I SA/Rz 618/09 – Wyrok WSA w Rzeszowie


Sygnatura:
6552
Hasła tematyczne:
Administracyjne postępowanie
Skarżony organ:
Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
Data:
2009-05-22
Sąd:
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
Treść wyniku:
Uchylono zaskarżoną decyzję
Sędziowie:
Jacek Surmacz /przewodniczący/
Małgorzata Niedobylska
Maria Serafin-Kosowska /sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Jacek Surmacz Sędziowie NSA Maria Serafin-Kosowska /spr./ WSA Małgorzata Niedobylska Protokolant st.sek.sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym na rozprawie w dniu 17 listopada 2009r. sprawy ze skargi I.S. na decyzję Dyrektora Podkarpackiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia […] marca 2009r. nr […] w przedmiocie odmowy przyznania płatności na zalesienie i zamknięcie programu zalesieniowego 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) określa, że decyzja wymieniona w pkt. 1) nie podlega wykonaniu do chwili uprawomocnienia się wyroku, 3) zasądza od Dyrektora Podkarpackiego Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na rzecz skarżącego I. S. kwotę 457 (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.
Uzasadnienie: Wnioskiem z dnia (…) grudnia 2004 r. I. S. wystąpił do Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa – Biuro Powiatowe o przyznanie płatności na zalesienie gruntów rolnych na 2004 rok. Jako powierzchnię do zalesienia wskazał działkę A o powierzchni 5,55 ha /z działki ewid. nr 336 o powierzchni w całości 12,53 ha/ położoną w B. gmina S., przy czym na powierzchni 3,05 ha wskazał zalesienie drzewami iglastymi a na powierzchni 2,50 ha drzewami liściastymi.
Postanowieniem z dnia 22 marca 2005r. Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa /organ I instancji/ wydanym na podstawie § 7 ust.4 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich /Dz.U. nr 187 poz. 1929/ stwierdził spełnienie przez wnioskodawcę warunków do przyznania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych.
W dniu 13 maja 2005r. wnioskodawca I. S. złożył do organu I instancji oświadczenie o wykonaniu zalesienia zgodnie z planem zalesienia z dnia 20 grudnia 2004r. i dołączył zaświadczenie Nadleśniczego Nadleśnictwa S. z dnia 9 maja 2005r. stwierdzające, iż zalesienie na działce ewid. nr 336 w B. zostało wykonane zgodnie z planem zalesienia.
W dniu 3 sierpnia 2005r. inspektorzy terenowi organu I instancji dokonali kontroli w terenie i z czynności tej sporządzony został stosowny protokół, ponownej wizytacji terenowej dokonano w dniu 23 sierpnia 2005r. sporządzając na tę okoliczność notatkę służbową.
W dniu 24 marca 2006r. organ I instancji wydał decyzję nr (…) przyznającą wnioskodawcy I. S. płatność w łącznej kwocie 35.872,50zł, w tym: wsparcie na zalesienie w kwocie 32.835 zł, premia pielęgnacyjna w kwocie 1.417, 50 zł, premia zalesieniowa w kwocie 1.620 zł.
W uzasadnieniu powyższej decyzji podano, że w oparciu o wyniki kontroli na gruncie, dla wyliczenia płatności przyjęto: powierzchnię drzew iglastych na 2,55 ha, powierzchnię drzew liściastych na 1,95 ha, grodzenie uprawy leśnej siatką powierzchni 5,05 ha.
Z kolei w dniu 25 lipca 2006r. organ I instancji dokonał ponownej kontroli na miejscu udokumentowanej protokołem a następnie pismem z dnia 18 lipca 2007r. Dyrektor Oddziału Regionalnego ARiMR /organ II instancji/ zawiadomił wnioskodawcę I. S. – na podstawie art. 61 § 4 kodeksu postępowania administracyjnego – o wszczęciu z urzędu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności opisanej wyżej decyzji organu I instancji z dnia 24 marca 2006r.
Decyzją nr (…) z dnia 16 sierpnia 2007r. organ II instancji stwierdził – na podstawie art. 156 § 1 pkt. 2 kodeksu postępowania administracyjnego – nieważność przedmiotowej decyzji organu I instancji z dnia (…) marca 2006r. wskazując na okoliczność, że zadeklarowana przez wnioskodawcę powierzchnia do zalesienia przekracza powierzchnię stwierdzoną w wyniku kontroli na miejscu o ponad 20%.
