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 grudnia 2008r. (sygn. akt I SA/Rz 712/08).
W dniu 13 stycznia 2009r. wnioskodawca złożył ponowny wniosek o umorzenie należności z tytułu nieopłaconych składek. W uzasadnieniu podał, że w jego sytuacji zachodzą przesłanki umorzenia należności ze względu na ich nieściągalność, o której jest mowa w art. 28 ust. 3 pkt 2, pkt 3 i pkt 5 ustawy z dnia 13 października 1998r. ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2007r., Nr 11, poz. 74 ze zm. – dalej u.s.u.s.). Skarżący wskazał, że zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej, a jednocześnie nie ma żadnego majątku, z którego można by egzekwować należności ZUS, co w jego ocenie, wypełnia przesłankę umorzenia z art. 28 ust. 3 pkt 3 u.s.u.s. Powołał się przy tym na fakt, że Zakład decyzją z dnia […] maja 2003r. umorzył mu zaległości z tytułu składek, gdyż Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdził brak majątku, z którego można prowadzić egzekucję dodając, iż od dnia wydania ww. decyzji jego stan majątkowy nie uległ żadnej poprawie, lecz się pogorszył – rodzina utrzymuje się z wynagrodzenia za pracę otrzymywanego przez żonę wnioskodawcy, zasiłku rodzinnego w wysokości 64zł i świadczenia pielęgnacyjnego w kwocie 420zł miesięcznie. Skarżący wnosząc o umorzenia zaległości zwrócił się także o rozważnie możliwości ich umorzenia na podstawie art. 28 ust. 3a u.s.u.s., bądź innych przepisów, które mogą mieć zastosowanie w sprawie. Podał również, iż wraz z żoną wychowuje niepełnosprawnego syna wymagającego sprawowania stałej opieki oraz nauczania indywidualnego. Konieczność osobistego zaangażowania uniemożliwia wnioskodawcy podjęcie jakichkolwiek działań zarobkowych. Skarżący wskazał także, iż sprawa umorzenia zaległości względem ZUS była już rozpatrywana przez ten organ oraz sąd administracyjny, jednakże rozpoznając sprawę nie wzięto pod uwagę faktu wydania przez Naczelnika Urzędu Skarbowego postanowienia z dnia […] września 2008r. nr […] w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego. W ocenie skarżącego stanowi to nową okoliczność uzasadniającą ponowne rozpoznanie wniosku o przyznanie wnioskowanej ulgi.
Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych (zwanego dalej Zakładem) z dnia […] marca 2009r. […] odmówiono zobowiązanemu umorzenia należności w łącznej kwocie 98597,97zł. Następnie w wyniku ponownego rozpoznania sprawy przez Prezesa Zakładu – decyzją z dnia […] maja 2009r. nr […] utrzymano w mocy powyższą decyzję.
Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, iż organ rozpoznając przedmiotową sprawę stanął na stanowisku, że nie zachodzą przesłanki do umorzenia należności, bowiem w stanie faktycznym sprawy nie zaistniały okoliczności świadczące o całkowitej nieściągalności. Zgodnie z art. 28 ust. 1 i 2 u.s.u.s. należności z tytułu składek mogą być umarzane w całości lub w części przez Zakład tylko w przypadku całkowitej ich nieściągalności, która zachodzi w sytuacjach wskazanych w ust. 3 tego artykułu. Dopiero zaistnienie którejkolwiek z przesłanek określonych w tym przepisie, daje potencjalną możliwość umorzenia należności. Jednak nawet wówczas oznacza to, dla organu podejmującego rozstrzygnięcie, tylko możliwość umorzenia należności z tytułu składek, a nie prawny obowiązek umorzenia. Zdaniem organu wynika to z konstrukcji "uznania administracyjnego", która oznacza, że decyzja w zakresie umorzenia należności przysługuje każdorazowo Zakładowi lub analogicznie Prezesowi Zakładu, który w przypadku stwierdzenia całkowitej nieściągalności składek, zachodzącej w przypadkach wymienionych w art. 28 ust.3 u.s.u.s., może lecz nie musi umorzyć wnioskowanych zaległości. Powołana norma wyraźnie wskazuje na brak obowiązku umorzenia należności z tytułu nieopłaconych składek w przypadku ich całkowitej nieściągalności stanowiąc, że w takim wypadku mogą być one umorzone. Podkreślił także, iż przesłanki z art. 28 u.s.u.s. mają charakter ocenny, a ich interpretacji w danej sprawie dokonuje każdorazowo podejmujący rozstrzygnięcie organ.