Jako podstawę prawną tej decyzji organ wskazał przepisy art. 156 § 1 pkt.2, art. 157 § 1, § 2, art. 158 § 1 kodeksu postępowania administracyjnego, art. 5a ust. 4 ustawy z 29 grudnia 1993r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa /Dz.U. nr 1 poz. 2 z 1994r. z późn. zm./, art. 32 ust.1 Rozporządzenia WE nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli niektórych wspólnotowych systemów pomocy ustanowionych Rozporządzeniem Rady /EWG/ nr 3508/92, art. 70 Rozporządzenia WE nr 817/2004 z dnia 29 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania Rozporządzenia Rady /WE/ nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej /EFOGR/ w związku z art. 80 Rozporządzenia WE nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w Rozporządzeniu Rady /WE/ nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników /Dz.Urz. WE nr L 141 z 30 kwietnia 2004r./.
Po ponownym rozpatrzeniu sprawy organ I instancji decyzją nr (…) z dnia (…) stycznia 2008r. odmówił wnioskodawcy I. S. przyznania płatności na zalesianie i zamknął program zalesieniowy.
Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją organu II instancji nr (…) z dnia (…)marca 2009r.
Powyższą decyzję organu II instancji wydano na podstawie art. 10 ust.1 i 2 ustawy z dnia 9 maja 2008r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa / Dz.U. nr 98 poz. 634/, art. 106 § 1, § 5, art. 138 § 1 pkt 1, art. 217, art. 218 kodeksu postępowania administracyjnego, art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej /Dz.U. Nr 229, poz. 2273 z późn. zm./, § 3 ust. 1 pkt 2 lit. a, § 5 ust.1, § 9 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 sierpnia 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich Dz.U. Nr 187, poz. 1929 z późn. zm/. a także art. 31 ust. 2 i art. 32 ust. 1 Rozporządzenia Rady (WE) nr 2419/2001 z dnia 11 grudnia 2001 r. ustanawiającego szczegółowe przepisy w zakresie stosowania zintegrowanego systemu zarządzania i kontroli dla niektórych schematów pomocowych Wspólnoty ustanowionego na mocy Rozporządzenia Rady (EWG) nr 3508/92 /Dz.Urz. WE L Nr 327 z 12 grudnia 2001 r./ w związku z art. 70 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 817/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) nr 1257/1999 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich z Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOGR) /Dz.Urz. WE L Nr 153 ze zm.) oraz art. 80 Rozporządzenia Komisji (WE) nr 796/2004 z dnia 21 kwietnia 2004 r. ustanawiającego szczegółowe zasady wdrażania wzajemnej zgodności, modulacji oraz zintegrowanego systemu administracji i kontroli przewidzianych w Rozporządzeniu Rady (WE) nr 1782/2003 ustanawiającym wspólne zasady dla systemów pomocy bezpośredniej w zakresie wspólnej polityki rolnej oraz określonych systemów wsparcia dla rolników /Dz.Urz. WE L Nr 141 z 30 kwietnia 2004 r. ze zm./.