W uzasadnieniu decyzji organ wskazał też na zawinienie samego wnioskodawcy w powstaniu tak dużej kwoty zaległości – podając, iż wnioskodawca zatrudniał pracowników, za których powinna być odprowadzona składka do ZUS i do Otwartych Funduszy Emerytalnych, które będą w przyszłości stanowiły podstawę obliczenia emerytur tych pracowników, zdając sobie sprawę z faktu, iż do jego obowiązków jako pracodawcy należy również opłacanie składek w części finansowanej przez ubezpieczonych, a jednak nie dopełnił obowiązku ich opłacenia.
Odnośnie umorzenia postępowania egzekucyjnego postanowieniem Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia […] września 2008r. nr […] organ wskazał, iż z treści wskazanego postanowienia wynika, iż zostało ono umorzone na wniosek wierzyciela, którym był Naczelnik Urzędu Skarbowego. Umorzenie postępowania egzekucyjnego na tej podstawie nie miało bezpośredniego wpływu na postępowanie egzekucyjne prowadzone na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez Zakład. Na tej podstawie nie można także uznać, iż umorzenie postępowania nastąpiło ze względu na brak majątku.
W skardze na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, domagając się jej uchylenia oraz uchylenia poprzedzającej ją decyzji ZUS, skarżący zarzucił naruszenie art. 28 ust. 3 pkt 5 u.s.u.s. w związku z art. 59 § 1 pkt 9 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2005r. Nr 229, poz. 1954 ze zm. – dalej p.e.a.).
Zdaniem skarżącego wydanie postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia […] września 2008r. nr […] stanowiło wystarczającą podstawę do wydania dla niego pozytywnego rozstrzygnięcia i umorzenia należności wobec ZUS na podstawie art. 28 ust. 3 pkt 5 u.s.u.s. Rozstrzygnięcie takie wydane bowiem zostało wprawdzie na skutek wniosku wierzyciela na podstawie art. 59 § 1 pkt 9 p.e.a., lecz po stwierdzeniu przez niego, iż Skarżący nie posiada majątku, z którego można prowadzić egzekucję.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), dalej – ustawa p.p.s.a., sąd administracyjny rozpoznając skargę sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem i to na dzień wydania decyzji. Powyższe regulacje określają podstawową funkcję sądownictwa i toczącego się przed nim postępowania. Jest nią sprawowanie wymiaru sprawiedliwości poprzez działalność kontrolną nad wykonywaniem administracji publicznej. W tym zakresie mieści się ocena, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu i czy postępowanie prowadzące do jej wydania nie jest obciążone wadami uzasadniającymi uchylenie rozstrzygnięcia.
Badając niniejszą sprawę w ramach powyższych przepisów i w oparciu o akta sprawy, zgodnie z art. 133 § 1 ustawy p.p.s.a., Sąd nie dopatrzył się takich naruszeń prawa, które skutkowałyby koniecznością wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonej decyzji, jak i poprzedzającej ją decyzji Zakładu.
Granice niniejszej sprawy nakreślone zostały we wniosku skarżącego z dnia 12 stycznia 2009r., którym wszczęte zostało postępowanie w przedmiocie umorzenia należności z tytułu zaległych składek wraz z odsetkami.
W pierwszej kolejności Sąd wskazuje, że zgodnie z treścią przepisu art. 28 ust. 1 i 2 u.s.u.s. należności z tytułu składek mogą być umarzane tylko w przypadku ich całkowitej nieściągalności. Przez należności z tytułu składek należy rozumieć składki, odsetki za zwłokę, koszty egzekucyjne, koszty upomnienia i dodatkową opłatę (art. 24 ust. 2 u.s.u.s.).