W uzasadnieniu tejże decyzji stwierdzono, że powierzchnia zalesienia objęta wnioskiem o przyznanie płatności /5,55 ha – w tym 3,05 ha lasy iglaste, 2,5 ha – liściaste/ okazała się inna, niż faktyczna powierzchnia uprawy leśnej. W toku kontroli przeprowadzonej w dniu 25 lipca 2006 r. ustalono na podstawie pomiarów, że obszary uprawy deklarowanej i faktycznie zrealizowanej na działce rolnej A stanowiącej część działki ewidencyjnej nr 336 w B., różnią się; obszar zalesiony jest mniejszy, gdyż ostatni pomiar wskazuje na 4,44 ha zalesienia i strona sama przyznała, że dostrzega tę "pomyłkę". Podkreślono, że to strona /wnioskodawca/ sama deklaruje we wniosku jakiego obszaru ma dotyczyć płatność o którą się ubiega, po uprzednim uprzedzeniu o skutkach wskazania danych niezgodnych z rzeczywistością. W związku z podaniem danych fałszujących realny obszar upraw o wielkość powierzchni większą niż 20% obszaru deklarowanego, płatność nie mogła zostać przyznana, co wynika z art. 31 ust. 2 Rozporządzenia (WE) nr 2419/2001. Nie mogły zostać uwzględnione argumenty zawarte w odwołaniu, iż strona nie zawiniła składając nieprawdziwą deklarację co do powierzchni upraw, gdyż to do strony należało końcowe wskazanie we wniosku danych mających wpływ na przyznanie i wielkość dopłaty. Dobra wiara zainteresowanego /przejawiająca się w uzyskaniu zaświadczenia o zgodności zalesienia z planem oraz nasadzeniem wszystkich drzew zakupionych dla obszaru deklarowanego/ nie usprawiedliwia wykrytych w toku postępowania różnic w powierzchniach upraw: deklarowanej i rzeczywistej. Podobnie, wystawienie przez Nadleśnictwo S. zaświadczenia o zgodności założonej uprawy z planem zalesienia, nie może przesądzić o zasadności odwołania. Zaświadczenie to stanowi wprawdzie dokument wskazujący wielkość uprawy, jednakże nie pozbawia organu prawa do jego weryfikacji i ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności za pomocą innych dowodów. Ponadto, plan zalesiania sporządzany jest również na wniosek producenta rolnego /strony/. Nie zaistniał materialnoprawny warunek przyznania płatności, polegający na "zgodności zalesienia z planem zalesienia", skoro zrealizowane nasadzenia obejmowały w istocie obszar 4,44 ha, a więc mniejszy od wskazanego we wniosku /5,55 ha/.
I. S. złożył na powyższą decyzję skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wnosząc o jej uchylenie oraz uchylenie utrzymanej nią w mocy decyzji organu I instancji z dnia 17 stycznia 2008r.
Skarżący zarzucił organowi naruszenie przepisów prawa materialnego a mianowicie § 9 powołanego Rozporządzenia Rady Ministrów z 11 sierpnia 2004r., art. 44 ust. 1 Rozporządzenia /WE/ nr 2419/2001, art. 30 pkt 4 i art. 68 ust. 1 Rozporządzenia Komisji /WE/ nr 796/2004, a także naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 7-9, art. 10 § 1, art. 35, art. 36, art. 77 § 1, art. 80 i art. 136 kodeksu postępowania administracyjnego. Przepis § 9 cyt. Rozporządzenia Rady Ministrów został naruszony, gdyż organ błędnie przyjął, że plan zalesienia nie został wykonany co do deklarowanej we wniosku powierzchni nasadzeń, bowiem strona uzyskała stosowne zaświadczenie nadleśniczego potwierdzające tę zgodność. Art. 44 ust. 1 Rozporządzenia nr 2419/2001 oraz art. 68 ust. 1 Rozporządzenia nr 796/2004 naruszono przez to, że pominięto okoliczność, iż rolnik złożył wniosek "poprawny pod względem formalnym" oraz "nie był winny nieprawidłowości" związanej z rozbieżnością powierzchni nasadzeń deklarowanej i faktycznej – a w takich wypadkach wyłączenia od udzielenia płatności nie znajdują zastosowania. Nie miał zatem zastosowania art. 32 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 2 Rozporządzenia nr 2419/2001. Naruszenia przepisów postępowania administracyjnego obejmowały pominięcie wniosku dowodowego, jaki skarżący złożył 29 września 2007 r., kiedy to żądał ponownego dokonania wnikliwych pomiarów powierzchni zalesionej, z udziałem nadleśniczego. Tylko przy pomocy tego dowodu można było wykazać z jakich przyczyn doszło do błędnego wskazania powierzchni zalesionej. Przy rozstrzyganiu oparto się na niepewnych ustaleniach faktycznych poczynionych na użytek poprzedniego postępowania /pomiar z dnia 3 sierpnia 2005 r./. Organ pominął ten wniosek dopuszczając się naruszenia art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 80 kodeksu postępowania administracyjnego. Nie uzupełniając postępowania dowodowego w postępowaniu w drugiej instancji, naruszono art. 136 tegoż kodeksu a naruszenie to jest tym bardziej znaczące, że kolejny pomiar z dnia 25 lipca 2006 r. wykazał odmienną niż pierwotnie ustalona, faktyczną powierzchnię upraw. Podstawę do przeprowadzenia takiego dowodu zawiera także art. 30 pkt 4 Rozporządzenia nr 796/2004, wskazując na "wszelkie możliwe środki" służące zbadaniu obszaru działek rolnych. Ponadto, z informacji udzielonych stronie w toku postępowania przez organ wynikało, że rozbieżności pomiędzy faktycznym obszarem upraw a obszarem wskazanym we wniosku nie będą prowadzić do odmowy udzielenia płatności; naruszono zatem art. 9 kodeksu postępowania administracyjnego. Organ pozbawił też stronę prawa do udziału w postępowaniu, gdyż wyznaczony 5-dniowy termin na zapoznanie się z aktami sprawy był zbyt krótki. Przy wydawaniu zaskarżonej decyzji naruszono też przepisy o terminach załatwiania spraw /art. 35, art. 36 cyt. kodeksu/, bowiem strona oczekiwała na rozstrzygnięcie sprawy aż 15 miesięcy.