Zgodnie z art. 28 u.s.u.s. Zakład tylko w przypadku całkowitej nieściągalności, która zachodzi w sytuacjach wyliczonych w ust. 3 tegoż artykułu, może umorzyć w całości lub w części należności z tytułu składek. Powyższe wyliczenie jest wyczerpujące, tj. stanowi zamknięty katalog sytuacji, w których można uznać, iż ma miejsce całkowita nieściągalność należności z tytułu składek i dopiero wystąpienie którejkolwiek z przesłanek określonych w tym przepisie daje potencjalną możliwość umorzenia tych należności. W uchwale z dnia 6 maja 2004r. (sygn. akt II UZP 6/04, OSNP 2004/16/285) Sąd Najwyższy wskazał między innymi, że "(…) Przepis art. 28 ust. 2 u.s.u.s. (…) jest oparty na konstrukcji tzw. "uznania administracyjnego", co oznacza, że decyzja w zakresie spraw dotyczących umorzenia należności przysługuje każdorazowo organowi rentowemu, który w przypadku stwierdzenia całkowitej nieściągalności składek, zachodzącej w przypadkach wymienionych w art. 28 ust. 3 tejże ustawy, może, ale nie musi umorzyć zaległości. Norma zawarta w art. 28 ust. 2 u.s.u.s. wyraźnie wskazuje na brak obowiązku umorzenia należnych składek w przypadku ich całkowitej nieściągalności, stanowiąc, że w takim wypadku mogą być one umorzone.". Natomiast przy braku całkowitej nieściągalności, ustalanej według kryteriów wskazanych w art. 28 ust. 3 u.s.u.s., organ podejmujący decyzję na podstawie art. 28 ust. 2 tej ustawy pozbawiony jest w ogóle prawnej możliwości umorzenia należności z tytułu składek.
Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie, gdzie nie zaistniał żaden z przypadków stanowiących o możliwości uznania całkowitej nieściągalności należności wobec strony skarżącej.
Organy orzekające w sprawie prawidłowo wskazały, że wobec zobowiązanego nie została spełniona przesłanka określona w art. 28 ust. 3 pkt 2 u.s.u.s. z uwagi na to, że zobowiązany, mimo oddalenia wniosku ogłoszenie upadłości na podstawie art. 13 Prawa upadłościowego i naprawczego, nadal prowadził działalność gospodarczą i nadal nie opłacał składek. Ocena ta jest w pełni uprawniona, bowiem fakt wydania takiego postanowienia przez Sąd miało miejsce w dniu 27 listopada 2000r. a zatem 8 lat przed doręczeniem zaskarżonej decyzji. Od tego czasu sytuacja skarżącego mogła się całkowicie zmienić. Zdaniem Sądu na postanowienie o oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości nie można się powoływać w nieograniczonym czasie, tym bardziej że skarżący nadal funkcjonował jako podmiot gospodarczy. Przesłanka do umorzenia zaległości powinna zaistnieć bowiem w okresie bezpośrednio związanym z wydaniem decyzji (porównaj wyrok WSA z dnia 8 grudzień 2006r. sygn. akt III SA/Wa 2448/06, system informacji prawnej Lex).
Odnosząc się do zarzutów skarżącego, iż naruszono prawo materialne, przyjmując że w jego przypadku nie zachodzą przypadki nieściągalności określone w art. 28 ust. 3 pkt 2, 3 i 5 u.s.u.s. należy podnieść, że zarzut ten nie ma oparcia w stanie faktycznym, ustalonym po prawidłowo przeprowadzonym postępowaniu, w oparciu o wyczerpująco zgromadzone dowody.
Całkowita nieściągalność należności z tytułu składek określona w art. 28 ust. 3 u.s.u.s. zachodzi między innymi w sytuacji, gdy:
– nastąpiło zaprzestanie prowadzenia działalności przy jednoczesnym braku majątku, z którego można egzekwować należności, małżonka, następców prawnych, możliwości przeniesienia odpowiedzialności na osoby trzecie w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (art. 28 ust. 3 pkt 3),
– naczelnik Urzędu Skarbowego lub komornik sądowy stwierdził brak majątku, z którego można prowadzić egzekucję (art. 28 ust. 3 pkt 5).
Skarżący błędnie zarzuca organowi niewyjaśnienie jego sytuacji w aspekcie istnienia przesłanki umorzenia, wskazanej w art. 28 ust. 3 pkt 5 ustawy. Organ rozpatrując wniosek o umorzenie należności nie może samodzielnie badać, czy dłużnik nie ma majątku nadającego się do egzekucji, gdyż stan taki musiałby być stwierdzony przez naczelnika urzędu skarbowego lub komornika sądowego (art. 28 ust. 3 pkt 5 ustawy), co nie nastąpiło. Taka okoliczność nie została stwierdzona przez organy egzekucyjne.
Jak bowiem wynika z treści postanowienia z dnia […] września 2008r. wydanego przez Naczelnika Urzędu Skarbowego nr […] postępowanie egzekucyjne prowadzone wobec majątku zobowiązanego M.J. zostało umorzone na wniosek wierzyciela.
Podkreślenia tutaj wymaga, iż postępowanie to prowadzone było w innej sprawie, dotyczyło należności z tytułu VAT, inny podmiot występował w nim charakterze wierzyciela.
Wydanie takiego rozstrzygnięcia nie może być równoznaczne – wbrew twierdzeniom Skarżącego – z uznaniem, iż organ egzekucyjny stwierdził brak majątku, z którego można prowadzić egzekucję.
Reasumując w stanie faktycznym sprawy na podstawie powyższego postanowienia nie można uznać, iż zachodziła w przypadku skarżącego całkowita nieściągalność.
Z kolei w art. 28 ust. 3a u.s.u.s. ustawodawca przewidział możliwość umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne w uzasadnionych przypadkach, pomimo braku ich całkowitej nieściągalności. Dotyczy to należności ubezpieczonych będących równocześnie płatnikami składek. Przesłanki umorzenia należności w oparciu o przepis art. 28 ust. 3a u.s.u.s. określone zostały w § 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 31 lipca 2003r. w sprawie szczegółowych zasad umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne (Dz. U. Nr 141, poz. 1365; dalej rozporządzenie), gdzie jako przesłanki umożliwiające umorzenie należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne wskazane zostały okoliczności związane z wykazaniem przez zobowiązanego, że ze względu na stan majątkowy i sytuację rodzinną nie jest w stanie opłacić tych należności, ponieważ pociągnęłoby to zbyt ciężkie skutki dla niego i jego rodziny.
Podkreślenia jednak wymaga, iż w przypadku decyzji podejmowanych na podstawie art. 28 ust. 3a u.s.u.s w związku z § 3 rozporządzenia także mamy do czynienia z tzw. "uznaniem administracyjnym". Również i tu prawo wyboru rozstrzygnięcia przysługuje organowi. Może on, ale nie musi umorzyć należności, przy czym nawet stwierdzenie istnienia w sprawie przewidzianych przepisami przesłanek nie obliguje organu do zastosowania ulgi, jaką jest umorzenie należności.
Oceniając sprawę w zakresie zaistnienia w/w przesłanek do umorzenia należności z tytułu składek, pomimo braku ich całkowitej nieściągalności, należy stwierdzić, że z zebranego materiału dowodowego wynika, że żona skarżącego osiąga stały dochód z tytułu zatrudnienia w kwocie 1276zł brutto. Skarżący ma przyznany comiesięczny dodatek mieszkaniowy w kwocie 176,11zł, ma przyznane świadczenie z MOPS w łącznej kwocie 420zł. Rodzina ponosi wydatki na czynsz i energię elektryczną. Małżonkowie mają na utrzymaniu jedno 15-letnie dziecko, które choruje. Mają też 2 dorosłe córki, które są samodzielne. Skarżący opiekuje się chorym synem, który ma orzeczony stopień niepełnosprawności. Skarżący podkreślił we wniosku, że stan zdrowia syna wymaga osobistego zaangażowania uniemożliwiającego mu podjęcie jakichkolwiek działań zarobkowych.