W odpowiedzi na skargę Dyrektor Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wniósł o jej oddalenie, powtarzając argumentację zaprezentowaną w zaskarżonej decyzji.
Rozpoznając wniesioną skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, zważył co następuje:
Jak wynika z ustaleń organów przytoczonych w uzasadnieniach decyzji oraz zgromadzonych w aktach dokumentów, skarżący I. S. składając w dniu 31 grudnia 2004r. do Kierownika Biura Powiatowego AR i MR tj. do organu I instancji, wniosek o przyznanie płatności na zalesienie gruntów, wskazał w nim jako przeznaczoną do zalesienia działkę oznaczoną lit. A stanowiącą część działki ewidencyjnej nr 336 położonej w B. oraz podał, iż posiada plan zalesienia z dnia 20 grudnia 2004r. opracowany w Nadleśnictwie S. . Do wniosku tego dołączył między innymi wypis z miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego wraz z załącznikiem tj. kserokopią mapy dotyczącej tego obszaru, wypis z rejestru gruntów. We wniosku tym zawarte jest oświadczenie, że składający wniosek zna zasady przyznawania płatności na zalesianie, dokona tego zalesienia do 30 kwietnia 2005r. /zgodnie z planem zalesienia/, zapewni wstęp na teren swojego gospodarstwa osobom upoważnionym do kontroli, zawiadomi o wszelkich zmianach mających wpływ na przyznanie płatności itd. W stanie prawnym mającym zastosowanie w niniejszej sprawie, kwestie udzielania pomocy na zalesienie reguluje ustawa z 28 listopada 2003r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących w z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej /Dz. U. nr 229 poz. 2273 z późn. zm./ – art. 1 ust.1 pkt. 4. Na mocy delegacji z powyższej ustawy zawartej w art. 3 ust.2 pkt.1, Rada Ministrów wydała w dniu 11 sierpnia 2004r. rozporządzenie w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na zalesianie gruntów rolnych objętej planem rozwoju obszarów wiejskich /Dz.U. nr 187 poz. 1929 z późn. zm./,
Według uregulowań zawartych w powołanym Rozporządzeniu, płatność na zalesianie udzielana jest osobie fizycznej – producentowi rolnemu, który został wpisany do ewidencji producentów rolnych i zobowiązał się do zalesienia działek rolnych na których do dnia złożenia wniosku w przedmiocie płatności prowadzona była działalność rolnicza oraz do pielęgnacji założonej uprawy leśnej przez pięć lat – przy czym czynności te mają być wykonywane zgodnie z planem zalesienia, w rozumieniu przepisów o lasach / § 3 ust.1/. Zgodnie z § 3 ust.2 cyt. Rozporządzenia, powyższa płatność udzielana jest producentowi rolnemu do działek rolnych – w rozumieniu przepisów o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gruntów rolnych oraz ewidencji wniosków – użytkowanych jako grunty orne, użytki zielone, sady, które w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zostały przeznaczone do zalesienia, stanowiących własność tego producenta rolnego, mających powierzchnię co najmniej 0,30 ha i określoną szerokość /szczegółowe warunki pominięto jako niekwestionowane w niniejszej sprawie/.
Złożony przez producenta rolnego wniosek o przyznanie płatności podlega weryfikacji przez organ I instancji, który ustala spełnienie wymogów -warunków odnośnie przyznania płatności, między innymi co do powierzchni planu zalesienia itd. i w razie pozytywnego wyniku wydaje postanowienie o spełnieniu warunków /§ 7 ust.1, ust.2, ust.4/. Po otrzymaniu takiego postanowienia, wnioskodawca – producent rolny dokonuje zalesienia w określonym terminie, informuje o tym nadleśniczego a następnie organ I instancji, który wówczas wydaje decyzję w przedmiocie płatności /§ 8 ust.1, § 9, § 10 ust.2/.
W niniejszej sprawie skarżący uzyskał takie postanowienie organu I instancji z dnia 22 marca 2005r. a następnie złożył oświadczenie z dnia 13 maja 2005r. – z dołączonym zaświadczeniem Nadleśniczego Nadleśnictwa S. z dnia 9 maja 2005r. – o wykonaniu zalesienia zgodnie z planem zalesienia. W protokole kontroli na gruncie dokonanej w dniu 3 sierpnia 2005r. odnotowano dokonanie dwukrotnych pomiarów metodą GPS i stwierdzono faktyczne zalesienie na powierzchni 4,50 ha /różnica 23,33% w stosunku do deklarowanej/ oraz ogrodzenie siatką powierzchni 5,05 ha, z zaznaczeniem, że różnica powierzchni /w stosunku do deklarowanej/ wynika prawdopodobnie "z błędnie określonej zachodniej granicy działki naniesionej w planie zalesienia". W notatce służbowej z dnia 23 sierpnia 2005r. sporządzonej " podczas powtórnej wizytacji" sprecyzowano, że pod drzewa liściaste zajęto 1,95 ha a na pozostałej części powierzchni zalesionej są drzewa iglaste. Taką też powierzchnię tj. 4,50 ha / w tym drzewa liściaste – 1,95 ha, drzewa iglaste – 2,55 ha/ przyjęto za podstawę płatności w opisanej wyżej decyzji organu I instancji z dnia 24 marca 2006r.
Po wydaniu tej decyzji /niezaskarżonej/ organ I instancji dokonał ponownej kontroli na gruncie i przy dokonaniu pomiarów również metodą GPS stwierdził zalesienie na powierzchni 4,44 ha /różnica 25%/ oraz ogrodzenie powierzchni 4,77 ha. W protokole tym zaznaczono, że zachodnia i północna granica zalesienia różni się od granicy w planie zalesienia, z tym, że w części północnej w ogrodzonej powierzchni znajdują się skupiska starych drzew, a dokonanie jednoznacznej identyfikacji granicy uprawy leśnej od strony zachodniej jest niemożliwe, gdyż uprawa ta graniczy z istniejącym zadrzewieniem – samosiejki – stanowiącym także własność skarżącego.
Po otrzymaniu zawiadomienia z dnia 18 lipca 2007r. o wszczęciu postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji organu I instancji z dnia 24 marca 2006r., skarżący wyjaśnił, że zalesienia dokonano zgodnie z planem zalesienia i wykorzystano sadzonki zakupione na powierzchnię 5,55 ha, wielkość powierzchni do zalesienia ustalana była przez Nadleśnictwo S.; podobne wyjaśnienia składane były w trakcie opisanej wyżej kontroli.
Stwierdzając nieważność powołanej wyżej decyzji organu I instancji z dnia 24 marca 2006r. ze względu na rażące naruszenie prawa, organ II instancji stwierdził, że na skutek niezastosowania powołanych przepisów, organ I instancji przyznał skarżącemu płatność mimo stwierdzenia, że deklarowana do zalesienia powierzchnia przekracza o 23,33% powierzchnię faktycznie zalesioną.
W odniesieniu do powyższej decyzji zauważyć należy, że przez rażące naruszenie prawa rozumieć należy takie naruszenie normy prawa, która to norma jest na tyle wyraźnie sformułowana, że nie budzi wątpliwości interpretacyjnych a naruszenie tej normy jest oczywiste i bezsporne tj. rozstrzygnięcie wydane zostało sprzecznie z nakazem lub zakazem zawartym w tejże normie prawnej.