W świetle powyższego w ocenie Sądu, stanowisko Zakładu, utrzymane decyzją Prezesa ZUS, że sytuacja finansowa i rodzinna skarżącego nie jest na tyle ciężka, iż nie jest on w stanie opłacić należnych składek nie jest dowolne.
Sąd podkreśla, że dokonując ustaleń stanu faktycznego organy orzekające mają obowiązek działać według zasad wynikających z art. 7, 10, 77, 80, 81 K.p.a. i ocenić wyniki postępowania wyjaśniającego w granicach swobodnej oceny dowodów, na podstawie wiedzy i doświadczenia życiowego, wysnuwając ze zgromadzonego materiału dowodowego wnioski logicznie uzasadnione. Ustalenia dotyczące spełnienia, czy też nie, przesłanek umorzenia odnosić się przy tym powinny do okoliczności istniejących w czasie podejmowania decyzji. W ocenie Sądu zaskarżona decyzja zachowuje te standardy, a wnioski dotyczące nie spełnienia przez skarżącego przesłanek umorzenia nie są dowolne.
Ponadto należy też zauważyć, że w niniejszej sprawie zaistniały też inne względy przemawiające przeciwko umorzeniu, bowiem ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika też, że skarżący od połowy lat dziewięćdziesiątych prowadził firmę remontowo-budowlaną, zatrudniał 8 pracowników. Jako pracodawca i płatnik miał obowiązki wobec tych pracowników tj. odprowadzania składek w części finansowanej z ich wynagrodzenia do ZUS i OFE, które będą stanowiły o wysokości emerytury pracowników. Miał też obowiązek opłacania części ich składek finansowanej przez niego jako płatnika składek, jak i opłacania własnych składek. Jednak skarżący latami z tego obowiązku się nie wywiązywał. Mimo że działalność wyrejestrował dopiero w 2004r., już od stycznia 1999r. nie uregulował ani jednej składki. Nie poszukiwał możliwości zmniejszenia wysokości zadłużenia, w okresie gdy prowadził jeszcze firmę, jak i później po jej wyrejestrowaniu. Nie wystąpił o rozłożenie zadłużenia na raty. Nie jest więc nieuprawnione stwierdzenie Prezesa Zakładu, że analiza akt wykazała, iż wnioskodawca nie brał pod uwagę innej możliwości zmniejszenia długu niż umorzenie.
Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 21 lutego 2007r. (sygn. akt II GSK 301/06, system informacji prawnej Lex) wyraził pogląd, który Sąd rozpoznający niniejszą sprawę w pełni podziela, że Prezes ZUS rozpoznając sprawę w przedmiocie umorzenia należności z tytułu składek na ubezpieczenie społeczne winien rozważyć zastosowanie w takiej sprawie – zasady uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli.
Mając na względzie ten pogląd NSA, w ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, organ orzekający podejmując decyzję mógł uwzględnić i wyważyć nie tylko ważny interes skarżącego, lecz również interes społeczny, czy interes ubezpieczonych, regularnie płacących składki i nie mogących ponosić konsekwencji za innych, nie płacących składek.
Z przedstawionych powodów Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i uchylenia zaskarżonej decyzji. Uznał, iż materiał dowodowy w sprawie został zgromadzony i zbadany w sposób wyczerpujący (art. 77 § 1 k.p.a.), a więc przy podjęciu wszelkich kroków niezbędnych dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, jako warunku wydania decyzji o przekonującej treści (art. 11 k.p.a.), ale także załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 k.p.a.), zaś uzasadnienie zaskarżonej decyzji spełnia wymogi określone w art. 107 § 3 k.p.a.
Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem i na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

Uzasadnienie wyroku