W staniem prawnym mającym zastosowanie w niniejszej sprawie, obowiązywał – z mocy art. 70 cyt. Rozporządzenia Komisji /WE/ nr 817/2004 i art. 80 ust.1 cyt. Rozporządzenia Komisji /WE/ 796/2004 – przepis art. 32 ust.1 /w związku z art. 31 ust.2/ cyt. Rozporządzenia Rady /WE/ nr 2419/2001 wskazujący na różnice miedzy obszarem deklarowanym a ustalonym i w związku z tym istotne znaczenie mają dane zawarte we wniosku o uzyskanie pomocy oraz stan stwierdzony w trakcie kontroli na gruncie.
Przede wszystkim jednak w pierwszej kolejności ocenie Sądu podlegają kwestie dotyczące przebiegu postępowania przed organami, gdyż ocenie "merytorycznej" tylko decyzja wydana z zachowaniem zasad proceduralnych.
W związku z tym stwierdzić należy, że w świetle uregulowań zawartych w art. 1 i 2 kodeksu postępowania administracyjnego /ustawa z 14 czerwca 1960r. – Dz.U. nr 98 poz. 1071 z 2000r. z późn. zm./, art. 2 ust.1, art. 10 ust.1 i 2 ustawy z dnia 9 maja 2008r. o Agencji i Restrukturyzacji Rolnictwa /Dz.U. nr 98 poz. 634/ – podobnie jak art. 1 ust.1, art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 29 grudnia 1993r. o utworzeniu Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa /Dz.U. nr 31 poz. 264 z 2005r. z późn. zm./- art. 1 ust.1 pkt. 4, art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich ze środków pochodzących z Sekcji Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji Gwarancji Rolnej /Dz.U. nr 229 poz. 2273 z 2003r. z późn. zm./, nie budzi wątpliwości okoliczność, że w niniejszej sprawie w postępowaniu przed organami obu instancji miały zastosowanie przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Przepis art. 107 § 1 tegoż kodeksu wskazuje obligatoryjne elementy, jaki musi zawierać decyzja i między innymi musi zawierać oznaczenie strony /stron/ i zasada ta ma zastosowanie we wszystkich postępowaniach prowadzonych przez organy. W niniejszym przypadku niewątpliwie stroną postępowania był I. S. /osoba fizyczna/, który złożył wniosek o przyznanie płatności i przedmiotem postępowania organów było rozpatrzenie tegoż wniosku, przedkładał potrzebne dokumenty, składał pisma procesowe itd.
W postępowaniu administracyjnym strona może działać przez pełnomocnika, którym może być osoba fizyczna posiadająca zdolność do czynności prawnych / art. 32, art. 33 § 1 cyt. kodeksu/. Przepisy tegoż kodeksu nie zawierają bardziej szczegółowych regulacji odnośnie pełnomocnictwa, ani też nie odsyłają w tym zakresie do innych aktów prawnych, niemniej jednak, w ocenie Sądu, uwzględnić należy generalną zasadę zawartą w art. 96 kodeksu cywilnego / ustawa z 23 kwietnia 1964r. – Dz.U. nr 16 poz. 93 z późn. zm./ według której umocowanie do działania w cudzym imieniu może opierać się na ustawie /przedstawicielstwo ustawowe/ albo na oświadczeniu reprezentowanego / pełnomocnictwo/. Jeśli więc strona w postępowaniu – w tym administracyjnym – udziela pełnomocnictwa do działania w swoim imieniu, to zakres tego umocowania a tym samym i zakres działania pełnomocnika, ustalać należy ściśle w oparciu o treść tegoż pełnomocnictwa. Ma to bowiem znaczenie, między innymi, odnośnie doręczeń, prawa do składania wyjaśnień, środków odwoławczych itd., ponieważ zgodnie z art. 109 § 1 cyt. kodeksu, decyzję doręcza się stronom na piśmie i według art. 110 cyt. kodeksu organ, który decyzję wydał, jest nią związany od chwili jej doręczenia /o ile kodeks nie stanowi inaczej – zastrzeżenie to nie ma znaczenia w niniejszej sprawie/. Jednakże, gdy strona działa przez pełnomocnika, decyzję doręcza się temuż pełnomocnikowi /art. 40 § 1 i § 2 cyt. kodeksu/.
W niniejszej sprawie – jak wskazano wyżej – postępowanie zostało wszczęte na wniosek I. S., który w toku tego postępowania udzielił pełnomocnictw J. M. oraz radcy prawnemu B. N. Jeśli chodzi o J. M., to były to pełnomocnictwa – upoważnienia:
– z dnia 2 sierpnia 2005r. do reprezentowania " w sprawach zalesienia",
– bez daty "w sprawie przyznania płatności za zalesianie….",
– z dnia 26 lipca 2006r. "w sprawach związanych z przyznaniem płatności na zalesianie gruntów …….",
– z dnia (…) sierpnia 2007r. " do reprezentowania moich interesów w Agencji….. oraz do zapoznania się z aktami sprawy nr (…) i wypowiedzenia się w sprawie zebranych dowodów i materiałów….".
Natomiast dla radcy prawnego B. N. były to pełnomocnictwa:
– z dnia (…) października 2007r. " do reprezentowania moich interesów w Agencji….. oraz do zapoznania się z aktami sprawy (…) i wypowiedzenia się w sprawie zebranych dowodów i materiałów…..",
– z dnia (…) kwietnia 2008r. " do reprezentowania moich interesów w Agencji……. oraz do zapoznania się z aktami sprawy nr (…) i wypowiedzenia się w sprawie zebranych dowodów i materiałów…..".
Powyższe pełnomocnictwa – upoważnienia mają zbliżoną treść i udzielane były na różnych etapach postępowania; decyzje organu I instancji z (…) marca 2006r. i z (…) stycznia 2008r. oraz decyzja organu II instancji z dnia 16 sierpnia 2007r./ w przedmiocie stwierdzenia nieważności od której nie zostało wniesione odwołanie/ wskazywały wnioskodawcę I. S. jako adresata decyzji i jemu zostały doręczone.
Ostateczna decyzja jaka zapadła w niniejszej sprawie i jaka jest przede wszystkim przedmiotem kontroli Sądu, to decyzja organu II instancji z dnia 19 marca 2009r. w której jako adresata wskazano /radcę prawnego/ B. N. P.P.H.U. "A" I. S.. R. W. Sp. j………. -Pełnomocnik". I którą doręczono B. N.. W ocenie Sądu, takie oznaczenie strony – adresata decyzji wskazuje, że decyzja ta nie zawiera oznaczenia strony rzeczywiście występującej w danej sprawie. Sformułowanie tego oznaczenia wskazuje na inny podmiot tj. spółkę jawną /w które faktyczny wnioskodawca jest wspólnikiem ale która w sprawie nie występowała/ i w związku z tym wskazanie B. N.jako pełnomocnika wskazuje także na ten właśnie inny podmiot tj. spółkę jawną. Oznaczenie strony w decyzji musi być wyraźne i jednoznaczne, gdyż wykonanie decyzji musi odnosić się do konkretnego podmiotu a zauważyć przy tym należy, że czym innym jest oznaczenie strony w decyzji a czym innym jej doręczenie ustanowionemu pełnomocnikowi /pełnomocnik nie jest stroną decyzji/.
Z powyższego względu, Sąd uznał, że wadliwość tego oznaczenia uzasadnia uchylenie zaskarżonej decyzji w oparciu o art. 145 § 1 pkt.1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. prawo o postępowaniu administracyjnym /Dz.U. nr 153 poz. 1270 z późn. zm./ a ze względu na przesłankę tegoż uchylenia nie może wypowiadać się co do postępowania na wcześniejszych etapach oraz co do kwestii merytorycznych.
O niewykonywaniu uchylonej decyzji orzeczono na podstawie art. 152 cyt. wyżej ustawy, zaś orzeczenie o kosztach postępowania sądowego uzasadniają przepisy art. 200 w związku z art. 211 cyt. ustawy oraz § 14 ust. 2 pkt.1 lit. c Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych……… /Dz.U. nr 163 poz. 1349 z późn. zm./.

Uzasadnienie wyroku